İki kalbin arasında kalmış, ürkek bir yürek...

Ezilmiş, solmuş bir küçük Nilüfer Çiçeğiyim ben. Dağların arasında karlar yağmış üzerime. Kimsesiz, yetim kalmış bir çocuğum, Hayatımın en derin yaralarına, soğuk ve acı bir örtü gibi yapışmış bu beyaz örtü, içimdeki sıcaklığı örten bir Kar Tanesiyim ben, Gözlerimdeki ışıltı, hayallerin gölgesinde kaybolmuş bir ruh...

Karanlık bir gecede yaşanan bir vahşet bir katliam sonucu ölen kötü bir baba vardı ve şimdi aradan 10 sene geçmiş cinayetin gizemi araştırılmaya başlanmıştı...

Bazı aşklar vardır kavuşması mahşere kalan belki de yapılan dualar kabul olur da bu Dünya `da kavuşmak nasip olur....

Bir şarkı vardı. Diyordu ki; İçinde aşk var, yüzünde kin. Yüreğine sor bu da kim?.. Gerçek olamayacak kadar güzel ve hüzünlü bir şarkıydı benim için. Evden dahi çıkmayacak kadar asosyal olan bir kız neden aşk şarkıları dinler bilmem ama yüreğimdeki acıyı o şarkılar yatıştırır, dinlendirirdi. Evden ilk çıktığımda beş yaşındaydım. Şimdi yirmi iki yaşındayım, hayattan ölümüne korkar ondan kaçar dururdum. Tabii Allah`ın sopası yok ama her şeyin bir bedelinin olduğunu söylerler. Geç ama zor bir şekilde bedelimi ödediğimi düşünüyorum. Hayatıma bir daha eskisi gibi bakamamak da yanında ekstra kupon tarzı bir şey. Ben İzel Güneş. İlk defa evimden çıktım ve bu benim sonum oldu...

Gökyüzümde parıldayan bir yıldızsın sen ey güzel sevdiğim. Beni yeniden sevebilir misin? Ya da yeniden sevmeyi bilebilir miyiz? Bana kitaplardan okuma aşkı. Bana aşkını dünyaya yazdıracak kadar sev beni. Gökyüzünde bir yıldız gibi en çokta kalbinde yaşat sevgimi. ``GÖKYÜZÜ BİZ OLUNCA DAHA GÜZELDİ...`` ZEHRA ÖZTÜRK

Yasmîn, annesiyle birlikte Zemheroğlu konağında çalışmaktadır. Zemheroğlu Mardin`in en köklü aşiretidir. Yasmîn`in babası bir gece ansızın annesini öldürüp, kaçtığında. Yasmîn kardeşiyle birlikte Zemheroğlu konağında yatılı çalışan olarak yarım kalan hayatına devam etmektedir. Tabii bilmediği birşey vardı, aşk. Nerden bile bilirdi ki Zemheroğlu aşiretinin ağası, Awir Hazar Zemheroğlu`nun ona göz koyduğunu!

Ayağıma bakıyordu,kafamı eğip baktığı yere bakınca,dövmeme baktığını anladım. “Bi anlamı varmı serçe’nin” dedi. O an istemsizce gözlerim doldu ve boğazım düğümlendi. Derin bir nefes alıp, “Beni simgeliyor..” dedim gözyaşlarım eşliğinde…

KARTLARIN YÜZÜ AÇILIYOR ©️ UYARI: Kitabımın telif hakları bana ait olup kullandığım isimler ve kurgumun içeriği iznim dışında kullanılamaz! ``Kartların Yüzü Açılıyor`` adıyla Kitappad’de yayımlanan ilk kitaptır! 🌸🌸 Aşktan daha güçlü bağlar vardır ve kader onu size hiç ummadığınız anda hiç ummadığınız kişilerle getirir. Hayat; .... Demir; ... Ayaklarının üzerinde durmayı çok küçük yaşta öğrenen iki farklı genç. `AŞKTAN DAHA GÜÇLÜ BAĞLAR VARDIR` Sizi derinden etkileyecek bir kurgu ile merhaba diyoruz. Daha önce okuduğunuz öğretmen-öğrenci kurgularından çok farklı.

Bazen kendini öldürmek istiyordu. Bazense bu onu anlamsızca korkutuyordu. Sonra yine soruyordu kendine, kaybedecek neyim var diye. Hiçbir şey yoktu onun nezdinde. Peki, ne diye yaşıyordu hâlâ? Sonra başını göğe kaldırıyordu. Tanrı, varsan eğer, bu çektiğim acı yetmez mi? diyordu. Sonra gökten medet ummanın kötü bir fikir olduğunu düşünüp vazgeçiyordu. Bu hayat ona istediklerini vermezdi.

