Havin abisi yüzünden sevmediği bir adama berdel gider ancak bir yolunu bulup kaçar ve mardinin en büyük ağası Hazarın evine gider. Eve gizlice girdiğinde yarı çıplak bir şekilde Hazar ağayı görür. Hazar ağa ona ne yapacaktır? Arkadaşlar bu benim ilk berdel kitabım güçlü kadın karakter yazmayı sevdiğim için böyle bir hikaye yazmayı uygun gördüm. Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

Gece kaybolduğunda ışık çıkardı ortaya ama bilmezdi gecenin kâbusunda kaybolduğunda ışık bir daha olmayacak hayatında... Onlar ; IŞIK YÜCEL & AKTAN ÇETİN Biri ışığı temsil ederken diğeri karanlığı temsil edecek ve bunu onlar bile bilmeyecek..

Yıllar önce yaşadığı bir ihanetin ardından memleketini terk eden Defne, annesinin hastalığı nedeniyle çocukluğunu geçirdiği mahalleye geri döner. Eski arkadaşları, küllenmiş duygular ve gizlenmiş sırlarla yüzleşmek zorunda kalır.

Çocukluğunda Yara almış bir çocuk ve onu savunan birkaç arkadaşı sizce İNTİKAM alabilirmi

Tanrım bu çocuk niye bu kadar aptal?

-Nazliii,Nazliiiii.Ekiz kima deyirum? Nazliiii. Anam haburalara ne ediyi, hiç bakmazsunuz zaten.Nazliiii. Haulari cikaralum, yandile. Eşşş ne iş oldi. Nazliiiii. Göz kapaklarım direniyor ama annem de direniyor. Kadin dinlenmediği gibi bizi de rahat bırakmıyor. Bir haftadır aralıksız çay topluyoruz ve yorgunum. -Anneeeeeee,saat daha 6. Güneş mi varda yanacakler?Hani bugün toplamayacaktık. -Heeeh, toplamayi da ne edeceğuk? Hauriya gel dedum sağa. Bitmiyor arkadaş bitmiyor. Odam üst katta ama sanırsın kulağımın dibinde konuşuyor. Dediğini yaptırana kadar da konuşacak. Akşamdan da yağmur yağmış ,çaylar ıslak.Yapma gülüm bunu. Ben ıslak sevmiyorum,biliyorsun. -Erkek kardeşimiz yok ki taşısın. Söylene söylene üstümü değiştirip çayliğa indim. Yahu ben taşıyamıyorum. Nazli Nazlı yiktun ortaluği. Hem ellerim hassas benim.Sultan`ı çağirsaydin ya. -Asiye teyze,ben yardim edeyim sana. Nazliyi bırak, taşıyamaz. -Murattt. Vuuuu. Uşağum,sen ne zaman celdun?He teyzen çesilsun sağa. Murat gelmiş a dostlar. En son 6 ay önce görmüştüm. Kendisi özel harekatçi. Hani şu boylu poslu,kaslı,yakışıklı,soğuk yiğidolardan. E böyle olunca bütün arzı endamiyla gelip, bim poşeti taşır gibi 3 sergi bezi taşıdı. Sen çok büyük kralsın Murat. Ama ben de kraliçeyim. Öyle boş bir kraliçe de değilim. Millet yollik iznini tatil köylerinde gecitirken ben ise başında tatil eki olmadan köyde geçiren bir doktorum. Zorumuz ne peki? İşçi bulamiyoz işçi. Yok artik, eskisi gibi gelmiyor gürcü. El mahkum topluyoruz iste. Doktor da olsan,savcı da olsan,profesör de olsan her Rizelinin edin olduğu tek yer çaylık. Çaycıyız biz. Ellerim narin demiş miydim?

