İnsanoğlu bazen olmayacağını bile bile kendini kandırır. Göz göre göre bir felakete yürür, sonunu bildiği bir hikâyeye kendini kaptırır. Ben de öyle yaptım. Bir güzel sözün etkisiyle savruldum, büyüsüne kapıldım. Kimselerin yıkamadığı duvarlarımı onun karşısında sessizce indirdim. Oysa hikâyemin sonunu biliyordum. Canımın yanacağını da… Ama yine de onu yaşamayı seçtim. Çünkü bazen, sonunu bilmek bir hikâyeyi tekrar okumamıza engel değildir. Bu savaş en başından lüzumsuzdu, ama yine de savaştım.