( KISA HİKAYE) Instagram: azimet340 Hayatınızda büyük konuşunuz mu hiç? Ben konuştum. O günden sonra büyük konuşmaya tövbeliyim. " Valla kadın haklı. Ben bu adamın karısı olmayı bırak evde beslediği kedisi bile olmak istemem!" Dediğim adama aşık oldum.

"Firuze, sen benim en büyük acımsın..." Görüyor muydu zaman çaresizliği? Bilir miydi hüznü, kederi, birinin sende bıraktığı boşluğu yalnızlığı anlar mıydı? Paylaşır mıydı seninle acılarını? Mahşere kalmış bir aşkın ne demek olduğunu anlayabilir miydi? Geri verir miydi o güzel zamanları? Bir daha görecek miydim sevdiğimi? Belki de evet. İmtihanımın bu kadar ağır olacağını bilseydim eğer aşık olur muydum yine de? Aşk her şeye göğüs germektir. Ben göğsümü gererken öldüğümü hissettim de aslında ben değil kalbim ölüyormuş... Bir insan öylesine yaptığı her şeyde bile nasıl harikulâde olmayı becerebilir ki? Benim sevdam beceriyordu. Ona her baktığım da hem en şanslı ama hem de en şanssız biri olduğumu düşünüyorum. O zaten hayata karşı her zaman savaşmış biri. Bir de aşkı için savaşmamalı. Ben aşkımı söyleyemeden kara toprağa gömdüm. Cenazesine bedenim değil ruhum katıldı. Aşkım öldü ben kül oldum. Zaman geçti ben bittim. Anladım ki aşkın dermanı yok. Hiç ummadık zaman da gelir, hiç ummadık zaman da gider. Seni mahveder, kahreder, yok eder, bitirir ve öldürür. Ya küllerinden yeniden doğarsın ve savaşırsın ya da ölü kalmaya devam edersin. Ben hep ölü kaldım. Benim kadınım öldü çünkü. Kadını ölen bir adam nasıl yaşayabilir? Basit bir hikaye büyük imtihanlarla dolu...