Hiçbir şey yapamadım. Bırakın hareket etmeyi, konuşamadım bile. Zaten ne yapabilirdim ki? Tüm geçmişimin yalan olduğunu, tanıdığımı sandığım benliğimin bile bir hata olduğunu öğrenmiştim. Odada oluşan sessizlik kulakları kanatacak kadar şiddetliydi. Tek bir kişiden bile nefes sesi gelmiyordu. En sonunda sertçe yutkundum ancak bu, boğazımdaki yumrunun geçmesine yardımcı olmadı. Aksine, daha çok tıkanmıştım. Burnumdan firar eden kırmızı sıvı beyaz hastane zeminine düştüğünde bir kişi bile olsa yanıma gelip sarıldı. Enver Bey`den duyduğum cümleler, hayatıma silinmez bir mühür gibi bulaşmıştı. Artık buradan geri dönüş yoktu. Hoş, geri dönmek ister miydim? Orası da apayrı konuydu...