"Biz en büyük savaşın en güçlü silahları olmuş ama en büyük savaşı hep kendi içimizde kendimizle vermiştik." Resmî olarak yoklar. Kaydı olmayan bir koğuş, kimliği silinmiş sekiz kadın, ve her gece geri dönen ölüler… Manolya Soysal bir katil. En azından mahkeme öyle söylüyor. Bir albayın kızı, idama mahkûm edilmiş bir hukuk öğrencisi. Kendi suskunluğunun hükmünü giydi. Ama bazı gerçekler sadece belgelerde gömülü kalmaz. Elli ikinci koğuş, devletin unuttuğu kadınları toplamıyor; onları göreve çağırıyor. Gündüz mahkûm, gece görevli… Kiminin geçmişi silah kadar ağır, kiminin yükü bir mezar taşı kadar sessiz. Ama hiçbir suç sonsuza kadar gömülü kalmaz. Manolya sessizliğini bozduğunda, dilinden önce kanı konuşacaktı. Ve bir kişi, onun idamını durduramayınca, ölümünü anlamlı kılmak için gecelere karışacaktı. Bazı hikâyelerde aşk, bir suçtan fazlasıdır. Bazı cübbeler, mahkemeye değil, idam sehpasına giyilir. “Cübbemi kana buladım. Ancak onu çıkardığımda adaletin önünde dimdik duruyordum.”