"Are they lovers?" "Worst."

Can sıkıntısından dolayı yazdım çok saçma gelebilir

17, yıl önce karıştırılmış bir bebek, ve yeni arkadaş çevresine ayak uydurmaya çalışan, yaz’ın serüveni

Arkadaşının `Emir` ismiyle açtığı fake hesaba istek attığını sanan Mahperi, yanlış kişiyle konuştuğunu anlar ancak çok geçtir.

Bir komutan. Bir öğretmen. Bir kız çocuğu. Ve kaderin en sıcak çizgisi… Baran Emir Çetin, hem bir askeri timin komutanı hem de ailesini kaybettikten sonra tek başına büyüttüğü kız kardeşinin koruyucusudur. Soğukkanlılığıyla tanınan bu adamın tek zayıf noktası Linda’dır. Elif Çimen, sessiz ve kendi halinde bir resim öğretmeni. Ama o sessizliğin içinde, öğrencilerinin ruhunu görebilecek kadar derin bir göz vardır. Linda’nın içindeki fırtınayı ilk fark eden odur ve ona yardım etmek isterken, Baran’la yolları kesişir. İlk tanışma bir tesadüftür. İkinci karşılaşma bir zorunluluk. Ama üçüncü… kaderin ta kendisidir. Elif, kendini ALEV TİM’in gölgesinde, askerî sırların, acıların ve savaşın ortasında bulduğunda artık geri dönüşü olmayan bir yoldadır. Çünkü bazı resimler sadece ateşle çizilir. Ve bazı insanlar, kalbine işleyen bir savaşı kazanmadan asla geri dönemez…

Lise yıllarının ardından farklı Hayatlar süren 4 kız arkadaş, beklenmedik bir olayla karanlık bir komplonun merkezine düşer. Iki hemşirenin farkında olmadan taşıdığı gizli bir dosya, onları ülkenin düşmanlarının hedefi haline getirirken, İstihbaratta görevli eski bir dost harekete geçer. Geçmişin Bağları ve vatan sevgisi ile ödülü bu mücadelede, karakterlerimizin kesişen yolları ülkenin kaderini belirleyecektir. Kimlikler gizli kalırken, amaçsız bir takip başlar ve dostlukları en büyük sınavını verir.

Bazı intiharlar için illa ilaç içilmez bilek kesilmez ya da insan kendini asmaz bazı intiharlarda insan yaşama sevincini öldürür umudunu keser hayallerini asar ve kimsenin bundan haberi olmaz...

Küçük kız televizyonda oynayan filmden bakışlarını çekerek merakla kıstı. Acaba babası ve annesi de böyle mi evlenmişti? Aklına takılan soru ile hızla oynadığı bebeklerini bırakıp koltukta oturan anne ve babasına doğru ilerleyerek heyecanla seslendi. "Anne!" Elindeki dosyadan başını kaldıran kadın kızına çevirdi bakışlarını. Onun merakla parlayan bakışlarının altından yine bir şey çıkacağını anlayınca gülümseyerek sorusunu bekledi. Annesinin gülen yüzünden daha da cesaretlenen kız babası ve annesinin arasına oturarak merak ettiği soruyu sordu. "Siz nasıl evlendiniz? Küçük işaret parmağı ile televizyondaki filmi göstererek sorularına devam etti. " Siz de onlar gibi seviyor muydunuz birbirinizi? Babam uzaklara gidince sende üzülüp ağlıyor muydun o abla gibi? " Kızının her sorusu kalbine bir kesik atarken, kadın yıllar önce evlilik teklifini aldığı o anları hatırladı ve boğazına oturan yumruyla sertçe yutkunarak o günkü sözlerini acıyla fısıldadı. "Bir film` de görmüştüm ; insanlar bir birlerini gerçekten seviyordu! " Kızı da tıpkı kendisi gibi küçük yaşına rağmen sevgiyi, aşkı filmlerdeki sahnelerle sorguluyordu. Belkide hayatının en büyük hatasını yaptığını bilmeden!

"Aa tövbe tövbe, sevgili falan ne diyon abi sen ayıp günah, çarpılırsın bak." "Milletin içinde bana sevgilim derken hiçte ayıpta günahta değildin, hayırdır." Daha önce tatsız bir karşılaşma yaşadığınız kişi sizinle aynı sınıfa düşerse ne olur?

“Kumsal hadi mızıkçılık etme çekiyorum.” “Ya ben çekecektim fotoğrafı Allah’ın kıtı.” En son Deniz ve benim kavgama dayanamayan Ayla “Yeter be. Kumsal kırk yılın başında kız kıza bir fotoğrafımız olsun diye bu cahilleri tembihlemişim hadisene.”diye beni azarlayan Ayla’nın sözü bir bağırma sesiyle yarıda kesilmişti. “ALLAH BELANI VERSİN BATI!!!” diye resmen ciyakladı Deniz.

