Cennet, cehennem ve onların unuttuğu yer: Araf. Işığın içinden doğan bir isyan, adalet adına verilen bir savaş ve yitik bir tanrının küllerinden yankılanan fısıltılar... Bu, bir kehanetin günlüğünden taşan ve kaderi sonsuza dek değiştirecek hikâyedir.

Hazan sonbahar mevsiminde doğan 10 yaşında kimsesiz kalan bir kız çocuğuydu. Sokakta büyüyen ve kafes düvüşçüsü olması için yetiştirilen bir kız çocuğu…

Kader, bu oyunda bana bir yer vermemişti. Bana öylece basit bir merasimle ölüm döşeğimi hazır etmişti. Benden alınan çok şey vardı ve ben onları tekrardan alabilmek için geri dönecektim. Reenkarnasyona inanır mısınız? Peki ya reenkarnasyon yaşayan birisinin tekrar doğduktan sonra her şeyi hatırlamasına ne derdiniz? Bakalım ben ne demişim...

İki dizi üzerine çökmüş kanlı ellerine bakıyordu adam! Saçlarından süzülen yağmur damlaları göz yaşlarına karışıyor, kaldırımdan süzülen suyla akıp gidiyordu. Ne sırılsıklam gömleği umrundaydı şimdi, nede etrafindaki meraklı gözler..! Çünkü içindeki canavar zincirlerinden kopmuş acının izdirabın zemberek sokaklarında koşuyordu, ne söz dinliyor ne uslanıyordu! Çok hayaller feda etti. Sayısız yenik şanslar verdi. Kaç kez intiharın kapısından geçti! Çocukulugundan kalan hıçkırıkları doluyordu kulaklarına... Kurban ettiği gençliğini anımsıyor ve bu canavarın ondan ne çok şey çaldığını hatırlıyordu... Şimdi giderek gözden kaybolan kadını izliyordu çaresizce... Bu son damlaydı artık! Bu son kurban! Bu son kaybediş diyordu içinden... Ama bu sefer kaybetmeyi göze alamıyordu! Yumruğunu sıktı şu an buradan bir kişi sağ çıkacaktı! Derince bir nefes, alıp beyninin tam merkezine yerleşmiş olan canavarın alnına tetiği dayadı. Kulaklarında bir patlama sesi ile yığıldı olduğu yere! Sonunda "öldün" diyordu fısıldayarak. "Öldün sen" gözleri koyu lacivert gök yüzüne çivilenirken, bir damla yaş süzüldü uzandığı kaldırıma... Dudağında yarım Bir tebessümle ve yılgın bir nefes vererek, kapattı gözlerini... (YENİDEN DOĞUŞUN HİKAYESİDİR)