Gerçek ailem kurgularında esas karakter hep kızdır, peki ya bu sefer erkek karakterterimiz gerçek ailesine kavuşsa? Dört tane abisi ve bir tane kız ikizi olduğunu öğrense? . Savaş, 17 yıldır fakir mahallenin kırık camlı odasında babasından dayak yiyerek büyümüştür. Kız kardeşi ile annesi için okuldan arta kalan zamanlarda çalışıp eve para getirmiş ama bir gün öğrendiği bu gerçekle hayatı bir anda değişmiştir. Gerçek ailesine bomba gibi düşen ve abileri ile anlaşamayan Savaş bakalım ne yapacak? . Not: Hikaye bir çok kisinim bakış açısından yazılabilir ama esas karakterlerimiz Savas ve ikizi Açelya üzerinedir. Not-2: Gazel *gerçek ailem* hikayesine dair spoiler mevcuttur o yüzden ilk onu okumanızı öneririm. . Diğer gercek ailem hikayelerine göz atabilirsin🫶🏼 .

Defterin kapağını kapatırken kendimi başka bir yerde buldum. Burası..benim odam değildi. Burası evin içi bile değildi.

Klasik abi kardeş ilişkisi sevenler buraya!

Melina, babası tarafından yürüyemez hale getirilmiş, hayata küskün bir kız. Kendini herkesten saklarken, sessizliğin içine gömülmüşken, Ayaz çıkar karşısına. Ayaz’ın sıcacık kalbi, onun en karanlık gecelerine yıldız gibi düşer. İki farklı yalnızlık, bir tek kalpte buluşur. Ama bu hikâye sadece bir aşk hikâyesi değil. Yaraları iyileştirmeye çalışırken, ikisinin de karşısına sadece geçmişin gölgeleri değil, gerçek düşmanlar da çıkıyor. Aile sırları, tehditler, kayıplar ve ayakta kalma mücadelesi... Ayaz, Melina’yı sadece sevmekle kalmaz; onu korur, onunla birlikte savaşmayı seçer. Ve Melina, sadece sevdiği için değil; kendi için de güçlenmeyi öğrenir Bu, engellerin değil, kalbin sınır tanımadığı bir hikâye. Bu, kayıpların arasından yeniden doğanların hikâyesi.

0543..: Kaldır kafanı şu kitaptan da gözlerinin rengini göreyim.

Kayıp geçmisin, bulunmuş geleceğe söyleyeceği şeyler vardı.` Uçurumun kenarında; atlamak kurtuluş, orada durmak zulüm. Ne yapılırdı o an? Hayatın kıyısındaysanız eğer karar vermek o kadar da zor değildir.

Burçak, Diyarbakır`da öğretmenken kardeşinin geçirdiği kaza sonucu kardeşi ile Diyarbakıra gider...

Ben bulutlara bile anlam yükleyen insanım. Bana öyle bakma...

Sıradan bir günde deniz kenarında bir yabancının gözlerine takıldı Güzce. Merakı onu önce izlemeye, sonra da ölümle burun buruna gelmeye sürükledi. Bir metro çıkışı… İki mafya çetesi… Ve ortasında kalan sıradan bir kadın. Gözlerini açtığında bir yabancının evindeydi. Onu kurtaran adam, Tuna Karaman, sadece bir yabancı değil; mafya dünyasında "Alev" lakabıyla anılan bir adamdı. Güzce hayatta kalmak için bu karanlık dünyanın bir parçası olmak zorundaydı. Ama Tuna’yla aynı cephede durmak, bazen ondan daha büyük savaşlar gerektiriyordu. Bu hikâyede sadece kurşunlar değil, geçmişin yangını da can yakıyor. "Alev", sırların, ihanetlerin ve tutkulu bir karşılaşmanın hikâyesi. Ve bazen en tehlikeli yangınlar, bir çift gözde başlar.

