SEN BANASIN …çünkü bazı insanlar gitmez, içimizde kalır. Bir kadın düşün… adı Güneş. Ama ışığı hep içinde yanmış, dışı hep loş. Küçük bir dükkânın tozlu raflarında, yakılan bir tütsüde, Sarı saçlarını iki yandan ördüğü bir sabahta, Ve adı telaffuz edilmeden anlaşılan bir aşkta yaşıyor. Ve bir adam… Ertuğrul. Bir zamanlar çocukken aynı sokaklarda koşmuş, Şimdi ise iki pencere arasına sıkışmış iki ruh. Sevmiş, kaybetmiş, susmuş, dönmüş. Ama bazı kelimeler zamanla değil, göz göze gelince tamamlanır. Bir yanda mahalle sessizliği, diğer yanda Tibet dağlarının yankısı. Arınmak, unutmak, hatırlamak, affetmek, Ve en sonunda, kendine dönmek… Bu kitap; Yara izlerinin şiir olduğu, Aşkın bazen yalnızlıkla, bazen de uzak diyarlardaki bir handpan sesiyle tamamlandığı, Bir kadının suskunlukla haykırdığı, Ve bir adamın “ben hâlâ sendeyim” deyişinin romanı. Cümleler uzun, kalp yaralı, ama umut hep bir köşede. Çünkü bazen aşk, sadece bir isim değil, Bir yön, bir dua, bir bekleyiştir. Sen Banasın, Çünkü bazı hikâyeler yazılmaz. Yaşanır. Ve hiç unutulmaz.

ZAMANSIZ zamanın bitmeyen hüzmesinde gezen ve sıkça belalara bulaşan bir grup arkadaş. Tek amaçları zaman hırsızlarını durdurarak zamansızlığı önlemek, bir nevi zaman koruyucuları olmak.

Bir gezgin hiç kimsenin gidemediği ya da gitmeye cesaret edemeyeceği yerlere gider ve oraları gezermiş. Yine gezginlik yapmaya bir ormana gitmiş. Ve gitti ormanda hiç beklemediği şeylerle karşılaşmış….

TAMAMLANDI* Camgözlü kedi beni izliyordu. Her hareketimin mantığını kavrarcasına beni süzüşü, "Ne yaptığını biliyorum, seni gördüm." der gibiydi.