O gözlerini karanlığa açmıştı. Zerya Dinar`ın hayatı, bir gece, hiçbir şeyin aynı olamayacağı kadar değişmişti. Bir adam, canından vazgeçebileceği bir kardeşi, tüm aşiretin kaderini değiştirecek bir eyleme sürüklemişti: Mirza Dinar, Reşat Ağa`nın kızı Sare`yi kaçırmıştı. O an, Zerya`nın kalbi bir çığlık gibi atmış, hayallerinin temelleri sarsılmış, gözlerinde bir karanlık belirmişti. Bir daha hiçbir şey eski gibi olmayacaktı. Ve Ağa, tüm gücüne rağmen, içindeki bu karanlıkla boğuşmaya başlamıştı. Herkes ona güçlü, kararlı bir lider diyordu. Ama gerçekte, o bir boşlukta kaybolmuştu. Bir liderin maskesi, arkasındaki yalnızlığa ne kadar dayanabilirdi ki? Kız kardeşinin kaçışı, onurunun peşinden sürüklediği sorumluluklar, ailesinin gözünde birer yük haline gelmişti. En büyük korkusu, onurunun yitmesi değil, sahip olduğu her şeyin aslında ne kadar kırılgan olduğunun farkına varmasıydı. Evliliği, bir zorunluluktu, tıpkı taş duvarlardan örülmüş bir hapis gibi... Zerya`nın gözlerinde bir acı, bir kayıp vardı. Ama Ağa`nın kalbinde daha derin bir yara açılıyordu. O kaybolan özgürlük, onu daha da çok kıskandırıyor; her geçen gün, Zerya`nın cesurca aradığı özgürlüğü, Ağa`nın zorunluluklar içinde tutsaklığını fark etmesiyle birlikte, içindeki isyanı daha da büyütüyordu. Aşk, ruhun en yüksek melodisi... Ama nefret, onu keskin bir disonansa dönüştürüyordu. Bir yanda isyan, diğer yanda tutku... İçlerinde, birbirine karışan duygular, onları öylesine derinleştiriyordu ki, nereye gideceklerini, ne zaman patlayacaklarını kimse tahmin edemiyordu. Belki de bu, acı ve tutkudan başka bir şey değildi.

"Neden susuyorsun,Barlas?" "Çünkü ne söylesem az gelecek seni anlatmaya yetmeyecek." "Beni itiyorsun,ama gözlerin her seferinde “kal” diyor.Hangisine inanayım?" "Kal demeye hakkım yok,ama gitmene de izin veremem" "Yaralı olduğunu biliyorum.Ama ben yarana merhem olmak için buradayım." "Benimle kalırsan sen de kanarsın,doktor" "Varsın kanayayım.Yeter ki sen beni unutma." "Seni unutmak mı? İzem…Sen,unutmamam gereken en güzel şeysin."

Bazen bahar gelir, ama dallar çiçek açmaz. Güneş doğar, ama içindeki karanlığa ışık olmaz.  Bazı yaralar zamanla kapanmaz, bazı hikâyeler sona erse de izleri kaybolmaz .  Yağmur Karahan,henüz sekiz yaşındayken yemişti hayatın acımasız tokadını.  O günden sonra yıldızlar bir daha aynı ışıkla parlamadı. Kırık bir çocukluk, yaralı bir gençlik ve hep yarım kalan cümlelerle büyüdü. Her nefes alışında ruhu biraz daha eksildi, attığı her adımda daha da yok oldu.  Sonra Ozan geldi. Buz tutmuş ruhuna dokunan, bir anlığına da olsa ona güneşin hâlâ doğduğunu hissettiren adam. Onun varlığı, fırtınaların arasında sığınabileceği güvenli bir limandı. Ama huzur, Yağmur’un kaderinde hiçbir zaman uzun konaklamadı. Bir gece, bir kurşun, bir veda… Ve ardından gelen sessizlik. Şimdi Yağmur, zamansız bir kaybın enkazında, geçmişin izleri ile yüzleşiyor. Zaman durmuş gibi, ama aynı zamanda acımasızca ilerliyor. 
 Gerçekler, kalın bir sis perdesinin ardında gizleniyor. Ve bazen, o perdeyi aralamak, karanlığın içinde kaybolmaktan bile daha ürkütücü olabiliyor.

Hayatı yalnızca resimden ibaret olan Görsel Sanatlar öğrencisi Kardelen Özdemir; aldığı nefesleri geçmişinden korumak için verdiği mücadeleden vazgeçtiğinde çocukluluğunu azat etmeye karar verdiği bir kış gecesi, başarılı intihar girişiminin, o gece sokağın köşesindeki ankesörlü telefondan yapılan ihbarla baltalanacağını da gözlerini tekrar açacağını da bilmiyordu. Bekaretini kaybetmiş bir ruh, gökyüzünde asılı kalmış. Nefretini, geçmişiyle harlayan küçük bir kızın boynuna dolanmış. Saflığın sembolü beyaz dolunay, o gece kana boyanmış. "Canının acısını yok saymak için salıncakta sallandığını hayal eden bir kız çocuğu tanıdım ben. Onu sevdim, onu var ettim; ondan nefret ettim, onu yok ettim." 07/08/2022 🌙

