"Ki zaten, kaderin acımasız bir cilvesi olarak, tekrardan karşılaşacaklardı. O karşılaşma, ikisinin de hayatını sonsuza dek değiştirecekti." Konusu: Bir zamanlar şarkıların yumuşak rüzgârlarla dans ettiği, çocukların sokak aralarında kahkahalarla koşturduğu, bahar çiçeklerinin yıl boyu solmadan açtığı bir yerdi Velmora Diyarı. Dışarıdan bakıldığında, altın sarısı tarlaları, berrak suları ve büyülü mimarisiyle bir cenneti andırıyordu. Ancak bu güzel suretin ardında, zamanla kararan bir kalp atmaya başlamıştı. Işığın kırıldığı her köşede, gölgeler sessizce güçleniyordu. Velmora, artık bir cehennemin adıdır. Adaletin yankısı çoktan susmuş, kahkahaların yerini ölü sessizlik almıştı. Neşe; kanla ıslatılmış sokak taşlarına gömülmüş, umut; karanlık zindanlarda zincire vurulmuştu. Masumiyet artık bir suç sayılıyordu. Halk, merhameti unuturken, acının bin bir sureti günlük yaşamın doğal bir parçası haline gelmişti. Hırsızlık bir geçim yoluydu; suikast- lar, çay içmek kadar sıradan... Güvenmek, intihar etmekle eş anlamlıydı. Kurallar netti: Güvenirsen, ölürsün. Ancak her karanlık hikâyede, bir kıvılcım saklıdır. Ve o kıvılcım bazen hiç beklenmedik yerden doğardı. Kendilerine gölgeleri yoldaş etmiş bir suikast çetesi, sıradan görünen bir gecede kaderlerinin yönünü değiştirecek biriyle karşılaştı–kehanetin ta kendisiyle. Bu kişi Velmora`nın kaderini değiştirecek bir gerçeğin anahtarıydı. Ve bu karşılaşma, parçalanmaz dostlukların, sadakatin ve inancın temelini attı. Fakat gökyüzünde karanlık hâlâ hâkimdi. İmparator ve İmparatoriçe, hükmet- tikleri her nefesi zehre dönüştürmeye devam ediyordu. Kehanetin sırları bir an önce ortaya çıkarılmadıkça, Velmora`nın altındaki toprak bile kanla yoğrul- maya mahkûmdu. Artık geri dönüş yoktu. Gözler seni arıyor, savaşçı. Yüzyıllardır saklı kalan o kadim kehaneti bulmalı, Velmora’nın kaderini yeniden yazmalısın. Velmora’ya hoş geldin, sevgili savaşçı. Gölgelerin içinden parlayan ışık, belki de sensin. Kehaneti bulmakta iyi şanslar.

Zihin, en karanlık savaş alanıdır. Zihin, kendi labirentinde kaybolan bir tutsağın evidir. Zihin, içeriden kilitlenmiş bir odaya benzer: Anahtar hep sizdedir, peki ya kapıyı açacak cesaret? Kendinizden kaçtığınızda, gerçekten kurtulur musunuz? Bu hikaye bir kaçış, bir özgürlük, bir tutsaklık, bir direnişin hikayesi ama her şeyden önce... Gerçekliğin ta kendisi. Burası bir dünya değil. Bu bir sistem. Bir düzenin değil, bir yanılsamanın, bir simülasyonun, bir yalanın en kusursuz hali. Dışarıdan bakınca uyumlu. İçeriden bakınca çürümüş. Beş ada. Yüzlerce yüz. Binlerce yalan. Her biri bir gerçeğin taklidi. Ama gerçek, hiçbirinde yok. Burada herkes bir şeyin askeri. Ya düzenin piyonu, ya direnişin gölgesi. Ve burada en tehlikeli silah ne makineler, ne bombalar, ne ordular. Zihin. Çünkü burada en kalın zincir bile etten değil düşünceden örülmüş. Göremediğin bir kafesin içindesin. Rüyaların bile senin değil. Her adımın izleniyor. Her kelimenin kaydı tutuluyor. Ve bu düzenin en korktuğu şey, gerçeği hatırlayan bir hafıza. Zihir: en güçlü zehir, kendi zihninizdir. Kendinden kaçarken, benliğine çarpmanın hikayesi.