“Bazen insan, en çok kendine ağırlık eder...” Asya, ne çocuktu ne de genç kız. O sadece, herkesin görmezden geldiği bir yükün taşıyıcısıydı. Sessizliğinde haykıran, gülüşlerinde kırılan, her adımında biraz daha yalnızlaşan bir ruhtu. Arkadaşsız bir çocukluk, kırılmış bir güven, derinleşen bir yalnızlık... Ve sonra gelen bir dönüşüm. Asya artık ne kırılgandı ne de sessiz. O artık susarak can yakan, bakışlarıyla susturan biri olmuştu. “Yükler Altında”, görünmeyen acıların, bastırılmış çığlıkların ve insanın içindeki karanlıkla verdiği savaşın romanı. Bu sadece bir genç kızın hikayesi değil; bu, hayatta kalmaya çalışan herkesin sessizce fısıldadığı çığlığın yankısı.

Babası ile iyi anlaşamayan Ala gizlice şırnağa gönüllü doktorluk yapmaya gider ama başına gelecekleri bilmiyodur kuzeni utkunun en yakın arkaşı onu terörist olmakla suçlar

Mezun olduktan sonra bir kafe işleten Nazlı, dükkan sahibinin onu çıkarmasıyla yeni bir dükkan arayışına girer. Bu süreçte çocukluk arkadaşıyla yaşayan Nazlı, arkadaşıyla evden de çıkmak zorunda kalırlar. Böylece yeni bir mahalleye taşınan ikiliyi yeni maceralar beklemektedir. “Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: ya bir insan yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.” der Tolstoy. Bizim hikayemiz de böylece başlamış oldu.

Bu gün çok sıkıcı geçiyordu. Çok ünlü bir mafya şirketinin başkanını trollesem ne olurdu ki? Bu kitap Sokak Nöbetçileri tarzındadır.

İnsanlarla tanışmayı sevmeyen Ece Doğrudan insan sevmeyen Ece annesinin zoruyla karşı komşusuyla tanışmaya gider...

Abi dediğim kişiye aşıktım ama türlü itiraf edemiyordum abim ne derdi bu duruma onu da biliyordum çünkü hiç hoş karşılamıyordu şakasını bile....annem biliyordu sev diyordu ama babam istemezdi abin yaşında adam derdi mutluluğumu önemsemeden.... KARAKTERLER: DEFNE YILMAZ(18 Yaşında) EMİRHAN YILMAZ(22 Yaşında Defne`nin abisi) EMİR KAYA(22 Yaşında Defne`nin sevdiği çocuk) SEMA KAYA(20 Yaşında Emir`in kardeşi Defne`nin kankisi) ASUMAN YILMAZ(Defne`nin annesi) KASIM YILMAZ(Defne`nin babası) SELDA KAYA(Emir`in annesi) MEHMET KAYA(Emir`in babası)

Bir model düşün kız aslında model olmak istemiyordu babasın izinden yani futbol olmak istordu hem model hem futbol aynı anda gidermiş hadi gelin bakalım

Elis ve Akay aileleri tarafından küçük yaşta yetimhaneye bırakılan iki çocuktur. Bir gün bir adamın Elis`i evlat edinmesi ile ayrılırlar fakat kaderin onlara farklı bir yol çizdiğini henüz bilmezler.

Tek hatası sevmek olan genç bir kız…

Aynı acıyı yaşayan iki kalp birbirlerinden habersiz sessiz ve sakin.. Ansızın gelen ilk tanışma hayata döndürür mü insanı ? Onların kalpleri bir atmaya, yürekleri beraber harmanlanmaya başlamıştı. İşte Demir ve Gaye`nin birbirinde hayat bulmuş hikayesini okumak istiyorsan eğer, haydi durma sende hemen okumaya başla .... !!! HERHANGİ ÇALINTI İŞLEMİNDE GEREĞİ YAPILACAKTIR !!!

Kadem: Uğur, Şans İlerleyen Bölümlerde... ------- “beni seviyor musun?” dedi. “tam anlamıyla değil.” “o zaman evleneceğimizin de bir garantisi yok.” Dediğinde şoka girmiştim. “sen beni sadece tanımak istiyorsun anladığım kadarıyla, sana göre uygunsam da evlenmek.” “pazardan meyve seçmiyoruz, ben bunu demedim.” ------- “o zaman burada bitirelim, çok da istekli değilsin anladığım kadarıyla.” “olur.” dedim. “cesaretimle senin korkaklığının gölgesinde kalamam.” ------- “e bana da liste yaparsın artık.” Dedi Umut. “önce karar ver, sonra yaparım. Beni boşu boşuna yorma.” Dedim. “bakarız.” Dediğinde tekrar kıkırdadık. “iradene hastayım.” Dedi Can. “ben de diyetlere. Alerji yapıyorlar.” Dedi Umut. “o zaman neden kızı yoruyorsun oğlum?” dedi Seyit. “e hepinizin diyetisyeni vardı, benim olmasın mı?” ------- “beyaz atlı prensini bulmuşsun.” Dedi Bora göz kırparken. “beyaz atlı olduğunu sanmıyorum, önce güvenliği aramaya kalktı.” Dediğimde herkes kahkaha attı. “bu Can’ın başına birkaç kere daha gelmişti, onlardan birisi sanmıştır seni, o yüzden.” Dedi Seyit. “evlen de kurtul şu muhabbetlerden be kardeşim.” Dedi Bora. “iyice sardın sen de benim evliliğime, gören de emekli oldum hala evlenmedim zanneder.” Dedi Can. ------- “yanında ben varken hesap ödetmeyeceğimi bilmiyor musun?” dedi Umut. “bilmiyorum.” Dedim. “ayrıca yeni komşularıma da bir jest yapmak istedim.” dedim. “şimdi nemlendirici rujumu çıkartıp sürmem mi gerekecek?” diye sordu Bora. “ne yani şimdi prenses mi oldum?” dedi Can. “hesap kavgası yapmayacak mıyız?” dedi Seyit. ------- “ne kadar süre?” “bilmiyorum, neden bu kadar çok soru soruyorsun?” diye sordum. Terslememiştim. Sadece merak etmiştim. “merak ettiğimden. Peki o adam da orada olacak mı?” Sessiz kaldım. Kuzey’den bahsediyordu. “muhtemelen.” Dedim yutkunurken. “o zaman birlikte gideriz, benim de olmam işleri hızlandırır.” Dedi gözlerimin içine bakarken.