Aşk bazen bir yanlış kapıdan geçer… ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz. Derin, sıradan bir hayatın içinde, sessizce var olmayı seçmiş bir kadındı. Ta ki bir gece, yanlış binaya girene kadar. Kapısını araladığı dünya; karanlık, tehlikeli ve geri dönülmezdi. Karan… Adı gibi gizemli, gölgelerin hüküm sürdüğü bir hayatın en sessiz ama en güçlü adamı. Kuralları olan, sınırları çizen, dokunulmazlığına alışkın bir adam. Ama o gece, bu kadının bakışları her şeyi değiştirdi. Derin’in masumiyetiyle Karan’ın gölgeli geçmişi çarpıştığında, yasaklar çiğnenecek, kalpler hesap vermeye başlayacak. Çünkü bazen… En dokunulmaz olan, en çok dokunmak isteyilendir.

Farklı yerlerde ve ailelerde yaşayan iki çocuk ama yaşadıkları şeyler aynı; aile içi şiddet hem fiziksel hem psikolojik... Bu durumu fark eden komşuların yetkililere bildirilmesiyle devlet himayesine giren o iki çocuk bir tesadüf eseri aynı yetimhaneye gönderilirler. Birbirini hiç tanımayan bu iki çocuğun hayatında bu yeni gelişme sizce onları nasıl etkileyecek? Yaşadıkları bu büyük travmayı atlatabilecekler mi? Bu soruların cevapları için sizi kitabımı okumaya davet ediyorum (; ------------- *Kitap tamamen bana aittir! Herhangi bir telif hakkı ihlali sonucunda yasal işlem başlatılacaktır! Lütfen emeğe saygı gösterelim!* Anlaşıyınız için teşekkür ederim. Keyifli okumalar dilerim...

Köyde geçen bir kurgudur.

Krallıklar ve kuralları.

Gerçek ailem kurgularını hep iyi kızdan okuduk değil mi? Gel bu sefer kötü sandığımız o kızdan okuyalım, Simay Naz kötü sandığımız o kızlardan birisi.

Bora ve Gülçin, ateşle barut, Yaklaştıkça yanar, kavrulur umut. İhanet, intikam, aşk ve hüsran, Paris sokaklarında yankılanan ferman. Gökçe ve Altay, kaderin sesi, Birleşir yolları, aşkın nefesi. Kurşunlar susmaz, gölgeler dans, Geçmişin yarası, derin bir sans. Karanlık çöker, son oyun başlar, İhanet, dostluk, kim dost kim düşman? Paris`te son kurşun, yazgıyı yazar, Ya aşk kazanır ya da intikam!

Tarihi bir şehirde, Hatay`ın eşsiz sokaklarında yaşanan aşklar, kurulan dostluklar ve kaybolan yıllar... Herkesin taşıdığı bir Hatıra vardı kalbinde. Sarp`ın Hatıra`sı da ölümsüz aşkı Feyza`ydı. Öyle bir aşktı ki bu, geçip giden yıllar inat misliyle katlanmıştı. Kader ayrılığı değil, kavuşmaların belki de en güzeli yazmıştı onlara. Çünkü kavuşmalar ayrılıkla başlardı.

Hayatı yalan olan bir kız. Hayatı, intikamdan ibaret olan bir kız. İntikam için kullanılan, intikam için ailesinden uzak tutun kız. . Gerçek ailem kurgusudur

Defne, her zaman ki gibi okula gitmek için evden ayrılır, fakat bu sefer telefonu kırıktır. Okula varınca kimse olmadığını fark eder, ta ki o ana denk... Okulda bir katilin bazı kişileri öldürdüğünü görür. Peki bu katille daha önceden tanışmış mıydı?

Bütün Diyarbakır`ın en güzel kızı Dila.Aşık olduğu adamla evlenip mutlu bir yuva kurmak için çektiği çilelerden sonra sevdiği adama kavuşur ve bir ömür kocasıyla kendi cennetlerinde yaşayacaklarını sanarken kocasını kaybetmesiyle hayatı cehenneme döner.Evladının yanında kalabilmesi için kaynıyla evlenmek zorundadır.

"Şşşt sana diyorum gerçekten seni burada barındıracağımızı mı düşündün?" dolu gözlerim onu bulanık görmeme sebep oluyordu. Yanağımın içini daha da ısırdım. Kendimi sıkmaktan dolayı kendime zarar veriyorum ağzımda ki kan tadıyla bunu anladım. Bu eve geldiğimde bunların olacağını en baştan tahmin ediyordum. Ama bu kadar ağır sözler tahminlerim arasında değildi. Bir adım daha yaklaştı. Durmadı... canımı yakmaya devam etti. "Sen benim kardeşim değilsin! Ne olduğu belli olmayan bir kızın evimizde yeri yok!" Evimiz... işte bu kelimden her şeyi anlayabilirdiniz burası onların eviydi ve burası hiç bir zaman benim evim olmayacaktı.