Karşımda, heybetli bir adam duruyordu. Öyle büyük, öyle cüsseliydi ki, varlığı bile içimde kasırgalar koparıyordu. Gölgesi bile insanın üzerine çökerdi. O heybet, onu dokunulmaz, ulaşılmaz biri haline getiriyordu. Ama en çok gözleri… Soğuktu. Donuktu. Canlı değildi sanki. Bir insan değilmiş gibiydi. Yaşayan bir ruhtu o. Bedenin içinde mahsur kalmış, duygularını yitirmiş, belki de yıllardır konuşmayan bir hayalet gibi. Gözleri bana bakmıyordu bile. Beni görmüyordu. Sanki ben değil, bir dağa bakıyordu. Dilsiz, hareketsiz, nefessiz bir dağ. Ve eğer nefes alacak olsaydı… Sanki dünya yerle bir olurdu. Üzerindeki siyah takım elbise, omuzlarına fazla dar gelmiş gibiydi. O kadar kasvetli ve hareketsizdi ki, sanki bu bedeni istemeden taşıyordu. Ne bir jest, ne bir mimik… Sadece duruyordu. Damarlarında kan yerine buz akıyormuş gibiydi. Benim üzerimdeki beyaz gelinlikse onun umurunda bile değildi. Bir saniye bile bakmamıştı. Ne giydiğim, nasıl göründüğüm, gözlerimdeki hüzün… Hiçbiri onun dünyasında bir yer tutmamıştı. İlk defa bir kadınla evleniyor gibi değildi. Belki de bu, onun için sadece bir imzaydı. Bir kağıt parçası. Bir anlaşma. Ve belki de sonuncusuydu. Ben de zaten evlenmeye hevesli değildim. İstememiştim. Kabul etmiştim sadece. Zorunda kaldığım bir karardı bu. Babamın “güçlü ortaklık” hayalleri uğruna kurban edilen bir gelecektim ben. O ise… O çok pasifti. Sessiz. Sürekli evden işe, işten eve giden biri gibi görünüyordu. Ne gülüyordu, ne kaşlarını çatıyordu. Tepkisizdi. Soğuk ve yıpranmış bir ruh gibiydi. Dayanamadım. “Bu gece hiç konuşmayacak mısın?” dedim, sesim hafif titriyordu. Baktı. Ama gözlerinde bir cevap yoktu. Dudakları oynamadı. “Dilini mi yuttun?” Yine suskunluk. Sessizlik çığlık gibi bağırıyordu aramızda. Sinirlerim geriliyordu. “Delirteceksin beni. Niye cevap vermiyorsun?” dedim, gözlerimin dolduğunu hissettim. Yine sadece baktı. Artık patlamak üzereydim. “Bak,” dedim, sesim yükseldi, “ben de bu evliliği istemedim! Sırf babam seninle ortak olsun diye evlendim! Benden bir beklentin olmasın!” Yine baktı. Yine sessizlik. Ve sonra… Ağır ağır başını çevirdi. Derin bir nefes aldı. Dudakları hafifçe aralandı. “Ben… senden bir şey istemiyorum,” dedi. Sesi yıllardır kullanılmamış gibi yorgundu. Kalın, ağır ama netti. Ne diyeceğimi bilemedim. Donup kaldım. “Sadece…” diye devam etti, bakışlarını yere çevirdi, “sadece… son yıllarımı huzurla geçirmek istiyorum.” Kalbim sıkıştı. İçimde bir şey koptu. O cümle, içimde yankılandı. Son yıllarımı mı? Ne demekti bu? Ölüyor muydu? Yoksa… çoktan içten içe ölmüş müydü? Bir adım attım, sesim titreyerek sordum: “Hasta mısın?” Cevap vermedi. Gözleri duvara kilitlenmişti. “Bir şey mi saklıyorsun benden? Neden böylesin? Neden bu kadar soğuksun?” Yavaşça bana döndü. Gözleri bu sefer doğrudan gözlerime kilitlendi. İlk defa, gerçekten beni görüyordu. “Çünkü artık içimde hiçbir şey kalmadı,” dedi. “Kayıplardan sonra insanın içinde konuşacak ne kalıyor biliyor musun? Ne sevgiye yer oluyor… ne nefrete. Sadece... sessizlik. Ve biraz da alışkanlık.” Donakaldım. Kalbim paramparça olmuştu. Elimle eteğimin ucunu sıkıca kavradım. Buz gibi olmuştu ellerim. “Ben… bilmek isterim,” dedim. “Eğer bir gün gerçekten gideceksen, bunu bilmek isterim.” Uzun bir sessizlik oldu. “Sana acı vermek istemiyorum,” dedi. “Bu yüzden konuşmuyorum.” “Acı zaten var,” dedim fısıltıyla. “Sen susarken de.”

