_Askeri kurgudur._ _İkinci bölüm yazan yer ilk bölümdür._ *-Demir parmaklıkların arkasından ona bakan arkadaşı yutkunup "Peki onu seviyor musun?" diye fısıldadı sanki hapishane duvarlarının bu anlara şahitlik etmesini istemezcesine.Kafasını duvara yaslayıp sıkıca kapattı gözlerini,aklına yine o yeşillikler düşmüştü işte. "Gözleri,deyip yutkundu bir müddet bekledikten sonra devam etti sözlerine.Davetkar şeytanın yarattığı sahte bir cennetti.Ve ben..." deyip durduğunda parmaklıkların arkasında kalan arkadaşı soğuk demir parmaklıkları iki eliyle kavrayıp "Ve sen..." dedi arkadaşının cümlesini tamamlamasını beklerken. "Cehennemde yansam bile bir ömür yaşamak istiyorum o gözlerde." dedi sona doğru gözlerinde oluşan inatçı parıltılar ve kararlı sesiyle. "Ve buna aşk diyorsan en akıllısından aşığım ona." diye devam ettirdi cümlesini. ********************************************** -Kitap kapağı için Lodos Altıntay `a buradan teşekkürlerimi iletmek istiyorum ve kitapın tüm haklarının şahsıma ait olduğunu çalıntı durumunda yasal işlemlere başvuracağımı belirtiyorum.

Hiçbir şeyi düzeltemeyeceğini bildiğim hâlde, gözlerinin içine bakarak “Seni seviyorum.” dedim. Gözlerini yumdu, başını iki yana salladı. Pürüzlü bir sesle, “Yalan.” dedi. Ona doğru adım atacakken, sayamayacağım kadar kısa bir zamanda etrafımız silahlı adamlarla sarılmıştı. Silahımı çıkarmak için uzandım, yerinde değildi. Altay… Sesimi ben bile duyamıyordum. Ruhsuz gözlerle beni izliyordu. Hayal kırıklığıyla adımlarım geriledi. Oyunuş. Bizi kandırdı. Hayır… Seni kandırdı. Haklıydı. Beni kandırdı. Boğazımı bir ip ile sıkıyorlarmış gibi hissettim. Parmaklarımla hayali ipi gevşetmeye çalıştım. Silahını bana doğrulttu. “Yolun sonuna geldin.” Olmayan gözyaşlarımı silerek acımı biraz olsun hafifletmek istedim. Benim yasım ancak bu kadar olurdu. Başımı kaldırarak, namluyu tuttum, alnıma koydum. “Oyun bitmedi ki, sevgilim.”

Mimozalar yandı güller kana bulandı artık ölüsün belki sonra yine görüşürüz papatya

Bir şehit kızı İzel Alaca ve ablasını korumak için güçlenme hayalleri kuran Kubilay Kandemir... Hayatı delicesine yaşayan İzel Alaca ve delilerin kökünü kazıyan Kubilay Kandemir... İlacını bulamayan İzel Alaca ve yaralara merhem olan Kubilay Kandemir... Bu, bir yazar ile askerin hikayesi... Bu, İzel Alaca ve Kubilay Kandemir`in hikayesi... " Kirpiklerinden öpeyim mi, İzel? " " Olmaz, bizde kirpikten öpmek evlenme teklifi anlamına gelir. Sadece kocamın öpmesine izin veririm. " ~~~~~~~~~ " Artık öpebilir miyim kirpiklerinden, İzel? " " Artık öpebilirsin, Kubilay. " NOT: KİTAPTAKİ TÜM OLAYLAR HAYAL ÜRÜNÜ OLUP GERÇEK OLAY, KURUM VE KİŞİLERİ YANSITMAMAKTADIR!

Bir akıl hastasıyla evlenir miydiniz?

Babanızı öldürmekle suçlansanız ne yaparsınız? Ya da bir akıl hastanesine düşseniz, orada ne yaparsınız? Peki ya iki erkek tarafından gelen sevgi? Bütün bu kafa karışıklılığının yanında geçmişteki sırlar... Koca bir yalnızlığın ortasındasın ve nereye gideceğini bilmiyorsun. "Ben gerçekte kimim? Bir katil mi ya da bir akıl hastası mı?"

İçinizi ısıtacak, kendinizden bir parça bulabileceğiniz kısa bir hikaye

Gerçek bir hayat hikayesinden uyarlanmıştır! Sadece tek olmak mıydı yalnızlık, yoksa anlaşılmamak mıydı? Varlığı belli bile olmayan bir kadın; kız demiyorum çünkü bu kadın çoktan olgunlaşmış ve hayatın gerçeklerinin farkında biri. Evet, üstelik hastalığına daha teşhis konulamayan bir psikiyatri hastası. Peki, akıl hastası olmak için illa ki ruh ve sinir hastalığına mı yatmak gerekir? Gördüğü silüetlerin ne olduğunu bilmeyen bu kadın, 8 yıldır onların elinde büyüyen anne, baba veya kardeş olan bu silüetleri kimseye anlatamıyordu. Ya deli sanarlarsa, ya da deliyse?