“Ne giyeceksin yarına, ben de sana göre kombin yapayım,” demiştin ya bana…” dedi, sesi çatallı. Başını kaldırıp İklim’in gözlerinin içine baktı. Gözleri doluydu, ama bir o kadar da kararlı. “Ben… uyanamadığım bir sabah kefen giyersem, bu sorunun yanıtını sana ölümle vermekten o kadar korkuyorum ki…” İklim’in elleri titredi. Ne dediğini anladığında nefesi daraldı, gözleri doldu. Başını iki yana salladı, fısıltı gibi bir ses çıktı dudaklarından: “Emir hayır… Hayır… Kıyamazsın bana sen…” Emir hafifçe gülümsedi, acıyla. Gözünden yaş süzüldü. “Kıyamıyorum zaten, gönlüm… Kıyamıyorum…” dedi. “Ama böyle sessiz sessiz erirken, senin gözlerinin içine baka baka yok olurken… senin de mahvolduğunu görmek… buna dayanamıyorum.” İklim gözyaşlarına engel olamadı. Elini uzatıp Emir’in ellerini tuttu, sımsıkı. “Beraber aşacağız bunu Emir… Ne olursa olsun. Sen Emir Kaan Yılmaz’sın. Kurşunlardan dönen, dağlardan sağ çıkan Emir’sin sen… Bir hastalığa mı yenileceksin?” O an Emir’in çenesi titredi. Yutkundu. Gözlerini kaçırmak istemedi ama bakamıyordu da artık. “Kanser ikinci evrede, İklim…” dedi, sesi çatlayarak. “İkinci evredeyim…” “Nasıl ikinci evre Emir?” diye sordu İklim, sesi neredeyse boğuk. Gözleri buğulanmıştı, dudağı titriyordu. “Bu kadar hızlı ilerleyemez ki... Tedavi hani? Görüyorduk birlikte... Sen bana her şey yolunda diyordun...” Nefesi düzensizleşti, elleri birbirine kenetlendi, omuzları sarsılmaya başladı. Gözlerinden akan yaşlar, kucağına düşüyordu birer birer. Emir başını eğdi. Bir süre sessiz kaldı. Sonra cebinden buruşturulmuş bir peçete çıkarıp gözlerini sildi, ama utanır gibi yaptı bunu. “Özür dilerim, diyemedim sana…” dedi boğuk bir sesle. “Sen daha iyilerini hak ediyordun. Benimle böyle sürünüyorsün sadece...” “Emir Kaan, o nasıl söz?! Lütfen... Lütfen böyle konuşma...” dedi İklim, sesi titreyerek. Ayağa kalktı, tekrar onun yanına geçti. Omzuna sarıldı, başını Emir’in omzuna koydu. Emir başını hafifçe geriye yasladı, gözlerini yumdu. Sessizlik içinde hıçkırıkları bastırmaya çalıştı. “Özür dilerim İklim...” dedi yeniden. “Ama benimle tükenmene dayanamıyorum... Her sabah seni ararken ‘ya bu son arayışım olursa’ korkusuyla yaşıyorum. Benim canım umrumda olmazdı ama... ama senin canının yanmasına... ben dayanamıyorum artık...” İklim onun yanağını tuttu, yüzünü çevirdi, gözlerine baktı. “Ben senden vazgeçemem Emir. Ne olursa olsun. Biz daha birlikte nice sabaha uyanacağız, seninle... Bak bunu senin gözlerinin içine bakarak söylüyorum. Bu hastalık bizi yenemez... Benimle mücadele edersen, yalnız olmadığını unutmazsan... biz bunu yeneriz Emir, benden gizleme artık sağlığını lütfen...” Emir o an sessiz kaldı. Gözlerinden süzülen yaş, İklim’in eline düştü. Başını eğdi yine. Sonra birden gözlerine baktı; o yorgun, ama içten bakışıyla ve başını ağır ağır salladı... “Söz veriyorsun değil mi?” dedi İklim, kısık bir sesle. Emir Kaan başını salladı. “Söz güzelim..."dedi.

