Feraye, sessiz ve sakin bir hayatı tercih eden, bir edebiyat öğretmeni olarak hayatına devam etmektedir. Fakat bir gün, hiçbir şeyin sıradan olmadığı bir dünyaya adım atmak zorunda kalır. Karşılaştığı adam, soğuk ve karizmatik bir mafya lideri olan Kaan’dır. Feraye`nin yardım ettiği bu adam, yalnızca bir hayatı değil, içine hapsolduğu karanlık dünyayı da beraberinde getirir. Kaan, eski dostlarının ve düşmanlarının arasında sürüklenirken, Feraye`nin hayatı, istemediği şekilde tehlikelerle örülü bir hal alır. Feraye, önce insanlık görevini yerine getirirken, sonra bir borcun içinde kendini bulur. Ancak Kaan, sadece zenginliği, gücü ve tehditiyle değil, saplantılı duygularıyla da Feraye’nin hayatına dâhil olur. Sadece başkalarına değil, kendisine de savaş açan bir adamla karşı karşıya kalacaktır. Kaan`ın derin karanlıkları, Feraye`yi içine çekmeye çalışırken, o, hiç beklemediği bir güven kaynağına, Bora’ya yaklaşır. Bora, geçmişindeki karanlıkları, sırları ve ölümle yaşam arasında gidip gelen bir adamdır. Kaan’ın elinden kardeşini kaybetmiş ve adaletin peşinden gitmek için bir arayışa girmiştir. Ancak bu yol, ona yalnızca tehlikeyi değil, aynı zamanda Feraye’yi de getirir. Feraye’nin gücü, sadece kendisini koruma değil, aynı zamanda onu gerçekten seven insanların dünyasını da savunma arzusuyla şekillenir. Adalet, aşk, intikam ve sadakat arasındaki ince çizgide yürürken, Feraye`nin hayatı tehlikeli bir döngüye girer. Kaan’ın ve Bora’nın geçmişlerinin de iç içe geçtiği bu hikâye, sırlarla dolu, korku ve tutku ile harmanlanmış bir savaşı anlatıyor. Feraye, sadece bir öğretmen değil, şimdi bir savaşçıdır. Kaan’a karşı koymak için kendi gücünü keşfetmesi ve en büyük korkularıyla yüzleşmesi gerekecektir. Ama Bora’yla birlikte, her adımda birbirlerini koruyarak, yalnızca kendilerini değil, dünyalarını da savunmaya çalışacaklardır. “Güven, her zaman zor kazanılır; ama kırıldığında, geriye kalan sadece bir yıkıntıdır.” Feraye ve Bora, aynı karanlık gökyüzünün altında, doğruyu bulmak için savaşacaklar. Ancak her karanlık gecenin sonunda, bir ışık doğacaktır.

Askeri kurgudur.. Kod adı: çakı... Herşeyini vatanına adamış bir asker... Kimsesi olmayan yalnızca bir kız kardeşi olan ,vatan sevdalısı,yiğit ,mert bir asker ... Kız kardeşinin teröristler tarafından vahşice katledilmesi üzerine ,tek başına savaştığı dev mücadelenin öyküsü ... Kimsesi olmayan biri neler yapabilir? Canını yaktığınız biri nasıl bir canavara dönüşebilir? İşte bunun öyküsü ... Keyifli okumalar ...

"Burada duracaksın Tamay. Yamacımdan ayrılmayacaksın. Bunu aklına yaz." "Sizden nefret ediyorum. Ne istiyorsunuz benden? Bunca yıl sonra niye?" Köşk korumalarına onu içeri götürmelerini işaret ettim. Nefretini duymak canımı yakıyordu. Alışacaktı, alışmak zorundaydı. Brocha çok uzun süre ayakta kalamazdı ve onu ancak bu şekilde koruyabilirdim. O benim çocukluğumdan kalan tek şeydi. Onu götürmek için hareketlenen korumalardan kurtulurken bağırdı. "Bırak. Dokunmayın bana, yürüyorum. Bırakın." Sesi titriyor yine de omuzlarını dimdik tutuyordu. Korumalar onay almak için bana baktığında gözlerimi hafifçe kapatıp açtım. Tamay çoktan odasının yolunu tutmuştu. Öfkeli adımları yeri döverek, hışımla uzaklaştı. Arkasından bakarken derin bir nefes aldım. Yüzüne karşı veremediğim cevabımı söyledim. "Çünkü karşımda sen dururken bu savaşın parçası olamam."

Herzamamki gittim ormanda kaçırıldım ama neden ki?