"Geçmişin sesi susmazken, kalbinin fısıltısına nasıl güvenebilirsin?" Duygu’nun hikâyesi; kalabalıklar içinde yalnız kalmanın, eski yaralarla yeni hayalleri yeşertmenin, bir yabancının bakışında sığınacak bir liman bulmanın hikâyesi. Okul koridorlarında yankılanan dedikodular, suskun geçen çocukluk yılları, kayıp bir annenin boşluğu ve sessizce çalan bir keman sesi… "Tüm mutlu hayatların sergilendiği bir sahnede ben hep perde arkasında oturdum. Sahnede değildim ama izlemekten de alıkoyamıyordum kendimi. Ama insanlar beni sahnede görmeyince mutluluğu yazanın ben olduğumu varsaydılar. Sahnede sergilenen oyunlarının yönetmeni olmuştum onların gözlerinde. Ben de bana verilen role göre yaşamak zorunda kaldım."

*Argo ve (hafif düzeyde) cinsellik içerir. "Burçak, ben seni öpmek istiyorum." Gözleri dudaklarıma indi. Düşmesinin etkisiyle kısalan mesafeye şöyle bir baktıktan hemen sonra başını kaydırarak dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Karar vermesi saniyelerini almıştı. Daha önce hiçbir isteğin bu kadar hızlı faaliyete döküldüğünü görmemiştim. `Yıllardır küllenmiş aşkın var bende` ve `Sana sana yanarım` gibi kült eserleri sevenlere, Birbirine bağlı üç arkadaştan ikisi, birbirine taban tabana zıt olmasına rağmen hâlâ arkadaşsa onları birbirine bağlayan bir tampon vardır. Küçük denebilecek kıyı kasabasının makul bir mahallesinde, hayatları her anlamda iç içe geçmiş dostların hikâyesi. Arkadaşlık, iş, dram ve elbette aşkın da etkisiyle pastadan çıkan ufak kaoslar, rutini şekillendirirken minimal bir hayat yaşamaya çalışmak, pek de mümkün değildi ne yazık ki. Olmaz dediğim her durumu ve girmem dediğim her olayı kristal kalitesinde izlemek, bir yerden sonra kabullendiğim bir durum haline gelmişti. Hayatımda biraz kaos ve drama olmasından şikayetçi değildim. Bildiğim şeylerin, hayal edemeyeceğim sonuçlarıyla kendi kafamın içine sıkışıp kalmanın hoş bir yanı yoktu elbette ama durduğum noktada bundan şikayet edemezdim. Hayat, önüme bir risk ve o riskin raporunu çıkarıp, seçeneklerimi önüme sunmuştu. Riski alıp almayacağımın beyin fırtınasında ya aklımı kaybedecektim ya da kalbimi. Şimdilik, ben iç güdülerime güvenmeye devam edecektim. İç güdülerimin bile üstündeki kişinin sunacaklarına ise güvenim sonsuzdu.

055********: Bir gün beraber rap dinleyeceğiz. 055********: Aklıma seni getiren cümleleri bu sefer sen yanımdayken dinleyeceğim. 055********: Ve sana bakacağım o cümlelerde. 055********: Gülümseyerek... Alkım: Güzel hayal. Alkım: Gerçekleşeceğinden nasıl bu kadar eminsin? 055********: Umudumu yitirmiyorum sadece. 055********: Umudumun kırıldığı zamanlar oluyor elbette ama, 055********: Kırıldığı yerden toplamaya çalışıyorum.

Kitabı wattpad`da da yayınladım burada da yayınladım çünkü bazı kişiler wattpad`a giremediği için belki buradan da okuyanlar olur diye keyifli okumalar:)) (⚠️Kitabın tüm hakları şahsime aittir en ufak bir çalıntı söz konusu olduğunda yasal işlem başlatıcağım.⚠️)