"Yaşanacak hiçbir şeyi bilmediğiniz gibi, zararsız bir mektubun da nelere yol açacağını bilmiyorsunuz." Ünlü iş adamı Elliot Warner, uzay hakkında yaptığı araştırmalar sonucunda Dünya`nın aslında sonunun geldiğini anlar. Bu yüzden `insanlık için` bir kaçış aramaya başlar ve nihayetinde Nighroid adında, dünyamıza çok benzer bir gezegen bulur. Ama insanların bilmediği bir şey vardır, bu gezegen her ne kadar aynı görünse de hiç aynı değildir. Elliot`ın istediği, gezegenin tamamen yapay zekayla kurulmasıdır. Bunun için de yüksek bir desteğe ihtiyacı vardır. Dünyadaki tüm yazılımcıları toplar, Ezra da onların içindedir. Nighroid ona ne kadar saçma gelse de kız kardeşi için bunu yapmak zorundadır. Tabii, gezegene gittikten sonra yaşanacakları bilmiyordur. Kardeşinin insanlıktan çıkacağını, dostlarından saklanacağını ve ölümü dileyeceğini bilmiyordur. Gezegendeki tüm robotlar kontrolden çıkınca Ezra da kardeşini kaybetmiştir. Saklanmalı ve onu kurtaracak bir yol aramalıdır. Bu yoldaysa ona hiç beklemediği üç kişi yoldaşlık eder. Birinin zihnini kurtarmaya çalışırken, ötekini kaybeder. "Nefretini öldürme Valenciano. Bil ki nefret de sevgi kadar güçlüdür. Şimdi bu gezegende senden çok seven de nefret eden de yok, önünde kim durabilir?" & Lucia Clark ünlü bir model ve oyuncudur. Gittikleri bu gezegende her şeyin iyi olacağını sansa da daha ilk günlerden çıkan karmaşada annesi bir robot tarafından katledilir. Araştırmalara göre canını aldıkları tek kişi annesiyken Lucia`nın kaçmaktan başka çaresi yoktur. Çünkü Elliot Warner, onun da canını istiyordur. Kaçar. Saklanır. Savaşır. Döktüğü kana, verdiği emeğe ve kalbindeki acıya rağmen zihnini koruyabilecek midir? "Geçmişin anıları olduğu kadar geleceğin de hisleri vardır. Bilemez ama tahmin edebilirsiniz."

Alysa, ailesinin kaybolmasının ardından sırlarla dolu bir dünyada kendini kaybolmuş hisseder. Geçmişin izlerini bulmaya çalışırken, yaşadığı her şeyin aslında yanlış olduğunu keşfeder. Gecenin karanlığında kaybolan, unutulan ya da silinen anılarla yüzleşmek zorunda kalacak ve yanında sadece bir kişi olacak o bilmese de. Gerçek ne kadar uzak olabilir ki?

Sevmek her kalbe yakışmaz. Sevilmeyi ise her kalp hak etmez.

"...işte böyle böyle tanıştı seninle kalbinin diğer yarısı. Bir dalarak, bir çıkarak. Ehli değildi dalgalar, ehil değildim ben. Ama yine de kayıp gitmedin kalbimden sen. Biliyorsun bundan sonra ne olduğunu. Biliyorsun `sen ve ben`e ne olduğunu, gördün sonundaki noktaya kadar. Ama sen hep `sen`i gördün. Hep `sen`i bildin. Şimdi devam edeceğim anla diye `ben`i. Kızsan da bana, reddetsen de artık beni. Gör gözlerimden bir saniyeyi." Hayatın çiçekleri hayallerdir, diyen sen değil miydin? Peki sen, benden önce, Aşksiyahı nedir bilir miydin?

Kendinizi ne kadar iyi kandırabilirsiniz?

Yağmur gibi bastı aniden Karşıma çık yine tesadüfen Bul beni bul bi` neden Gir kanıma tutuştur beni yeniden Sensizliği ezberledim ama Senin adın ezberbozan Zoru görünce saklandığım duvarlar Sana gelince yerleyeksan

Ona çocukluğunu yaşatan, yıllarca içindeki varlığını herkesten sakladığı o kişi ile arasına aşılamayacak mesafeler girmişti. Ölümdü, bu mesafenin adı. Aşılamayan, sonu gelmeyen. Ermeda Özer, küçük yaşlarındaki kaybıyla birçok duygusunu da içine gömüp kendini iç dünyasına kapatmıştı. Hayatına girecek tek bir kişinin varlığının bile, hiçbir zaman aklından çıkaramadığı o kişiye haksızlık olduğunu düşünerek geçirmekteydi. Fakat yıllar sonra onun bu düşüncesini dağıtabilecek bir kişinin varlığıyla, doğru bildiği gerçeklerden şüphe duymaya başlamış ve kendine verdiği sözlerin, onu gittikçe zorlayacağını fark etmeye başlamıştır.

....tanıması imkansızdı tanımamalıydı ben o lisedeki Ezgi değildim değişmiştim ama oda aynı Yiğit değildi değişmişti...

Hafızam hayallerimi saklayabilecek kadar büyük mü yoksa onları tekrar tekrar hatırlatacak kadar küçük mü karar veremiyorum bazen. Kocaman bir hayal denizinde yüzüyorum, onların ne zaman karşıma çıkacağına karar verebilecek kadar yetkim de yok, hatta belki de doğru yerlerde karşıma çıktıkları için yorulsam bile yüzmeye devam edebiliyorum. Yorulduğunda duraksayıp etrafa bakmanın önemini de en çok bu anlarda anlıyorum. Her defasında ilk defa yaşıyormuşçasına deneyimlediğim bu tarz eylemler geriye baktığımda yaşadıklarımı yeniden hatırlatıyor. Sanırım bu da iyi olduğundan emin olmadığım çoğu şey gibi kötü değil.

Sadece yaşananların hatıra olarak kalması için....

Bazı hikayeler hiçbir zaman sona ermez. Onlar, geçmişin derinliklerinde saklanır ve bir gün yeniden hatırlanmayı bekler. Mahperi Şahiner, yıllardır unutmaya çalıştığı hatıralarla bir Kasım akşamında yüzleşmek zorunda kalır. Bir çiçekçinin vitrininde gördüğü kasımpatılar, onu geçmişin kapanmamış defterlerine ve yarım kalmış hikayelerine geri çeker. Bu çiçekler, yalnızca güzellikleriyle değil; taşıdıkları acı ve hatıralarla da Mahperi’nin kalbinde derin izler bırakmıştır. Mahperi, geçmişin ağırlığıyla baş etmeye çalışırken kendi kırık hikayesini onarıp yeniden yazmanın yollarını arar. Peki, kasımpatılar gerçekten bir sonu mu işaret eder yoksa yeni bir başlangıcın anahtarı mıdır?