Alex Johnson 18 yaşında genç bir çocuktur bir gün dalış yaparken bulduğu garip yumurta ile hayatı o bilmeden tamamen değişecek ve yepyeni bir maceraya atılacaktır.

YILAN VE BAYKUŞ adlı, "Fabl" türündeki bu yeni yazım, ormandaki boş kalan evleri sahiplenen bir yılanın ve kiracısı baykuşun başından geçenler hakkında.

Bir taraftan ülkenin sorunlarını gidermek için çabalayan Deniz ve Boran diğer taraftan ülkeye yeni bir virüs yaymak için hayvanlar üzerinde deney yapan bilim adamları. Bu savaş yenilgi ile mi yoksa başarı ile mi sonuçlanacak bunu zaman gösterecek

Ben kendimden olabildiğince uzak tuttuğum kediyle ağlamak üzereydim. "Hazırım Şakir Hocam! Vur iğneyi!" En sonunda Mırmır`a iğneyi vurunca büyük bir rahatlama gelmişti ancak bu rahatlama keşke olmasaydı da, Medusa`nın gözleri beni bulsaydı da taşa dönüşseydim de Mırmırı bırakmasaydım. Ne mi olmuştu? Mırmır aslanın avına saldırması öncesi avını izlemesi gibi bana bakarak yavaş adımlarla gelmeye başlamıştı. Bense geri geri gitmeye başlamıştım bile Mırmırın hızlanmasıyla koşarak muayenehaneden çıktığım gibi kliniğin içinde koşmaya başlamıştım. Mırmırın bana ne kadar yaklaştığına bakarken bir yandan da klinikten çıkıyordum. Ve birine çarpmam sonucunda bir çift kahve gözün kollarındayım. Ne bir çift kahve gözün kollarında mıyım noluyor anasını bu kim? .

Yedi yaşında büyülü bir okula adım atan yakın arkadaşlar Anastasia ve Irene`nin yolları, on yıl sonra yapılan güç sınavında ayrıldı. Anastasia, Ateş gücünü keşfederken, Irene`nin yetenekleri gizemini korudu. Ateş Kralı`nın gözdesi haline gelen Anastasia, Irene`nin hayatında bir tehdit unsuru mu olacaktı? Irene için okul hayatı hiç de sıradan değildi; güçsüzlüğü, onu krallıklar arasında belirsiz bir geleceğe sürüklüyordu. Hangi krallık Irene`yi kabul edecekti? Yoksa hiçbir krallık onu istemeyecek miydi? Bu sürükleyici hikayede, iki arkadaşın arasındaki dostluk, güç ve sadakat sınavını geçebilecek mi? Irene`nin gizemli kaderini keşfetmeye hazır olun.

"Şimdi orada, penceremin dışında, kızıl kanatlarını nazikçe çırparak çekiliyor güneş. Her elvedasında dökülür birkaç yürekte sonbahar yaprakları. Soğuk eser bazılarına dört harfin rüzgarları. Koyu bir damla damlar kazara, buğulanır solan renklerde gün-neşesi. Ben onlardan değilim. Bekliyorum. Sadece bekliyorum. Odama vurmasını penceremden gümüş gölgelerin. Gözlerini yummaya başlamasını aynaların. Akrebin uyanıp rakamlardan sadece işaret etmesini Ay saatini."

Dünyamızda her canlının verdiği yaşam mücadelesinde,onların beklentileri ve yaşam biçimleri herkese ders verir nitelikte.Okuma ve yazma bilmeden,doğal yaşamlarında tüm canlılara saygı duyarak hayatlarını devam ettiren hayvanlar,birçok insandan daha değerli olması gerekmez mi? Kimi insanlar dini inançlarını yaşarken,hayvanlar kadar saf, temiz kalabiliyormu? Herkes gibi hayatımızı daha güzel yaşamaya calışırken farkında olmadan bulundugumuz konuma göre evriliyoruz.Bitmek tükenmek bilmeyen eşyalar satın alma arzumuz bizi hep daha iyisine ulaşma çabası içine sürükler.Daha iyi yaşam şartları için yıllarca okumak,kendimizi geliştirmek zorunda kalırız.Bu yaşam formülü içinde sınırlı olan vaktimizi harcarız.Aslında çoğu zamanda bu mucadelenin içindeyken,manevi olarak huzurlu hissedebileceğimiz birçok şeyden mahrum bırakırız kendimizi farkında olmadan.Doğada yürümek,sevdiklerimiz ile vakit geçirmek,hiç bir eşyaya ihtiyac duymadan yapabileceklerimiz...Deniz kıyısında ufak dalgaları hissederek sakince yürümek,kumlara uzanmak,bazen bir ormanda ağaçların arasında dolaşırken durup,yaprakların,rüzgarın sesiyle dünyayı dinlemek,kendimizi dinlemek.Tıpkı hayvanların doğal ortamlarda yaşadığı gibi,başka bir eşyaya gerek duymadan. Bu kitap gerçek bir hayvanın hayat hikayesinden esinlenerek kurgulanmıştır

Hayatın koşuşturmacası içinde bazen durup etrafımıza bakmayı unutuyoruz. Oysa ki, doğanın bize sunduğu güzellikler ve içinde barındırdığı canlılar, aslında bize her an bir şeyler anlatmaya çalışıyor. Bu hikâyede, bir çocuğun gözünden doğanın sesine kulak veriyoruz. Ormanın huzur dolu atmosferi, sonbaharın renk cümbüşü ve masum bir kedinin gözlerinde saklı olan derin hikâye, bizi hem duygulandırıyor hem de düşündürüyor. Bu hikâye, sadece bir piknik macerası değil, aynı zamanda doğayla, hayvanlarla ve insanlıkla kurduğumuz bağın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatan bir yolculuk. Kedinin gözlerinde gördüğümüz o masum bakış, bize sessiz kalmış tüm canlıların sesi olmamız gerektiğini fısıldıyor. Belki de onların dilini anlamak için büyük bir mucizeye ihtiyacımız yok; sadece biraz merhamet, biraz duyarlılık ve biraz da çaba yeterli. Bu hikâyeyi okurken, belki siz de kendi çocukluğunuza dönecek, doğayla iç içe geçen anılarınızı hatırlayacaksınız. Ya da belki, bir kedinin, bir kuşun ya da bir karıncanın bile aslında ne kadar önemli olduğunu bir kez daha fark edeceksiniz. Çünkü her bir canlı, bu dünyadaki dengenin bir parçası ve onların sesine kulak vermek, hepimizin sorumluluğu. Umarım bu hikâye, sizde de doğaya ve hayvanlara karşı daha derin bir sevgi ve merhamet duygusu uyandırır. Kediciğin isteğini yerine getirip, onların sesi olmaya var mısınız? - "Doğa, bize değil, biz doğaya aitiz. Onu korumak ve sevmek, insanlığın en büyük görevidir."