Tek istedikleri adaletti...

Normalde evden çıkmayan ben, birden gecenin bir vakti evden bir anda çıktım. Ve nerde olduğumu anlamayacak kadar koştum. Şuan yürüyorum. Sadece yürüyorum. Etrafımda binalar ve sokak lambaları var,Sadece bunu biliyorum... Kitap kapağı @dunyadanmarsa355 tarafından tasarlandı!

Hayalleri uğruna hayatlarına tutunmaya çalışan kahramanların cesur hikayesi

"L�tfen, beni b?rakma." dedi a?layarak. "Geri d�n�n�p seni alaca??m" dedi ve elime k?rm?z? toka b?rakt?. "Bunu her takt???nda beni hat?rla geri d�nece?im." Ama birdaha ne geri d�nd� nede arad?...

B:Yaralarimi sarip iyi geliyorsun ya bana,umarim sende gitmezsin Yüzbaşım A;Gitmem üsteğmenim B:Gittin..

Önceki yaşama inanmayan oğlanın geçmişini bir tutamı rüyalarında görür, her rüyasında gördüğü o kızla hiç beklemediği anda karşılaşır... "Gerçekliler gerçek olmasaydı bize hayaller dışında ne kalırdı?"

“Bir çocuk sadece çocuktur, kadin değildir.” Defne Deniz Göktaş 11 yaşında küçük bir kız çocuğudur. Bir gün ailesinin onu yaşlı bir adamla evlendirmesinin ardından korkuyla evden kaçar ve hiç bilmediği sokaklara girerek hiç tanımadığı yabancı bir aileyle karşılaşır. Ancak bu sefer bu yabancı aile bir yabancı olmayacak, küçük kızın gerçek ailesi olacaktı. … Tüm hakları şahsıma aittir, çalıntı esinlenme yapılamaz! 05.09.24

Sessizlik... Huzur dolu bir kelime değil mi? Çığlık... Acı bir haykırış. Peki ya sessiz çığlıklar? İnsanlara gösterdiğin sen ve içindeki sen aynı kişi misin? Kaç duyguyu içine attın? Kaç gözyaşını içine akıttın? Kaç tane sessiz çığlık attın? Hep mi? Hiç mi?

Günümüzde birçok insan deli olduğunu düşünmekte. Peki ya Delilik nedir ? Delilik toplumumuzun kendi ahlaki değerlerinden farklı davranan ve kalıplaşmış insan modelinin dışına çıkan insanları tanımlama şeklidir. "1975 yılında 75 Delileri olarak adlandırılan insanlar tarihimize geçmiş en yeni ve tehlikeli vakalardan biridir. 75 delileri o yıla kadar dışlanan delilerin bir araya gelip birçok köyü yağmalayarak katletmeleri ile devlet tarafından ağır işkencelere maruz kalmış ve asılarak öldürülmüşlerdir." Peki ya günümüzden birisi bilim uğruna 1975 yılına giderse neler olur ?

Ben Efruz Avşin. Benim hikâyem bir ölümle başladı. Babam, Diyarbakır’ın meydanında, herkesin gözü önünde, bir infaz gibi katledildi. O gün toprağa yalnızca babamın bedeni değil, benim de çocukluğum gömüldü. O günden sonra içimde yalnızca bir şey filizlendi: İntikam. Yıllarca bekledim. Sabrı bir silah gibi kuşandım. Öfkeyi kanıma karışan bir zehir gibi taşıdım. Ve en sonunda, Cevher Ailesi’ne sızmanın en acımasız yolunu buldum: Onların kızını, eşim yaparak. Babamın kanının döküldüğü o meydanda, halkın gözü önünde onunla evlendim. İnsanlar bu evliliği konuştu, fısıltılar sokaklara yayıldı. Ama benim aklımda yalnızca bir şey vardı: Onların cehennemini ellerimle inşa etmek. Fakat kader, kalleş bir oyunun kurucusuymuş meğer. Zelal’in kim olduğunu öğrendiğimde, planımın çelikten duvarları çatırdadı. O, babamı öldüren adamın kızıydı. Düşmanımın kanını taşıyan bir kadın… Kendi soyunun günahlarını sırtında taşıyan bir mahkûm… Ama Zelal yalnızca bir isimden, bir soydan ibaret değildi. Onun da kendi geçmişi, kendi yaraları vardı. Onun da yeminleri, benim kadar ağırdı. Kan davası bizi birbirimize bağlayan bir zincir olmuştu. İkimiz de aynı hikâyenin farklı sayfalarıydık: bir yanda annesinin katiline ve ailesine duyduğu öfkeyle yaşayan bir kadın, diğer yanda babasının kanının bedelini ödemek için yemin etmiş bir adam. Zelal, hem babasının utancı hem de kendi geçmişiyle savaşan bir kadındı. İkimiz de intikamın ağırlığını taşıyor, kanla yazılmış kaderimizi değiştirmeye çalışıyorduk. Ama bu döngüde bir kazanan olabilir miydi? Yoksa kan davası, bizi birbirimize bağlayan zinciri daha da ağırlaştıracak mıydı? Ama gözlerine baktığımda, orada yalnızca düşmanımı değil, kendimi gördüm. Aynı öfke, aynı hüzün, aynı lanetli kader… Biz, kanla yazılmış bir masalın iki tarafıydık. Şimdi önümde yalnızca iki yol var: Ya babamın kanı için yeminimi tutacak, bu döngüyü bir kez daha kanla mühürleyeceğim… Ya da Zelal’in yaralarını kendi yaralarım gibi görüp, bu laneti paramparça edeceğim… Ama bir şey kesin: Bu hikâyenin sonu, ya mezarla ya da yeni bir başlangıçla yazılacak.