Bazı doğumlar, bir ölümle başlar… Nare’nın doğum günü, hayatının en büyük yangınına dönüştü. O gece ev alevlere teslim oldu. Annesi, babası… her şey o yangında küle döndü. Kendisi ise bir mucizeyle kurtarıldı. Ama kurtulduğu tek şey alevlerdi; içindeki boşluk hâlâ yanıyordu. Ateş Erguvan… Henüz çocukken kaybettiği babasının yokluğuyla büyüdü. Hayat boyunca içinde sönmeyen, görünmeyen bir yangın taşıdı. Savaşa, yalnızlığa ve hayata karşı hep dimdik durmaya çalıştı. Ama bazı yangınlar dışarıdan değil, insanın içinden yakar. Nare ve Ateş… İkisi de farklı şekillerde yandı. Ama belki de birbirlerini iyileştirmek, birbirlerinin külleri arasından bir hayat kurmak için geldiler bu dünyaya. Bu, iki yanığın birbirine merhem olma hikâyesi. Bu, küllerin içinden doğan bir bağın sessiz ama sarsıcı yankısı…

Üçleme şeklinde olacak şuan paylaştığım bölümler kayıp ruhlara ait. Bir yangındı Talay` ın sevdiğini alan Bir yangındı Arkın` ın sevdiğini yok eden "Seni özledim, Asi Anka." Talay, yıllar önce kaybettiği sevgilisinin mezarına bile alışmıştı. Ama bir gece kaçırıldığında, karşısında onu izleyen zümrüt gözleri buldu. Arkın Velkar yaşıyordu. Ve bu kez gitmeye niyeti yoktu.

17 Yıl sonra gerçekleri öğrenen Bade, yıllardır onu arayan abilerine giderse. Azıcık dram. Bolca eğlence. Bolca aksiyon. Bir tutam da kaos. Daha ne olsun? Var mısın benimle yeni bir serüvene? (Bal Bade`m adında ilk ve tek kitaptır.) (Kitabımda reklam istemiyorum. Yapmayınız lütfen.)

Yine bir gerçek ailem serisi ile karşınızdayımm

Bütün ailesini kaybeden Rana lise son sınıftaki düşmanı olan umut ile üniversitede tekrar karşılaşır ve birden tüm umutsuzluklar birer umuta dönüşür

"Gülümsemek bir maskeydi bu ülkede, sakladığı en iyi şeyde gözyaşlarıydı."

"Neden Lavin`e sana baba demesine izin veriyorsun? O senin kızın değil ve onun bir babası yok!" "Onun benim kanımdan olmaması veya o soysuzun kanından gelmesi beni hiç ilgilendirmiyor. Lavin bana baba dediği gün benim kızım oldu Adelya!"

Gerçek Ailem kurgusudur.İsim değişebilir o yüzden kitaplığa ekleyin lütfen.😉❤️

Söylememiş Sözlerin sessi

Noksanın anlamı "EKSİKTİR!" Efnan`ın hayatı, hep yarım yamalak, noksan geçmişti. Gencecik bir kızdı, aklı hep çocukluğunda kalmıştı. Gerçi, yaşamak nedir bilmemiş, hayatın en büyük darbelerini, ailesinin "EKSİK" adı altında her defasında yüzüne vurulması ile yaşamış bir candan ibaretti. Onun adı NOKSAN`dı. Lakin yenilgilerinin hayatına dahil ettiği gerçekleri de vardı. `Geçmişin İzi!" Geçmişte yaşattığı gerçeği gün yüzüne çıkarmak isterken, EKSİK`le yolları kesişmişti. Onunla hiç ummadığı bir yolda karşılaşmış ve beraber yolculuk etmeye başlamışlardı. Bir kurşun, onaları birbirine bağlamıştı. Getirdiği gerçekler insanların yalanlarına tabi tutulmuştu. Adım Efnan. Anlamı; Cennette ki güzel gözlü kız demek. Kaderin bana yaşattığı şey... `NOKSANLIK!" Ardımı hiç bırakmamıştı... `Efnan Keleş `Berzan ŞahinKara @Tüm haklar şahsıma aittir. Çalıntı veyahut kopyalama işleminde. Yasal işleme başvurulacaktır.

