Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

Daha önce hiç kimsenin duymadığı ve görmediği gizli bir ülke: Pasvaris. Ülke ikiye ayrılıyor. Bekçiler ve suçlular. Ülkenin her bir şehri bir suç türünü barındırıyor. Dünyanın her yerinden seçilen yüzlerce bekçi ikişer gruplar halinde belli şehirlere gönderiliyor ve ordaki her bir suçu çökerterek dünyanın kötülük merkezi olan bu ülkeyi yok etmeye çalışıyor. Muhteşem bir kurguya hazır mısınız?

Evinde yakın arkadaşı ile pijama partisi yapmak için buluşan Arzu, gece sıkıldığı için bir numara sallar ve numaraya yazmaya başlar. “Yumurtayı sucuklu mu yersin yoksa sucuksuz mu?”

Mardin’de çok köklü bir ailenin küçük kızı olan Zeynep görücü usulü bir adam ile evlendiriliyor.Ve zamanla bu adama aşık oluyor.Yaşadıkları maceralardan sonra bu adamla gerçek karı koca olup çok güzel bir yuva kuruyorlar

Bazen imtihan o kadar ağır oluyordu ki… Aklımı kaçıracak gibi oluyordum. Ama yolun sonuna geldiğimde her zaman, beni bir karanlık yerine kocaman bir güneş karşılıyordu… … Bu hikayenin adını bir otelden almasının sebebi belliydi. Her şey burada başlayıp burada sona ermişti. Aynı cinayetlerin bu otelde sınırlı kalması gibi… Bir-iki cinayetten bahsetmiyorum iki elin parmağını geçik cinayetler işlendi bu otelde. Beş yıldızlı güzel bir otelin ününü böylesine karartıp aynı zamanda böyle yükseklere uçuran bu cinayetler sadece yazın işleniyordu. Merak ediyor musunuz kim çözdü diye veya tahminleriniz var mı? Eğer bir polisin çözdüğünü düşünüyorsanız yanıldınız yada bir dedektifin yada bir erkeğin. “Size bir kadının… Doğru duydunuz! Evet, tesettürlü bir kadının neler yapabildiğini, Allah’a sırtını dayamış bir kadının ne kadar güçlü olabildiğini kanıtlayacağım!” …. Bu hikayede sadece cinayet yok. İki aşık, ölü bir aile ve hüzüne boyanmış iki geçmiş var. Başlangıcı böyle olan bir hikayenin sonunun nasıl biteceğini merak eder miydiniz?

8 Ağustos 2024 tarihi. İki kişinin de kaderinin bir anda rayından çıktığı zaman. Saat 12.46 trafik kazası. Saat 13.09 ilk karşılaşma. Ve saat 00.00 her şeyin sarpa sardığı an. Nergis Ova, 26 yaşında hayatının en önemli kararını verdi. O masada `Evet` dedi. Sonrasında yaşayacaklarını bile bile tekrar `Evet` der miydi?

Sessiz Yemin, geçmişin acıları ve kayıplarıyla yüzleşen Lara`nın, hayatını değiştirecek bir yolculuğa çıkmasını konu alıyor. Eşinin ölümünün ardından, Lara, kocasının vasiyetini yerine getirmek zorunda kalır ve yıllar önce yolları kesişmiş olan Cihan ile yeniden karşılaşır. Cihan, bir yanda geçmişin gölgeleriyle mücadele ederken, diğer yanda Lara’ya duyduğu derin hislerle baş etmek zorundadır. Aşk, dostluk, kayıplar ve yenilen umutlarla dolu bu hikaye, tüm karakterlerin içsel mücadeleleriyle şekillenen bir dönüşümün öyküsüdür.

Uzak şehirin biraz farklısı olucakkk

Kocamın ölümünden hemen sonra düğünmü saçmalık keşke buralara gelmeseydim oğlumuda alıp kaçmalıyım