Yalanlar... Yıllardır ağzımdan çıkan tek doğru söz, gözlerimden okunan tek gerçek bir duygu var mıydı?​ Hayatta kalmak için mi öldürdüm, içimdeki canavarı beslemek için mi? Ne kazandım? Bilmiyorum... Bir hikaye anlatılamaya başlandığında, sonunu tahmin etmek çok da zor olmaz, derdi annem. İşin komik yanı, ben hikayemin nasıl başladığını hatırlayamıyorum. Doğduğum an mı hikayemin ilk cümlesi yazılmıştı kader defterime, yoksa o gece ekmek bıçağını elime ilk aldığımda mı? Nasıl başlamış olursa olsun; arkamda ölü bedenler bırakarak, ellerimde kan lekeleriyle beraber ilerlediğimi ve çok da uzak olmayan bir gelecekte o bedenlerin arasına karışacağımı biliyorum... Hayatta kalmak bir zafer değil, sadece yeni bir cehennemin başlangıcıydı.

Ay çocuğu diyorlardı ona. beyaz teni simsiyah saçları vardı. Gece kadar karanlık gözleri ışıl ışıldı. İsmini taşıyordu. Ama içi? içi de bir ay kadar beyaz mıydı? O kirlenmişti, günaha batmıştı.