"Ben daha küçüğüm desem Kıyar mısın bana feryadımı duyar mısın?" romanı, Güneydoğu`nun derinliklerinde, acımasız geleneklerin ve intikam ateşinin gölgesinde yeşeren yürek burkan bir dramı okuyucuya sunuyor. Henüz on sekiz yaşında, kekeme bir genç kızın kaderi, hiç tanımadığı bir adamın, Urfa`nın en zalim ağasının acısıyla kesişir. Bir düğün, umut ve mutluluk yerine, kanlı bir trajediye sahne olur. Ağa`nın hamile eşi, o mutlu günde vurulur ve karnındaki bebeğiyle birlikte hayata veda eder. Ağa`nın dünyası kararırken, öfkesi ve acısı, masum bir kurban arayışına dönüşür. Kaderin cilvesiyle, düğünde bulunan genç kız, sırf cinsiyeti nedeniyle bu acımasız intikamın hedefi haline gelir. Kaybettiği bebeğin de kız olması, Ağa`nın gözünde genç kızı suçlu kılar. Zalim Ağa, intikam hırsıyla gözü dönmüş bir şekilde genç kızı esir alır. Artık onun için hayat, bitmek bilmeyen bir zulüm, acı ve işkence dolu bir esaret demektir. Kekeme olduğu için çığlıkları yankı bulmaz, feryatları duyulmaz. Ağa`nın acımasızlığı altında ezilir, kan kusar. Genç kızın küçücük bedeni ve kırılgan ruhu, zalim bir adamın intikam hırsının oyuncağı haline gelir. "Ben daha küçüğüm desem Kıyar mısın bana feryadımı duyar mısın?", bu çaresiz genç kızın esaret altındaki umutsuz mücadelesini, hayatta kalma azmini ve belki de en karanlık anlarda bile kalbinde yeşeren minicik umut kırıntılarını etkileyici bir dille anlatıyor. Roman, aynı zamanda ataerkil bir toplumun acımasız yüzünü, intikamın insanı nasıl körleştirdiğini ve masumiyetin nasıl çiğnendiğini de gözler önüne seriyor. Okuyucuyu derinden sarsacak bu hikaye, adaletin, merhametin ve insanlığın sorgulandığı unutulmaz bir okuma deneyimi sunuyor. Genç kızın sessiz feryadı, sayfalar boyunca yankılanarak okuyucunun yüreğinde derin izler bırakıyor.

"Bilmezsin tabii! Nereden bileceksin ki? Anlamazsın o yüzden, boş ver!" diye kestirip attım. Ne yaşadığımdan zerre haberi yoktu. "Neyi bilmiyorum ben? Söyle de anlayalım!" dedi o da yakınarak. Şöyle bi baktım ona. Bazen kendime o kadar kızıyordum ki! Sanki dünyada insan kalmamış gibi neden gidip onu sevdim ki? Hiçbir zaman beni anlamayacaktı işte. Görmeyecekti beni hiç. Böyle uzaktan sorup duracaktı sadece. Sonrasında cevapsız sorularıyla beraber hayatına kaldığı yerden devam edecekti. İşte bu kadar umurundaydım onun. "Neyse ne. Gidiyorum ben." dedim umursamazca. Artık ona açıklama yapacak kadar takatim kalmamıştı. Madem umurunda değilim, o zaman benimle vaktini boş harcamasındı. Arkamı dönüp kapıya ilerledim. Birkaç adımdan sonra tam kapıyı biraz aralamıştım ki duyduğum ayak sesi ve hemen ardından az açılan kapının sertçe kapatılmasıyla olduğum yerde kaldım. Kapının sert sesi yüzünden ve onun ani hareketlerinden dolayı biraz yerimde sıçramıştım. Daha ne olduğunu anlayamadan kolumdan tuttuğu gibi beni kendine çevirip dibime kadar girdi ve tam olarak gözlerimin içine baktı. "Hiçbir yere gitmiyorsun!" diye tısladı adeta. "Bu mesele hemen şimdi çözülecek! Başka bir alternatifi yok!" Yakınlığından dolayı elim ayağım titremeye başlamıştı bile. Her ne kadar kocam da olsa bu yakınlık fazlaydı benim için. Alışkın değildim bi kere. Yine de yutkunup gözlerimi kaçırdım. "Halledecek ne var ki sanki?" diye konuştum kendi kendime. O ise biraz daha yaklaşıp beni iyice kapıyla kendi arasına sıkıştırmıştı. Kendimi kapıyla bütünleştirmeye çalışırken o hala gözlerimin en içine bakıyor beni çok daha zor bir duruma sokuyordu. "Bu tavırların sebebini öğrenmeden seni bırakmaya niyetim yok. Ya bana neler olduğunu anlatırsın ya da bu şekilde sabaha kadar seni bekleriz. Seçim senin karıcığım."