Güzel doktor Amber,eski polis Sinâ ve küçük kızı Derin’in hikayesi ❤️

" Doğru sen herkesi gördün, kalbinde herkese yer vardı da bi bana yoktu , söylesene cemre hiç mi sevemezsin beni " ... "Sarı saçlarına deli gönlümü bağlamışım çözülmüyor " İki gencinden sesi bu ana kadar çıkmıyordu fakat adam türkünün bu sözlerini genç kıza bakarak devam ettirmişti, görsün istiyordu içindeki sevgiyi, "E-emir ab-"genç kız şuan ki bulundukları durumdan fazlası ile rahatsızdı, korktuğu şeyin başına gelmesini istemiyordu. "Görmüyorsun değil mi, Şu kalbimin senin için nasıl attığını görmüyorsun! "Genç kız duydukları ile korktuğu şeyin başına geldiğini anlamıştı, abisi olarak gördüğü hatta mecbur kalmadığı sürece bir araya gelmedikleri adamın onu sevmesinden korkuyordu. " Doğru sen herkesi gördün, kalbinde herkese yer vardı da bi bana yoktu , söylesene cemre hiç mi sevemezsin beni "genç kız düşündü sevebilir miydi ki? Hiç bir zaman böyle bir soruyu kendine sormamıştı , şimdide sormak istemiyordu... Evet burası Gülce mahallesi;bir mahalle düşünün eskiden olduğu gibi sıcacık bir mahalle. Oğluna kız arayan, dedikoducu teyzelerin, delikanlı erkeklerin olduğu, mahallenin genç ve güzel kızları, küçük çocukları ve herkoşulda iyi günde kötü günde birbirinin yanında duran bir mahalle burası GÜLCE MAHALLESİ iyi yönlerinin olduğu gibi çoğu aşkların yarım kaldığı bir mahalle..

‘’Ey Muhammed! Senin göğsünü açıp genişletmedik mi? Belini büken yükünü üzerinden kaldırmadık mı? Senin şanını yücelmedik mi? Elbette zorluğun yanında nice kolaylıklar vardır. Gerçekten, zorlukla beraber nice kolaylıklar vardır. Öyleyse, bir işi bitirince hemen diğerine koyul. Ve yalnız Rabbine yönel…’’ (İnşirak 1-8)

Ben Afet Lâl`dim. Kendi doğal afeti olan o kızdım. Yıllarca acı çeken o kızdım. Bazenleri dili lâl olan bir kızdım. 💘 "Bugün beni hastaneden aradılar... Afet doğumda karışmış olabilir yarın DNA testi yapmaya gidiyoruz" dediğinde benim için zaman durdu. "Ne? Nasıl... Doğumda mı karışmışım? "

Gözlerimi gözlerine diktim. "Süsünden eksik olmuyorsun be kızım," dediğinde gözünün içi gülüyordu. "Yine hangi makyaj veya takı. Söyle güzelim. Söyle çünkü bunları bir tek senin için yaparım." Yüzümde tebessüm yer edindi. "Bana hediye olarak mermi verir misin peki?" Vatan için canını hiçe sayan diğer yiğitler gibi yine canları pahasına tehlikeli bir göreve gitmek için hazırlanan Dokuz asker. Ama bu sefer şehit vermelerine neden olan itin kökünü kurutmak içindi. Arkada şehitlerinin kanını bırakmak alçaklıktı ve onların son yapacağı şey bile değildi. Ama bu seferki görev onların yıkılışı olmuştu. Bir patlama... Büyük bir patlama olmuştu. İtler çok alçakça bir plan kurmuştu. Bu patlama ise iki ayrı askerin hayatını kökünden değiştirmişti. Kitabı yüzde yüz seveceğinize o kadar eminim ki.

"Abi nereye gidiyorsun bırakma beni korkuyorum" dedi küçük Gece feryat figan abisinin arkasından ağlarken Umut arkasını dönüp küçük kızın yanına adımladı ve yanı başına çöktü "korkma çiçeğim geri gelicem çok az bir işim var sadece seni bırakır mıyım ben hiç" Dedi küçük kızı avutmak istercesine Gece bu seferde "Peki ya ne zaman geliceksin abi"diye sordu dolu gözleriyle Umutunda gözleri dolmuştu şöyle cevap verdi kardeşine " İncir ağacı çiçek açınca gelicem kuşum ama ben geldiğimde sen çok güçlü bir kız olucaksın "dedi ve hızla yoluna devam etti. Küçük gece mutluydu abisi incir ağacı çiçek açtığında gelicekti...... 12 yaşına bastığında anladı Gece incir ağacı çiçek açmazdı....

