Vatani için kendini şehit gibi göstermiş bir asker... 🎴

“Bazen en büyük acılar bağırmaz. Kameranın ışığı sönünce yalnızlık başlar.” Luna, on üç yaşında hayalini süsleyen modellik dünyasının kapısından içeri adım attığında, o kapının ardında parıltı değil; sessizlik, manipülasyon ve görünmeyen bir şiddetle karşılaşacağını bilmiyordu. Kendisine arkadaş gibi yaklaşan, onu anladığını söyleyen bir adamın gözlerinin arkasında, başka bir niyetin pusuda beklediğini görememişti. Yıllarca süren sessizliği, utancı ve kendi bedeninden bile kaçışı, onu yok olmaya değil; yeniden doğmaya zorladı. Yedi yıl sonra Luna artık yalnızca geçmişinden kaçmıyor—onu arıyor. Çünkü bazı yaralar kapanmaz. Sadece yer değiştirir. Ve bazen kendini bulmak, önce kim olduğunu inkâr etmeyi gerektirir. Dissosiye, görünmeyen istismarın, bastırılan utancın ve sessizliğin psikolojik haritasını çizen karanlık bir iç yolculuk. Raşit Cihan’dan rahatsız edici ama unutulmaz bir anlatı: Suçun işlendiği yer beden değil, algıdır.

Sara 22 yaşında kimseye bağlı kalmadan kalbi artık bir buz misali çözülmeye bekleyen, kendi zindanlarında kendisini hapsetmiş özgür bırakılmayı bekleyen küçük bir kız çocuğu hareket etme yetisini kaybeden bir kız. Peki işe girdiği bir şirkette hayatını nasıl değişecektir. Ve ya değişebilecek mi? Eğer öğrenmek istiyorsan okuman yeterli.

Kendi ayakları üzerinde durmaya alışmış bir kadın, bir kız çocuğu. Yıllar sonra üvey olduğunu öğrenip gerçek ailesiyle tanışacak olmak onda ne etki yaratacaktı?

İmkansız aşktan doğan mükemmel aşk… Belki de umut gelecek sayfadadır. Ayrılığı hiç düşünmezken aldatıldığımı kabullenmek kolay olmadı. Yıllar sonra hayat bizi yeniden bir araya getirse de evlendiği gün kalbimde ölmüştü. Hayat iki seçim arasında ya geçmiş ya gelecek peki sen hangisini seçerdin ?

17 yaşında ailesinden şiddet gören elif ailesinden gizli devlet ajanı olmuştur ama daha sonra doğumda karıştırıldığını öğrendiğinde Dünyadı başına yıkmıştır "Ben bu acıları boşuna mı çektim"

Erdem, kaybettiği dostları ve ihanetler arasında gerçek düşmanını bulmaya çalışırken, her köşe başında onu bambaşka bir yüz karşılar. Kadir’in ölümünden sonra yalnız kalan Erdem, kendi içindeki karanlık tarafla yüzleşmek zorunda kalır. Her geçen gün, düşmanlarının gerçekliğinden şüphe duymaya başlar ve karargahın derinliklerinde kendisini büyük bir ihanete hazırlıksız yakalar. Ancak ne kadar kaçarsa kaçsın, kendi zihnindeki savaş onu bir adım daha ileri götürür. Bir yanda eski dostu Batu, diğer yanda yabancı bir düşman, Erdem’in gerçekliği sorgulamaya başlamasına sebep olur. Batu’nun hain planları ve düşmanlarının tuzakları, Erdem’i hem fiziksel hem de psikolojik olarak sıkıştırırken, gerçek ve hayal arasındaki sınır giderek bulanıklaşır. Erdem, gizli bir geçit bulduğunda, aslında en büyük savaşın, dış dünyadaki düşmanlarla değil, kendi içindeki korkularla olduğunu fark eder. Hikayenin büyük finalinde, gerçekliğin hayal ile çatıştığı bir noktada, Erdem`in yaşadığı her şeyin aslında bir simülasyonun parçası olduğu ortaya çıkar. Bu çarpıcı gelişme, gerçeklik algısının ve içsel çatışmaların ne kadar etkileyici bir biçimde insanın hayatını şekillendirebileceğini gözler önüne serer.

