Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.

Karanık dünyanın hoşgeldiniz iki Bulut`un arkasın gizlenen güneşin hoşgeldiniz

Nasıl olacağını bilirsin; bir çocuğu evlat edinmek, kendine bir dost ya da düşman yaratmaktır. Senin seçimin, geleceğini belirler. Senin kanından olmasa bile, gelecekte yerine geçecek. Ona iyi davranmalı ya da davranmamalı… İki türlü de sana olan sevgisi bir köpeği aratmayacak. Şimdi senin önünü açacağım, ama bana zararı dokunduğu kadar sana da dokunacak.

Asu, dolu dizgin olması gerekirken neşesi soldurulmuş bir kadın. Saçlarında yıldızları barındıran ama göremeyen, acı içinde boğulan kadın.

Yılllar sonra bir kavuşma hikayesi...❤️ Bir mektupla bitti her şey... Bir gece yıkıldı bütün hayaller...

İntikam hırsı ve berdel sonucu doğan aşk..

0543*: Şey ya (23:34) Sevgilim olur musun? Aşk, mizah, küfür vb içerir. Sevdiği çocuğu kıskandırmak için elinden geleni yapacak olan Ilgın, kendi kazdığı kuyuya düşer.

Bu yaralı iki ruhun hikayesi. Yalan ile aşkın birbirine karıştığı bir esaretin öyküsü. Alara Efsun hayatı ile ilgili gerçekleri öğrendiğinde, geçmişinin tümden geleceğini değiştireceğini bilmiyordu. Hayalleri paramparça olan genç kadın bu savaştan sağ çıkabilecek mi? Yiğit Mirza Bozbey. Doğduğu bu karanlık dünya da bir ışık arar. Nefret ettiği iki duygu ile yüzleşir yalan ve ihanet. Peki aşk bunun neresinde? Karşısına çıkan bu kadından bir alacağı vardır. Ama oyun düşündüğünden kolay olmayacaktır. Kurduğu bu oyunda tek oyuncu ikisi değildir. Peki o hangi tarafı seçecektir.? ALARA EFSUN DEMİRER Müzik onun tutkusuydu. Dans ise sesiydi. Her bir adımı her bir melodisi ile o aşkın dansıydı. Aşk. Daha önce tatmadığı o duygu. Esiri olacağını bilemediği o kalp. Ve bir yalan. Kaçmaya çalıştığı ama her seferinde boğazına dolanan. Aşka inanmayan bir kadın. Aşka tutsak bir adam. Yalana esir bir kadın. Yalandan nefret eden bir adam. YİĞİT MİRZA BOZBEY Birbirine zıt iki kalp bir araya gelebilir mi? Peki ya birbirinin aynısı iki ruh birbirinden uzak durabilir mi? Bu onların hikayesi. Aşkın ve nefretin değil. Aşkın ve yalanın hikayesi… Peki kim galip gelecek? Bu hikaye nasıl son bulacak? "Eğer yakıyorsa seni sevmek, ben ona da razıyım. Sensiz yanmaktansa,seninle yanmayı tercih ederim."

Vuslat sesizliğinin içine ağırlığını katarak sunuyordu insanlara. O ağzını açtığında kimse konuşamazdı ve o sustuğunda kimse bir adım öne çıkamazdı. Yerini, gücünü, hakimiyetini ve hırsını kaybetmeyen nadir adamlardan biriydi. 13 yaşına kadar tanıdığı ailesi sırf sakin olsun diye ona bu ismi verseler de kıyametten önceki boğucu suskunluk olacağını tahmin edememişlerdi. O günün yeni yeni aydınlanmasını, karanlık bir ormandan izlemeyi seven adamdı. O Vuslat Kasırgaydı. O lakabını soyadından alan bir adam değildi, ortalığı yıkıp savurması ile güçlü bir fırtına olduğunu kabul etmişlerdi. Ve daha kötüsü, bu kez Vuslat Kasırga’nın hiç görmediği bir şafak sökecekdi, güne değil kalbine doğacaktı güneş… İnce uzun bir rakı kadehiydi yürekten sevmek, Narin, kırılgan ve ağır… Acı, mayhoş ve iç acıtan bir suydu aşk, Kavuran, sarhoş eden, akla düşüren… Beyaz bir yıldızdı kadın, Saf, asil ve güneş gibi sıcak… Siyah, saf bir geceydi adam, Asi, mert ve rakı gibi sert… Ve sevmek sesiz bir vuslatta başlayacaktı, yeni bir şafakta.