Arkadaşlar selam ilk defa hikaye yazmıyorum fakat buraya ilk defa hikaye yazıyorum o yüzden eğer bir hatam olursa şimdiden kusura bakmayın bu arada şuan lık +18 olsun olmasın mı onu hala karar vermedim

Yaş Farkı Çok Değildir.Bir Şans Verin.💮🏹🏹🏹

Sen geceyi sev ben ay olurum, sen gündüzü sev ben güneş olurum

Bu hikaye biraz karışıktı. Bu sefer bebekleri karıştıran bir hemşire yoktu. Bu sefer, bebeği olmayacağı için bir bebeği çalıp ailesinden koparan bir hemşire vardı. O bebek büyür, babasını ve abilerini bulup, başlarına bela olur. Fakaat, hikayenin bir süre sonra altı üstüne gelirse? Tahmin bile edemediğiniz karakterler gelecek, olaylar gelişecek. ``""""""""" "Baştan alabilir miyiz?" Dediğimde garipçe bana baktılar. "Ne var? Baştan alalım kurgunun konusunu beğenmedim." """"""""""

Okuyun ve görün burada bilgi vermek istemiyorum.

HERHANGİ BİR ÇALINTI DURUMUNDA UYARI YAPILMADAN GEREKLİ İŞLEMLER BAŞLATILACAKTIR... GÜÇLÜ KADINLAR SERİSİ-1 Her yüksek kahkahaların altında derin bir sessizlik yatar... °°°°°° "Dikkat et" Kulağımı teyit geçen mermiyle kafamı eğip koşmaya devam ederek, binaya yaklaştım. "Dakika ver Gölge" Kulağımda ki cihaza dokunup, cevap verdim. "Üç dakika, on saniye" dedim sakin bir tonda. "Dakika ver dedi-" Kulaklıktan kesildiğini belli eden cızırtılı sesle, sırtımı yasladığım duvardan telaşla kaldırdım İşte şimdi gerçekten bitmiştim. _________________________ "Bugün buradan bir kişi sağ çıkacak" deyip karşımda pişkince sırıtan şerefsize baktım. "Dua et ki ben sağ çıkmayayım, diğer türlü senin cehennemine kucak kucak odun taşıyacağım" dedikten sonra yerde yatan ölmemiş adamlardan biri gözüme çarparken, silahımdan çıkan kurşunla son nefesini verdi. Tetiğin ucunu tekrar karşımdaki yaşayan tek şerefsize çevirirken, ortamda tek el silah sesi duyuldu.

Hayatın tüm zorluklarına karşı güçlü duran Güneş ve sevdiği adam Ali Asaf. Güneş yaşadığı olaylar sonucu huzuru Ali Asaf da buluyorken onun aşkından habersiz olması canını fazlasıyla yakar. "Bak bana, eğer bir gün birbirimiz ile ayrı düşersek Güneş`e fısılda." "Ya Güneş`im beni duymazsa." "Sana söz veriyorum Güneş`in seni her zaman duyacak." Ellerim yüzünde nefesimiz adeta birbirine karışır haldeyken kendimi çekip hızla odayı terk etmiştim. Göz yaşlarım göz pınarlarımdan tek tek intihar etmişlerdi. Bu hikaye Ali Asaf`ın Güneş`e fısıldama hikâyesi.

Sevginin sahtesi olur muydu ? Şimdi bana güleceksiniz hiç öyle bir şey olur mu diye ? Ama oluyormuş. Ben bunu bir hastane odasında böbrek için donör olmasını istediğim kocamdan acı bir şekilde öğrenmiştim. Bana böbreğini bir şartla vereceğini söylediğinde nutkum tutulmuş vaziyette sessiz bir şekilde konuşmasını bekliyordum. Derin bir nefes alıp gözlerimin tam içine baktı. Ve bana ancak böbreğini para karşılığında verebileceğini söyledi. O an sanki başımdan aşağı kaynar sular dökülmüş gibi bir hissiyatla, o an ki durumumuzun bir şakadan ibaret olduğunu anımsayarak gülmeye başlamıştım. Ama eşim ifadesiz bir surat ve ciddiyetle bana bakıyordu. Gülmem onun ciddiyeti ile yavaş yavaş solarken , yaşadığım hayâl kırıklığının tarifini anlatacak kelimem dahi yoktu. 20.yıl birlikte olduğum adam , canımdan çok sevdiğim eşim, o an bana sevgi dolu gözleriyle değil büyük bir nefretle bakıyordu. Bunu koyu kahve gözlerinde görebiliyordum. "20 yıldır sevdiğim adamın sevgisinin sahte olduğunu öğrendiğim en zor anımda ne hissetmeliydim? Onun sahte sevgisi benim gözlerimi göremeyecek kadar kör ettiği için kendimi affedemiyordum. Bu yaşadıklarıma bir isim bulamıyordum. Ama içimde ki ses bana eşimin bana olan sahte sevgisinin bir çıkarının olduğunu haykırmaktaydı. -Tanıtım Bülteninden -