Gerçek ailem bile beni istemiyordu

Merhabalar! Uzun zamandır içimde büyüttüğüm bir hikâye vardı. Kurgu olmayan, tamamen yaşanmışlıklardan ilham alınan bu hikâyeyi bir gün yazıya dökmek hep aklımın bir köşesindeydi. Ama bunu gerçekten yapabilir miyim? İnsanlar sever mi? Duygularımı tam olarak yansıtabilir miyim? İşte, kafamda sürekli dönen sorular… Başta hep "mükemmel olmalı" diye düşündüm. Her şey kusursuz olana kadar bekledim ama fark ettim ki bu bekleyiş beni sadece yavaşlatıyor, hatta zamanla bunalttığını bile hissettim. Sonunda anladım ki, mükemmeli beklemek yerine eksiklerimle birlikte bu yola çıkmalıyım. Çünkü her şey zamanla gelişiyor, olgunlaşıyor. Ben de artık hatalarımdan korkmadan, aksine onlardan öğrenerek ilerlemeye karar verdim. Öncelikle kendi içimde bu hikâyeyi tamamladım, şimdi ise aşama aşama yazıya döküp paylaşmaya başlıyorum. Başlangıçta hiçbir yerde yayınlamayı düşünmüyordum ama yazarken fark ettim ki, bir hikâye paylaşıldıkça daha da güzelleşiyor. Okuyacak, yorum yapacak her bir kişi bu yolculuğumda bana ilham olacak, biliyorum. Sizlerin gözünden görmek, hissettiğiniz duyguları duymak bu süreci çok daha anlamlı kılacak. Şimdilik bir görsel temsildir ve zamanla değişebilir. Ayrıca, bu hikâyeyi sadece kitapla sınırlı tutmak istemiyorum. İlerleyen zamanlarda filme dönüştürmek de hedeflerim arasında. Beni bu yolculukta yalnız bırakmayan, destek olan herkese şimdiden teşekkür ederim. Umarım severek okur, güzel yorumlarınızla bana güç verirsiniz. Şimdi, büyük bir heyecanla hikâyemi sizinle paylaşmanın mutluluğunu yaşıyorum. Sevgilerimle!

Umayı çok kişi öldürmek istedi ama onu tek başaran Geceydi yada o öyle sandı Zaman en büyük katildir hatta herkesin katilidir ama Gece zamanın katili geçmişin katili ama geleceğin kölesidir "Sen Ayazlı Gecesin" dedi Ayaz sadece eksik söylüyordu ban fırtına hatta kasırgalı geceydim

Ben Ecmel 16 yıl sonra gerçek ailemi buldum..

ilk kitabim yazim yanlışlarım olabilir💗

"Verilen sırlar,söylenen yalanlar ve öğrenilen gerçekler..."

Hem yazar hem mimar olan ALEV TOMRİS KESKIN işine bağlı kendi küçük dünyasında yaşayan biriydi. Yazdığı son kitap mardin ili ile ilgili olduğundan mardine gitmisti. Gezdiği yerlerde notlar alıp fotoğraflar çekiyordu. Nerden bilebilirdi mardin onun gerçeği ve gizemi olacağını

Biz birbirimize bağlıydık, o istemese bile ayak ve el bileklerimizde görünmez ipler bağlıydı. Ve biz uzaklaştığımız her bir an ipler gerim gerim geriliyor, ikimizinde canını yakıyordu. Yalanlarla birbirimizi avutsak bile, bir gün asıl gerçekler yüzümüze bir tokat misali çarpacaktı ve biz o zaman yok olacaktık. Sonsuza dek.

Kitap kurgu değildir sadece gerçek isimlerimiz değiştirilip yaşanılan olaylar anlatılmıştır