Efsa, okulun futbol kız takımına son dakika dahil olduğunda tek derdi, öğretmeni üzmemekti. Ama ne oyunu ciddiye alıyordu ne de takım arkadaşları onu. Ta ki sahaya adım atıp, istemeden de olsa dikkatleri üzerine çekene kadar. O, aslında hep sahne arkasında kalmayı seven, fotoğraf çekmeyi tercih eden biriydi. Ama bu kez kadrajın dışındaydı. İl maçlarına, basın duyurularına, sosyal medya hikâyelerine ve en beklenmedik anda, Baran Kahar`ın dikkatine düştü. Baran; futbol takımının yıldızı, Recep Hoca`nın gözdesi ve belki de en büyük sürprizi. Onun attığı bir story, Efsa’nın görünmezliğini sona erdirir. "Devre Arası", kalabalığın içindeki iki yalnız sesin birbirini bulma, sınırları zorlama ve kendi oyunlarını yeniden yazma hikâyesi. Çünkü bazen maçın en kritik anı, topun oyunda olmadığı o kısa sürede yaşanır.

Katre Akça, 8. doğum gününe yalnız girmeye mahkum bırakılmış bir kızdır. Ailesini küçük yaşta kaybeden Katre`nin üstüne yıllar geçtikçe daha çok yük biner. Neyle nasıl başa çıkacağını artık kestiremeyen Katre, bir gün okuduğu üniversitede yeni suratlar görür. Hayatında daha önce görmediğini düşündüğü bu kişileri hayatına aldığı an aslında Katre kendi üstüne bir yük daha eklemiştir ama bunun farkında değildir. "Kim olduğunu bilsem kendi canıma kıyardım. Çünkü seninle aynı havayı solumaktansa ölmek daha cazip geliyor artık."

Genç adam notu açtığında okuduğu cümle yutkunmasına neden olmuştu. `sen ait olduğun yerdesin` yazıyordu. Çöplük müydü? Küçücük bir kızın ait olduğu yer çöplük müydü? O çöplükte hayatı değişen bir kız büyüyünce nasıl biri olmuştur sizce? Eğer merak ediyorsanız sizi kitabımı okumaya davet ediyorum. Keyifli okumalar.

Bir iş uğruna insanları öldüren motorcu bir katil ve katılın peşine düşen kadın polis... ~ Herkes küçük bir çocukken saftır. Hem temiz anlamında, hem de kolayca herkese kanan ve güvenen anlamında. Güvenmek aptallıktı.

Geçen zaman eskiden yaşanan olayları siler miydi? Bazı insanlar için evet bazı insanlar için de hayırdır bu cevap. İşte bu hikayede hayır ve evet diyenlerin hikayesi. Geçmişi bir yana koyamayan Armin çocukluğundan beri aşık olduğu adamla bazı olaylar yüzünden yollarını ayırırlar. Geçmişi unutan Turan önüne yeni bir yol açmaya çalışırken kader onları yan yana getirmek için kolları sıvar. Armin ya kendini çıkmaz bir labirentin içinde bulucaktı ya da her zaman yaptığı gibi her şeyden kaçıcaktı.

Zengin bir ailenin tek varisi o bir kızdı.geceleri bir motorsiklet yarışçısı gündüzleri ise ailesinin prensesi Olmak istediğim gibi yaşamam için dolunayın yani gece`nin doğuşunu bekliyordum .. Yazar : Zeyna Özcan Not : sevgili okurlarım ilk başta karakterler gözünüzde canlasin diye karakter tanıtımı yaptım daha sonra bölüme başladım okurken anlayışla karsılayacağınızı umuyorum

"Neden Lavin`e sana baba demesine izin veriyorsun? O senin kızın değil ve onun bir babası yok!" "Onun benim kanımdan olmaması veya o soysuzun kanından gelmesi beni hiç ilgilendirmiyor. Lavin bana baba dediği gün benim kızım oldu Adelya!"

