“Adalet mi önce gelir, aşk mı? Ya kalp ikisine de dayanmazsa?” Komiser Varkan Eren Erel, disiplinli, zeki ve görevine sadık bir polis. Onun için hiçbir dosya kişisel değildir — ta ki Beliz Türkmen’in adı bir suçun ortasında geçene dek… Beliz, kalp rahatsızlığıyla yaşamaya çalışan genç bir kadın. Sessizdir ama içine attığı çığlıklar büyüktür. Tek bir yanlış adım, onun sadece özgürlüğünü değil, canını da alabilir. Ve o adım, bir sabah sorgu odasında atılır. Yasa dışı örgütlere para aktarımıyla suçlanan Beliz, aslında masumdur. Ama gerçek ortaya çıkmadan kalbi durmak üzeredir. Varkan Eren için artık her şey değişmiştir. Bu bir görev değil; bir kurtarma savaşıdır.

Anaïs Lara Saruhan, tehlikeyi göze alarak gerçeğin peşinden giden tutkulu bir muhabir. Fransız-Türk melez kimliğiyle, hem zarif hem inatçı; olayın ortasında bile geri adım atmayan biri. En yakınındaki kameraman Tolga’yla birlikte, her haberde sınırları zorluyorlar. Ama yoluna sert, kuralcı ve gizemli bir adam çıkıyor: Komiser Ilgar Karabey. Her karşılaşmaları bir çatışma gibi başlasa da, aralarında tarifi zor bir elektrik dolaşıyor. Gerçeklerle duygular arasında ince bir çizgide ilerleyen bu hikâyede, en derin sırlar bile kameraya sığmayacak kadar büyük.

Bir yalanın kaç rengi olur? Beyaz bazen masumiyetimi gizlediğim temizlik. Siyah ruhumdan sızan hazzın kokusu. Kırmızı en sevdiğim renk. Mavi bazı hayalleri oraya asıp sallandırdığım gökyüzümdü. Sarı kaçtığım gölgelerin içinde sığındığım tek aydınlık nokta. Yeşil onlara görmek istediklerini yansıttığım yansımam. Pembe dudaklarımdaki gülümsememin tonu. Kahverengi ise saçlarıma verdiğim isim fakat göremedikleri tarafımdı. Hangi rengim eksik? Bütün boyalarımı kullanırken dikkat et sende boyanma.

1992-1993 Hakkâri, Kuzey Irak "Hiçbir acı, beklemek kadar acı değildir. Kurt yalnızlığına düştüğün zaman bil ki artık kendinde de değilsindir..." ~ Yüzbaşı Selçuk Acar Gerçekler acıdır. Lakin bu hikâyenin gerçeği nedir? Gerçeğin ne olduğunu bilmeden acıyı nasıl tadabilirsin ki? O zaman gel benimle! O zamanın yalnızlığını gel benim içimde gör ve hisset! Ana yok, baba yok, kardeş yok! Yalnızca sen ve kurtarılmayı bekleyen ruhlar var. Boş bedenlerin arasına sıkıştırılmış ve onca insanın arasında yalnızlığa mahkûm edilmiş ruhları gör! Ölüme bir nefes kadar yakın, yaşamaya ise ulaşılamayacak kadar uzak bedenlerin içine hapsolmuş ruhlarla tanışmaya hazır mısın? O zaman acılara dayanmaya hazır ol. Bu bilindik bir acı olmayacak. Çaresiz ve yapayalnız bırakılanların acısı... İsimsizlerin... Yapayalnız bir karakol, yapayalnız bir sürü çaresizce yardım bekleyen insan, çaresiz bir komutan, çaresiz bir sürü çocuk... Çığlık sesleri, imdat çağrıları, bir askerin silah arkadaşı için feryatları, ilk görevinde şehit olan bir asker ve tahmininden daha fazlası... Onların bir adı ya da sıfatı yok. Sadece şu cümle ile anlatılır bu hikâye: Hakkâri, yolun sonu...

Feza Alaca, Hakkari`ye atanmış genç bir öğretmendi. " Bir öğretmenin silahı olmaz, bilgisi olur. Onu da genç zihinlere ekeriz koskoca bir nesil olur."

Boş bir beyin, tanımadığı insanlar, koştuğu yollar ve daha nicesi... O nasıl mafyanın birisine bulaşmış olabilirdi ki? Peki ya polislerle ne alâkası vardı? O kimdi? Sen kimdin? [Kapak tasarımı kendi şahsıma aittir.]

Orta düzeyde olan bir kasaba yaşayan yalnız bir kadın ve çocukları. Kasabada ki şerif karakolunda,şeriflik yapıyor ama o karakolda tek kadın olduğu için arkadaşları dışında kimse onu bu karakolda istemiyor. Kadınaın ailesime gelirsek ise,ailesi var ama kasabadan uzak bir yerde oturuyorlar. Çocuklarının ise sadece anneleri var,anneleri onlar için hem anne hem baba. Babaları onları ve annelerini,sadece annelerinin bildiği bir sepepten terk etmiştir. Ve o kasabada,kadına ortaokuldan beri aşık olan bir adam, Kadın evlediği için başka bir kasabaya görevi çıkar. Daha sonra döndüğünde ise kadının ne olursa olsun,hatta aynı kasaba karakolunda çalışmalarına rağmen yüzüne bakmıyordu. Kasaba halkından duyduğu dedikoduya göre kocası,kadını terk etmişti. Ve yine kasaba halkından öğrendiği ise kötü davranıyordu kocası... Ne konuda kötü davrandığını bilen yoktu. Ama adam yine de vazgeçmiyor fakat kadını darlamıyor. Yavaş yavaş,sakin sakin,sevgiyle,saygıyla,sabırla bekliyor,hayatına dahil olmaya çalışıyor. Hem kadının hem çocukların kahramanı olacağından tabii ki de haberi yoktu.

Her şey telefonlarımızın karışmasıyla başladı... Telefonumun komiserle karışması beklenmedik bir şeydi ama daha beklenmedik olan şey o komiserin bizim mahalleye taşınmasıydı.

Hepimizin farklı hayatları farklı yaşamları vardı ama tek bir ortak noktamız vardı "Vatan" evet hepimizin tek ortak noktası. Hepimiz hayatımızın bir kısmından verdiğimiz tek ortak noktamız. Evli olanlarımız çocuğunun doğum günününe ya da eşinin doğumuna yetişemesede `Vatan Sağ olsun yeter` dediği ortak noktamız.

Ana karakterimiz Alev Lavinia Alemdar başı beladan çıkmaz birazcik küfürbaz biri ailesinden sadece abisi ve kuzeniyle görüşüyor. Yayıncı ve 6 kişilik arkadaş grubu var