Gerçek ailem kurgusu "Bu kitapta yetişkin içeren olaylar vardır (şiddet vb.) !!!!!

Elini belime koydu. Kendine iyice çekip ben ne olduğunu anlamadan, şakağımdan öptü. Ve karşımızdaki adamlara baktı "Gördüğünüz üzere hayat arkadaşım olmadan yaşayamam. Çok zamanı kalmadı. Ne kadar isterseniz size hemen veririm. Yeterki karıma uygun bir dönür bulun." Dedi elimi avucunun arasına aldı. Sonra dudaklarına doğru götürdü. Gözlerimin içine bakarak bir buse bıraktı. O an içimdeki kelebekler şaha kalkmış gibi uçuşuyordu.

Sosyal medyada gündem olan akımı yapmak için indirdiği uygulamaya kendi yanına yakışan bir erkek arkadaş çizmesini ister. Uygulamanın çizdiği kişiyi sosyal medya hesabında paylaşır, ancak tahmin etmediği bir şey olur. Paylaştığı video bir gecede milyonlarca kişi tarafından izlenir ve globale düşer. Uygulamanın yanına sevgili olarak çizdiği kişi ünlü Rus mafyasıdır ve paylaştığı videodan sonra hayatının tepetaklak olacağının tahmin edemez. 25.04.2025

Ülkenin içinde bulunduğu bu karanlık düynadan kurtulması için, Derin devletin kurmuş olduğu bir oyun vardı. Bu oyunun adı Yusuf Kaplan.

İtalyan bir mafya ve iş için İtalya`ya giden bir Türk kızı🖤🤍

17 yıldır ailesi sandığı insanlardan disalanarak büyümüş olan Kumsal gerçek ailesiyle tanışıyor ve onların sırlarını ortaya çıkarıyor.

Yıllardır Miray`a aşık olan Barkın en sonunda Miray`a yazmak ister. Miray`ın mesaja bakmayacağına emin olan Barkın çatı katında bir elinde telefon bir elinde ise ölen kardeşinin kolyesi ile Miray`a yazar. Miray`ın mesajına cevap vermesi ile Barkın`ın planları alt üst olur. Bakalım Miray Barkın`ın planlarını daha ne kadar erteleyebilecek? Barkın: Belki seninle sıcak şarap içip kaçarız buralardan.

Bilinmeyen Numara: Islanmaktan nefret edip yağmurun altında kalmak büyük bir aptallık, Su Perisi. Bilinmeyen bir numaradan gelen bir mesaj ile hayatınız nasıl değişebilir? İlayda, kız yurdunda kalan bir kızdır, arkadaşlarının yanında, kıro, eğlenceli, komik, geveze bir kızdı. Sadece yalnız kaldığında hüzünlü bir insana dönüşüyordu. Ailesi tarafından sevilmeyen kızın, hep eksik olduğu sevgiyi bakalım Bilinmeyen Numara Perimiz verebilecek mi? Unutmayın ailesi tarafından sevilen herkes hayata 1-0 önde başlar

Daha doğmadan birbirine bağlanan baranla feridenin hikayesi

Ailelerin sayesinde yapılmış bir evlilik, ne kadar sabrımı sınayabilirdi diye düşünüyordum. Sonuçta basit bir evlilikti. Evleneceğim kişiyi bir ev arkadaşı olarak görürsem sorun yoktu. Tabii bu "Sorun yoktu," cümlesinin geçerliliği, evleneceğim kişinin nişanımızı atan Altay Yiğit olduğunu öğrenene kadardı.

Bir damla kan uğruna birleşen iki hayata intikam yemini dahil olursa. *** Düşman aşiretin kızıyla bir dama kan uğruna evlendiği için kızın konağa geldiği gün Mardini terk eden adam.. Düşman aşiretin oğluyla bir damla kan uğruna evlendiği gün evlendiği adam tarafından terk edildiği için intikam yemini eden kadın.. *** Başlama tarihi; 09.04.2025

Baş kahramanımız *Lina*, geçmişinden kaçan ama aslında geçmişiyle yaşayan genç bir kadındır. Hayatına duvarlar örmüş, kimseyi yaklaştırmamaktadır. Ta ki bir gün, geçmişte bir yaz tatilinde tanıştığı, ama sadece birkaç haftalık yoğun bir beraberlik yaşadığı *Kuzey* tekrar karşısına çıkana kadar... Kuzey, Lina`nın teninde sadece bir dokunuş değil, bir *zaman* bırakmıştır. Onunla geçen anlar, Lina`nın hafızasında bir film gibi dönüp durur. Ama Kuzey`in geçmişinde de karanlık sırlar vardır. Ve o sırlar, Lina`nın duygularıyla birlikte gün yüzüne çıkmaya başlar. --- "Bazı dokunuşlar geçer... Ama bazıları zamanla yarışır, tenine kazınır. Ve sen, unuttuğunu sandığın her şeyi bir gece ansızın hatırlarsın.