Devrim, lise son sınıfa giden genç bir kızdı. Ailesini ve arkadaşlarını geride bırakarak kendine yeni bir sayfa açmak için Kanada’ya taşınan Devrim orda Andre diye bir adamla tanışır. Zamanla Andre ile Devrim yakınlaşır ve yeni yeni olaylar ortaya çıkmaya başlar. Devrim buna rağmen dimdik durup kimseye kendisini ezdirmeyecektir. Sizce Devrim’e ne olacaktı?

Hiç kitap karakterine aşık oldunuz mu? Hayır, hayır. Soruyu değiştiriyorum. Hiç dilek tuttunuz mu? Peki, o dileğiniz gerçekleşti mi? Galiba benim dileğim gerçek oldu. Yoksa balkonumun ortasında yayılarak yatan bu yarı çıplak prensin bir açıklaması olamazdı. Tek sorun vardı. Bu adam Grondal Krallığı`nın korkulu rüyası olan Prens Lokii. 2024 yılında balkonunuzda yatan yarı çıplak prensle karşılaştığınızda ne yapabilirdiniz ki?

Ben normal değilim! Bende diğerleri gibi olmak istiyorum...

Soylu şirketlerinde işe başlayan Avukat Efsun Kılıç. İş adamı Asil Yiğit Soylu` nun aslında mafya olduğunu öğrenince sessiz kalacak mı? Kötü adam Asil Yiğit Bey... Karanlık ve kötü. Peki avukatımız çok mu doğru? Aydınlık ve temiz mi? Ya da gerçekten avukat mı?.. -MAFYA KURGUSU- Kitap kapağını tasarlayan Sevgili: bataklikyakamozu` na teşekkür ederim.

0542 *** ** **:Hüzünlerrr başıma vurdu yinee 0542 *** ** **:Sevgilim çıkmaz yollarinda senin dolaylarında 0542 *** ** **:Sana dair hasretim yuzyillardan kalma 0542 *** ** **:Aklımı kaçıyorum bu cinnet Antalya akşamlarında

Hikaye, lise döneminin duygusal karmaşasını ve iki insanın birbirini keşfetme sürecini anlatıyor.

Hiç yazdığınız cümlelerden dolayı pişmanlık hissettiğiniz oldu mu? Her zaman kelimelerin gücüne inanan biriydim. Yazarlığı sevme sebeplerimden biri buydu. Bu dünyanın içine düşene kadar dikkatli biri olduğumu düşünüyordum. Konuşurken kullandığımız kelimelerin önemi de bununla aynıdır. Şimdiye kadar altı kitap yazdım. Bir gün, yazdığım kitaplardan birinin içine hapsolacağımı hiç hayal etmemiştim. Eğer bu hayatı ben yazdıysam, uyandığım hayat benim sayılır mı? Cumhuriyet Döneminde annemden babama, hatta beni istemeye gelen Cihan Paşa ve ailesine kadar herkesi yazan ve olay örgüsünü oluşturan kişi ben olduğum için yaşadıklarım gerçek dışı geliyordu. Hangi hayatımın hayal olduğunu sorgularken, hayatımdaki insanların karakterini tek bir kalemle belirleyen kişi olmanın tedirginliğini yaşıyorum. Farklı bir seçimin her şeyi nasıl değiştirebileceğini bilmiyorum. Yazarken de farklı bir şey yapmak istememiştim zaten. Kendimi başrolün yerine koyup, ben olsam ben de bunu yapardım demiştim. Yazdığı karakterle bağ kurmayan yazar yoktur. Yazdığım karakterler de az çok bana benziyor. İnsan kendi yarattığı dünyada rahat hissetmeli, öyle değil mi? Ama sorun şu ki: Ben bu kitabı bitiremedim. Yazmayı bitiremeyip yarım bıraktığım kitabın içine hapsoldum. Sonunu bilmediğim bir kitabı nasıl bitirecektim?

