"Bak, açan her güzel çiçek sana açıyor. Her güzel söz senin için dökülüyor dudaklarımdan ve her çizik senin uğruna bir bedel olarak kabul görüyor bedenimde. Şimdi, ver o güzel ellerini ellerime çünkü ben sen yokken bizden habersiz açan her çiçeği, her gündüzü ve her geceyi, her düşen gözyaşını ve dudaklardan dökülen bütün çığlıkları, her acıyı ve yok olan tüm mutlulukları, kaçırdığımız zamanlardan daha kısa bir sürede sana vaat ediyorum. İnan bana çünkü bu sarı kasımpatılar umut. Ben sana umutlar veriyorum."

Tanrıların sesi sustuğunda, bir kadının gözyaşı göğe yükselir ve ışık olur. Bu ışık masum bir kalbe saklandığında ya dünyayı kurtarır ya da onu üzerindekiler ile birlikte yok eder. “Bütün şehir karanlıktı, ama onun kalbinden bir ışık sızıyordu. Herkes onun ışığına koştu, ben gölgesinde kaldım…”