çocukluğundan bu yana çok kez haksızlığa uğramış olan masal artık susmak istemiyordu.Kendi bildiğini okumak,dünyaya karşı bir savaş açmak onun hedefiydi.Ama işler asla istediği gibi ilerlemedi.Bu acımasız savaşta ona yardım edicek biri lazımdı. Ve bu kişide babasının en büyük düşmanının oğlu olucaktı.Karşılıklı intikam için yemin ettiler. Ama kaderin onlara çok daha farklı yanıtlar vericeğinden habersizlerdi. Bu savaşta intikamlarının izinden gidip can mı alıcaklardı yoksa aşkın pençeleri onları esir mi alıcaktı Hasret D. “KADERİMİN OYUNU” Adlı kurguyu keyifle sunarr

Kanımdaki insanlıktan bedenimdeki muhtaçlığa kadar sahip olduğum her şeyi karanlığın efendisine veriyorum. Ruhum ve soyum bundan sonra ebedi yaşamının en sadık kölesidir

Aşkın imkansızı...

YIKILMIŞ BIR AİLE BIRBIRLERİNİ BİLMEYEN İKİZLER KARANLIK BİR GEÇMİŞ AŞK LİSE

Aslında bu kitap gerçek hayattaki kişi ve olayların kurgulanarak anlatımıdır. Sonuç olarak bir teğmenle bir öğretmenin hikayesi. İyi okumalar.

Özgürlük için mücadele eden herkese

"Ayrılık vakti öyle mi?" "Ayrılık değil bizimkisi. Bu bir vazgeçiş aşkımdan, sevdiğim adamdan, seninle uyandığım her sabahtan, seninle olan her andan..." "Bir daha görüşmek yok yani?" "Bir daha görüşme değil, bir daha `bir dahamız` yok."

Bir Mafya ve Avukatın hikayesi...

UMUT DOLU DİYARLAR II` nin ikinci kitabı Aşk ve sevgi arasında kalan bir adam. Aşkta kaybettiğini sevgide bulabilir mi? İhanete uğrayan bir aşk ikinci bir şansı hak eder mi? Aşkının sonuna kadar giden bir kadın. Her şeyini kaybedecek kadar ilerlese tekrardan kaybettiği hayatını kazanabilir mi? Adam aşktan vazgeçti. Kadın kendinden... Adam sevgiye koştu. Kadın bir çift Yangın Çağrısı olan gözlere...