Devletin kocam olarak seçtiği adam devlete ihanet ettiyse

“Bakalım hangi yoldan ilerleyeceksin merak ediyorum.” Ellerimle göz yaşlarımı sildim ve biraz önce geri çekilerek açtığı boşluğu kapadım. “Sana yemin ediyorum Asil bir daha senin önünde asla güçsüz düşmeyeceğim, pes etmeyeceğim, asla ama asla bir daha senin önünde ağlamayacağım. Öyle bir an gelecek ki senin yüklendiğin yükün aksine tüm dünya üzerime gelip diz çökerek pes etmemi sağlasa ve sen dahil herkes pes etse bile ben sana inat yine de diz çökmeyeceğim.” “Benim pes ettiğim öyle bir an hiç gelemeyecek biliyorsun değil mi yazar?” Parmak uçlarımda ona tutunmadan yükseldim dimdik bir şekilde. “Burası benim dünyam Asil Kavas. Burada işler eninde sonunda benim istediğim düzeye gelir. Seni ayağa kaldırıp, kalabalığın başı yaptığım gibi peşindeki o kalabalığı da seninle birlikte dibe indirip kendimi yüzeye çıkarabileceğimi de en iyi sen bilirsin yanılıyor muyum?” Bir kolu belime sarılarak beni kendine çekince iyice ona yaklaştım tekrardan. “İddialı sözler fakat yerine getiremezsen altında kalırsın ve bu sefer seni sen bile kurtarmazsın bunu biliyorsun değil mi?” Başımı kaldırarak gözlerimi net bir şekilde gözlerine odakladım. “Hem de hiç olmadığım kadar.” Bir süre daha bakışları gözlerimde odaklı kalırken gözleri yavaşça dudaklarıma indi. “Neler yapabileceğini göreceğiz yazar.” Sinirli bir şekilde gülümseyerek geri çekildim. “En ön ve ortadaki izleyicim olacaksın Asil Kavas.” “Sahne senin ben oturmayı çoktan kabul ettim, o halde oyunun başlasın yazar…”

Kanatya; Erkek egemenliği altında yaşayan ezilip hor görülen kadınların, sessiz çığlıklarının, kuru göz yaşlarının imzalarını havasında, suyunda ve taşında taşıyan bir ülkedir. Tüm pis işlerin yuvası olan bu ülke de kadınlar alınıp satılır, akıla gelebilecek her pisliğe sürüklenir. Hayatın tüm kötülüklerini bizzat kendi gözleri ile gören Lidya, babası tarafından kardeşleri ile birlikte genelev`e satılır. Çaresizce babalarına boğun eğen kızlarımız annelerinin cesareti ve azmi sayesinde satıldıklarını düşündüğü adam tarafından kurtarılıp bir takım eğitimlerden geçirilir. "Kanatya halkının kırgın kadınları! Yıllarca eziyet gördük, satıldık, hor görüldük. Ama artık bu sondur. Kadının erkeğe olan bu savaşın da tüm kadınların sesi olun ve savaşın! Ve unutmayın biz kadınlar güneşiz ve güneş batarsa karanlık gökyüzüne yuva yapar. Sizden karanlık olmanızı istiyorum... Karanlık olun ve yenin onları!"

Dünyada melezler çok yaygındır ve bu melezler sahipleri tarafından tutulur. Minra da bunlardan biridir. Ama onu diğer melezlerden ayıran şey nadir ve efsanelerde tanrıdan geldiğine inanılan altın kanı taşımasıdır.