Her yer karanlıktı. Karanlık ve soğuk. Canımın yandığını hissediyordum ama yinede bu işkenceye son veremiyordum. Gözlerimi açınca her şey bitecekti. Farkındaydım ama bu sefer gözlerimi açamıyordum. Her seferinde açılıp bu işkenceye son veren gözlerim bu sefer açılmıyordu. Karanlıkta ne yapacağımı bilmeden kollarımı kendime sarmış vücudumu ısıtmaya çalışıyordum. Bunun gerçek olmadığını bildiğim halde. Etrafıma bakındım. Bir el vardı. Evet, bir el vardı ve bana uzanıyordu. Sonra o elin sahibinin gölgesi belirdi bir anda. Simsiyah bir gölge. Vücudumu tam o elin olduğu yere çevirdim. Gölgenin bile bir cüssesi vardı. Bana doğru bir adım attı, yaklaştı. Uzaktan bile şiir gibi gelen sesiyle "Gel, tut elimi." Diyordu birkaç adım daha yaklaşırken. Dediğini yapmak konusunda şüpheleydim. Gitmelimiydim yoksa olduğum yerde kalmaya devam edip bu işkenceden kurtulmayımı beklemeliydim. Bilmiyordum. Bildiğim tek şey gerçek olmamasıydı. O daha da yaklaşırken ben olduğum yere sanki çivilenmiş gibi bekliyordum. Ne geri gidiyordum ne de ileri bir adım atıyordum. Ona doğru gidemiyordum ama ondan da gidemiyordum. Araftaydım.

Hayatım boyunca bir çok kitap okudum Abim`in arkadaşı, Abim`in en yakın arkadasına aşığım diye ama bir gün benimde basıma bunun geliceğini abimin en yakın arkadaşını çocukluktan beri birlikte büyüyüp birbirimize ayit olan her şeyi bilirken ona aşık olucağımı nerden bilebilirdim .