Herkesin kendine sorması gereken bi soru vardır adamım. Ben kimim demeli insan kendine. İçimden geçen şarkı sözünü fısıldadım. "Ben kimim? " Ben Lâl, bi ekim sabahı bu saçma salak dünyaya gelmiş dünyaya geldikten iki hafta kadar sonra zorla ailesinde kabul görmüş ve zorla o eve girmiş. Öyle zorlama olmuş ki bu durum sırf yetimhaneye gönderilmeyim diye hastane görevlileri tarafından hasta olmamama rağmen hastaneye yatırılmış büyük ihtimalle o sırada da karışmıştım. Ben Lâl. İsmimi bile sessiz sakin bi bebek olduğum için bana bakan hemşireler vermiş 17 yıl önce ilk anneme hemşire söylemiş ismimi "bu kızın ismini Lâl koyduk biz ." Demiş. Orda ağlayan o bebek şimdi büyüdü ve bugün diğer annesine söyledi. "Benim ismim Lâl." Ama hemşireler koymuş demeyi yediremedim kendime. Sizin gibi onlar da sevmezdi beni diyemedim. Sadece Lâl dedim. Ben Lâl. Konuşmayı gerçekten sevmiyorum, belki bugüne kadar kimseyle yakın olamadığım için Lâl olmuşumdur onu da bilmiyorum ama tek bi kişinin yanında vazgeçiyorum ismimden. Tek bi kişi söküyor dilimdeki kilidi. Ben Lâl. Bu dünyadaki tüm kimsesizlikleri tatmış kendi kendime kimse olmuştum. Ben yalnızlığıma sığınmış yalnızlığımı bu dünyadaki tek arkadaşım yapmıştım. Ben Lâl, defalarca kez terk edilmiştim ama tek bi terk edişi yedirememiştim kendime. Ben Lâl asla Lâl olmayı istememiş ama Lâl olmak zorunda bırakılmıştım. Ve ben Lâl, şimdi feriştahı gelse Lâl olmayı bırakmaz bıraktırmalarına izin vermezdim.

ZAMANIN ÖTESİNDE Bazen rüyalar sadece rüya değildir. Bazen, başka bir hayattan, başka bir zamandan gelen yankılardır. Baş karakterimiz, zihninde yankılanan Deniz isminin peşine düştüğünde, basit görünen hayatının derinliklerinde saklı bir gerçeğe ulaşır. Aynı rüyaları paylaştıkları, aynı anıları hatırladıkları ama gerçek hayatta asla tanışmadıkları biri nasıl açıklanabilir? Yanıt, geçmişin tozlu sayfaları arasında gizlidir. Eski bir sahaf, kayıp bir defter ve kaderlerini mühürleyen gizemli bir pusula… Bu pusula, onları yalnızca hatırlanmayan anılara değil, bildikleri gerçekliğin çok ötesine götürecektir. Kendi dünyalarından bir adım attıklarında, bambaşka bir evrene, orada yarım kalmış bir hikâyeye sürüklenirler. Ve orada, Deniz ve baş karakterimizin yolları çok daha önce kesişmiştir. Ancak bu evrenin sırları, sadece onları değil, kendi kaderlerini de değiştirecek güçtedir. "Zamanın Ötesinde", unutulmuş anılar, kaybolmuş gerçeklikler ve zamanın ötesine uzanan bir aşkın hikâyesi. Bir pusula… Bir kayıp hayat… Ve sonsuz evrenler boyunca yankılanan bir sevda. Hatırlamaya hazır mısınız?

Derin`in can sıkıntısından dolayı kafasından bir numara uydurup Atakan ile tanışma hikayesi.. İyi okumalar dilerim.

Bir gecede değişen kaderler, geri dönülemeyecek bir yol… Şatafatlı bir otelin açılış gecesi, unutulmaz bir felakete sahne oldu. Bir kadın merdivenlerden düştü ve karanlığa gömüldü. Geride kalanlarsa sadece sorularla değil, suçluluk ve şüpheyle de yüzleşmek zorunda kaldı. Gerçek neydi? Bir kaza mı, yoksa görünmeyen eller tarafından yazılmış bir hikâye mi? Kırılan güvenler, günahlarla örtülen sırlar ve kaçınılmaz yüzleşmeler… Gecenin gölgesi büyüdükçe, kimse masum kalamayacak. Çünkü bazı hatalar affedilmez. Ve bazı gerçekler, öğrenildiğinde her şeyi yıkıp geçer…

Sonra öldü, herkes gibi. Cenazesine hayaletler katıldı. Hem gerçek hem de mecazi anlamda.

Klasik bir mahalle kitabıdır…

Solin babasını işerinin başına geçtikten sonra başına gelecek olanlardan habersizdi… Hep beraber Solinin bu macerasını birlikte görelim…