O gün, "Bir insan kaç kere ölür," demişti silahın namlusunu koluma sürterken. Geçmişi düşünürken acıyla gülümsedim. "Bir insan kaç kere ölür, gece yüzlü adam?" Ve, titreyen ellerimle tetiğe bastım. •••• Yerde bir hançer. Ve Canavar`dan önce hançere ulaşmaya çalışan 4 ayrı kişi. Araf hançere doğru koşuyor, elindeki fotoğrafı sıkı sıkıya tutarak. O fotoğraf Araf`a yaşam veriyor, Araf ise o yaşam için kendisini de etrafındakileri de ateşe veriyor. Eksen hançere doğru koşuyor, kendisini yavaşlatan yüklerden kurtulmak için ceplerini boşaltıyor. Cebinden çıkan tek şey erik, kalan yük Eksen`in ruhunda. Ödetmek istediği bedellerin yükü onu geriye çekiyor. Eksen`in koştuğu yoldan bir kadın hançere doğru koşuyor, Süveyda. Geçmişin gölgesi de onu kovalıyor. Baş koyduğu yolda yaşanacak her şeye razıydı ama yolu attığı her adımda kana bulanıyor. Eymen hançere doğru koşuyor, hançere ulaşmayı istemesinin sebebi diğerlerinden farklı. Hançeri canavara saplamaktansa, hançeri elde etmek isteyenlere saplamayı hedefliyor. Hepsi hançere ulaştığında Canavar da oradaydı. Hançeri almak için Canavar ile savaşmaları gerekiyordu. Ama dışarıdan bakan kimse canavarı ayırt edemedi, çünkü canavar artık hepsiydi...

Gece çökmüştü. Sokak lambalarının solgun ışıkları, yağmurun ıslattığı asfaltın üzerinde dans ediyordu. Küçük bir kız, titreyen elleriyle annesinin elini sıkıca kavramıştı. Annesinin avuçları soğuktu. Babasının sesi, bir fısıltı gibi kulağına çalındı: “Korkma, Veda. Ne olursa olsun.” Dokuz yaşındaki kız, gözkapaklarının ağırlığını hissetti, korkuyla titredi ama babasının sözünü dinleyerek zorla da olsa gözlerini açık tuttu. Dar bir sokağın köşesine sıkışmışlardı. Arkalarındaki duvar, kaçamayacaklarını hatırlatan bir zincir gibi sırtlarını kavramıştı. Karşılarında karanlığın içinden çıkıp gelen silahlı adamlar vardı. Üzerlerinde hiçbir işaret yoktu ama Veda, babasının onları daha önce gördüğünü biliyordu. Çünkü babası, annesinin titreyen elini tuttuğunda, yüzüne hiç görmediği bir korku yerleşmişti. “Sizi temin ederim, bir hata yapıyorsunuz.” Babasının sesi soğukkanlıydı, ama Veda onun ne kadar gergin olduğunu anlayabiliyordu. “Beni alın, ama aileme dokunmayın.” Adamların en öndeki olanı gülümsedi. “Seninle işimiz çoktan bitti, Tarık Bey.” Silah sesi gecenin karanlığını yardı. Bir değil, iki kez. Veda’nın dünyası yerle bir oldu. Babası, annesinin üzerine düşerken annesi de küçük kızı korumak istercesine ona sarıldı. Sıcak bir ıslaklık, Veda’nın kollarına bulaştı. Kanın demir kokusu burnuna dolduğunda, kalbi öyle sert çarptı ki göğsü parçalanacak sandı. Bağırmak istiyordu. Hareket etmek istiyordu. Ama yapamadı. Bir çift güçlü el onu saçlarından tutup yukarı çektiğinde, nefesi kesildi. “Kız, bizimle geliyor.” Son duyduğu ses buydu. Son gördüğü şey, annesiyle babasının cansız bedenleriydi. Ve sonra… karanlık onu yuttu.