devam ediyor 4g önce güncellendi
Pilli Bebek
@votnich
Okuma
8
Oy
1
Takip
2
Yorum
4
Bölüm
2
Gözlerim Anason`un yüzünde gezindi. O tanıdık çehre, sanki bin yıllık bir hüzün taşıyordu şimdi. Dudaklarım aralandı, kelimeler boğazımda düğümlendi. Nihayet o buruk soru döküldü dudaklarımdan: "Söylesene Anason, bu karanlık daha ne kadar sürecek? Kaç yıldız daha kayıp gidecek umutlarımızla birlikte?" Sesim, içimdeki fırtınanın yansıması gibiydi, yorgun ve titrek. Cevabı, o an ne kendi sesimde, ne de etrafımızdaki sessizlikte bulabileceğimi biliyordum. Gözlerinin derinliklerine bakıyordum, sanki evrenin sırları orada saklıydı.
Anason`un bakışları bir an yüzümde oyalandı, sonra sonsuz bir boşluğa daldı. Kirpikleri ağır ağır aralandı, o derin, anlamlı gözleri sanki çok uzak diyarlara yolculuk yapmış da yorgun argın geri dönmüştü. Dudaklarından dökülen fısıltı, rüzgarın usulca esintisi gibiydi: "Ah... Pilli Bebek..." O iki kelime, içimizde biriken tüm acıyı, tüm çaresizliği özetliyordu sanki. "Kaç yıldız daha kaymalı bilmiyorum. Bu gökyüzü... bazen öyle acımasız görünüyor ki. Sanki her düşen ışık huzmesi, içimizden bir parçayı daha alıp götürüyor."
Bir müddet sessizliğin koynunda kaybolduk. Etrafımızdaki dünya durmuş gibiydi, sadece içimizde kopan fırtınaların uğultusu duyuluyordu. Sonra Anason`un bakışları yeniden beni buldu. O hüzünlü gözlerinde, beklenmedik bir parıltı belirdi. "Ama biliyor musun," dedi, sesi bu sefer biraz daha güçlüydü, sanki küllerinden yeniden doğuyormuş gibi, "yıldızlar kaybolurken bile, o sönmek bilmeyen ışıklarını bir süre daha taşıyorlar. Belki de bizim de yapmamız gereken bu. Bu karanlığa yenilmek yerine, içimizdeki o son parıltıyı bile inatla korumak."
Derin bir nefes aldı, göğsü yavaşça inip kalktı. Gözlerindeki o kararlılık beni de etkilemişti. "Gözlerimde mi arıyorsun cevabı?" diye sordu, sesi şimdi daha netti. "Keşke bilseydim. Keşke bu acımasız satırlar bizim elimizde olsaydı da, istediğimiz gibi yazabilseydik. Ama belki de en güzeli bu," dedi buruk bir tebessümle, "yazılmamış olmak. Çünkü o zaman, her düşen yıldızla, kendi kanayan, kendi direnen hikayemizi yazmaya devam edebiliriz. Belki de asıl mucize budur, yok edilirken bile var olmaya çalışmak."
Anason`un sözleri içime yavaş yavaş işledi. O karanlık gecede, kayan yıldızların acı hatırasına rağmen, içimde küçük bir umut filizlenmeye başladı. Belki de haklıydı. Belki de bu amansız yok oluşun ortasında bile, kendi ışığımızı yaratabilirdik. Kayan her yıldıza inat...