"İçmeyecek misin?" dedim ağlayan buğulu sesimle. Sesim ağlıyordu benim yerime. Eliyle kavradığı saçlarımı yüzüne götürdüğünde burnuna yaslayarak içine çekti kokusunu. İki yana salladı gayriihtiyari bir yavaşlıkla kafasını. "İçmeyeceğim." dudaklarından çıkan kelamlar saçlarımın arasında kaybolduğunda elinde kırılacak bir eşya gibi tuttuğu saçıma kondurduğu öpücüğü içimi titretti. Titretmedi, salladı. Yıkılan binaların altında ise kalbim ve ben kaldık. Birde kalbimin canı pahasına koruduğu o. "Çünkü içersem, kokusu parmaklarıma siner. O zaman sevemem saçlarını. Benim gibi bir adamın kokusu yeterince tenine sinmişken bırak saçların sen gibi koksun." Yutkundum. Belki de yutkunamadım. Her bir hecesini kafama kazıdığım cümleleri aciz ruhumda bahar havası estirdiğinde merdivende yaşadığım anlar silindi birden bire zihnimden. "Saruh." dedim acı çektiğimi belli etmek için boğazımdan gelen boğuk bir yakarışla. "Söyle." kalın ve davudi sesi içime yenisini çektiğim sigara dumanıyla kulaklarımdan içeri sızdı. "Hiç." dedim usulca doğrulurken. "Adını söylemek hoşuma gidiyor." *** Kırmızı oda. Oda dolusu saat. Saat iki. Günlerden birisi. Kadın ağlarken adamın gülümsemesi.