Benliğin parçaları çatışırken, gerçek izafidir!” ‘İzafi’, zamanın, anıların ve kararların gölgesinde şekillenen bir yolculuk. Gerçek ne kadar mutlak, adalet ne kadar kişisel?” Bu hikâye, sıradan insanların sıra dışı yükler taşıdığı ve bu yüklerle var olduğu bir dünyada geçiyor Hazırsan, gölgelerin içindeki o kapı seni de bekliyor. Yazar Hakkında Kelimelerle sadece hikâye kurmaz; vicdan inşa eder. Hayatın karanlık dehlizlerine, insan ruhunun en kırılgan köşelerine korkusuzca yaklaşan bir yazar. İzafi ile yalnızca bir roman değil, bir çağrı, bir yüzleşme, bir dönüşüm ortaya koyuyor. Onun kaleminde karakterler yaşar, düşer, kalkar, sorgular. Onlar susarken satırlar bağırır; onlar ağlarken okuyucu kendi yarasına döner. Hayata bakışı sade ama sarsıcıdır: İyileşmek için anlatmalı, değiştirmek için yazmalı. Toplumsal adaletsizliklerden, bireysel travmalara, sistemin ezdiği insanlardan hayatta kalma mücadelesi veren çocuklara kadar geniş bir yelpazede insanı anlatır. Ama her şeyden önce, bir distopyadan damıtılmış bir ütopyaya inanır.

Sakat bir ağa ve vitiligolu bir kızın berdelle evliliği

Bakışları yerdeydi. O konuşmadı, ben de konuşmadım. Yağmurun altında öylece oturduk içimizden anlaşır gibi. Burnumu bir kez daha çekip dudaklarımı araladım. "Nereden buldun beni?" Bakışları yerdeki su birikintisinde iken yağmurun biraz azalmasıyla cebinden çıkardığı paketle ilgileniyordu. Paketin içinden bir dal çıkarıp, dudaklarına götürüp yakışını seyrettim. İçine çektiği dumanı yavaşça ağzından verirken beni şaşırtan o cümleyi söyledi. "Seni bulmam için kaybetmem gerek Açelya." Sigarasının külünü silkeledikten sonra bir duman daha çekti içine. Yutkunurken hareket eden adem elmasına takıldı gözlerim. Dumanı üflerken elini uzatıp yumruk yaptığım elimi açtı ve tırnaklarımı batırdığımı fark etmediğim avcumu yavaşça okşadı. Hafif kanayan avcumdaki acıyı almak ister gibi tırnak izlerimin üzerinden geçti parmağıyla. Benim kendimde fark edemediğim şeyi nasıl oluyor da fark edebiliyordu? Rüzgârın esmesiyle burnuma kokusu geldi. Daldığım düşüncelerden hızla çıkardı bu mayhoşluk beni. Tam ağzımı açıp söylediğinin ne anlama geldiğini soracakken bunu anlamış gibi bir şey dememe izin vermeden konuştu. "Ben göremediğin her yerdeyim."

"Baba oluyorsun!" Gazel Yalçın, herkesi karşısına alıp Anıl Yılmaz ile evlendiğinde, iki yıl sonra aldatılacağını hayal etmemişti. Evlilik yıldönümlerini kutlamak için kocasını işinden almaya gittiğinde gördükleri karşısında hüsrana uğrar ve kaçmak için kendini en yakın otele atar. Cihan Batur, üç yıl önce hayatının aşkı olduğunu düşündüğü Merve Kara’ya evlenme teklifi ettiğinde; sadece parası için onunla birlikte olduğunu öğrenir. O günden sonra hiç kimseyle bir yakınlık kuramazken iş için gittiği otelde gördüğü kadınla bir anlaşma yapar. Tek bir gecelik… Her şey istedikleri gibi giderken planlarında beklenilmeyen bir sürpriz gerçekleşir ve tekrar yolları kesişir.