Karanlık ve aydınlığın, Gece ve gündüzün, Siyah ve beyazın, Ay ve güneşin hikayesi... ***** Bazı aşklar ay ve güneş gibidir... Birbirlerine aşık bir o kadar da uzaktır. Ay kendi gecesinde yalnız başına yaşarken mutludur. Fakat bir gün güneşi görür ve gözlerini ondan alamaz. Öyle sıcak, öyle ışıltılıdır ki; ay güneşe tutulur ama gel gör ki, ikisi de birlikte yaşayamaz. Çünkü ay geceye aittir, güneş ise gündüze. İmkansız olarak düşündüğümüz bu aşk aslında o kadar derindir ki, bu birlikteliğin senede iki defa yaşayacaklarını ve yalnızca bir saat süreceğini bildikleri halde ay güneşten vazgeçmez. Bir gün ay dayanamayıp, "bu aşkı bütün gezegen görecek. Benim sana nasıl yandığımı." der. Bu durumda ay karanlığa bürünür. Böylelikle Ay tutulması gerçekleşir ve herkes bu aşkın güzelliğine şahit olur.

"Allahım, bana kaçırdığım iki geline dayanma gücü ver," dedi adam. "Kaçırmasaydın! Aldın sırtına koşa koşa zorla arabaya bindirdin. Eşkıya mısın? Çek sağa, inmem lazım. Çek!" dediğimde, adam arabayı ani bir frenle sağa çekti. Sert ve öfkeli bir şekilde "İn hadi," diye bağırdı. Ödüm koptu. Hava kararmaya başlıyordu. "Ormanın ortasındayız," demeye çalıştım. "O zaman kes sesini, delirtmeyin beni," dedi. Yanımdaki kız gülüyordu. Kollarımı göğsümde birleştirip surat asarak oturdum. Araba tekrar yola koyuldu. "Sinirlendirme, yoksa Ali ve Veli ile tanışabilirsin. Ve tanışman çok kısa sürebilir," dedi adam. "Ali ve Veli kim? Ne saçmalıyorsun?" diye sordum. "Belindeki silahlar bebeğim, onlara isim veriyor. Deli çünkü, ailede bir akıllı yok. Abim beni nikahımdan kaçırıyor, şaka gibi..."

Başarılı bir kadın olan Aylin. İş teklifi aldığı bir şirkette patronu ona kafayı takınca zorlu bir iş dönemine girer. Yeter artık dedim sesim yüksek çıkmıştı. Ben bir mimarım sizin asistanınız yada köleniz değil. Ben sizin hiç bir şeyiniz değilim. "Öyle mi?" dedi kaşlarını kaldırıp "Evet öyle" dedim kesin ve net bir ses tonu ile "Sen ben ne istersem o olcaksın minik. Bu ikimiz için hep böyle olcak ve ben benim olmanı istiyorum. Ben artık herşeyi biliyordum ve galiba doğru aşkı bulmuştum.

Lidya koca malikane de bir çok hizmetçiyle yaşamasına rağmen yanlız hisseder sadece kendine iyi gelen George vardır fakat George ile işler ciddiye bindiğinde George kötü yollara başvurur bu durum lidyayı sinirlendirir ve George `un aklına uyup mafya liderini kendi malikanesinde tutsak etmeye başlar İyi okumalar..

" Benim işim insanları yaşatmak, öldürmek değil!` "Bende bunun farkındayım doktor ama onu öldürmezsen ikimizde ölücez."dedi sakince. Bunun rahatlığı nerden geliyo ya bende istiyorum. "Lan bende sana diyorum ki yapamam lan yapamam. Ben senin gibi her gün adam öldürmüyorum korkuyorum işte neyini anlamıyosun!". Sesim biraz yüksek çıktı galiba çok mu bağırdım lan acaba. Yüzünü buruşturduğuna göre biraz fazla bağırdım. Neyse siktir et beter olsun.

Çok üşüyordum. Sırılsıklamdım ve gece ayazına maruz kalmış tir tir titriyordum. Dudaklarımı açtım, konuşamadım. Sıcak kolları hâlâ sıcak mıydı, beni tutuyor muydu anlayamıyordum. "Bir şey olmadı" dediğini duydum. Sesi bedenim gibi titriyordu. Onun kim olduğunu bilmeseydim ağlıyor zannederdim. "Bir şey olmadı. Bir şey olmadı." Sürekli tekrar ettiği cümle şükür müydü, bir ikna çabası mı anlamadım. "Bir şey olmadı, olmadı. Bir şey olmadı. Yaşıyorsun." "B-b-bir..." Konuşamıyordum. Hıçkırıyor, boğuluyor, üşüyor ve konuşamıyordum. "Şşt" diye fısıldadı. "Yaşıyorsun. Yaşayacaksın." "o-o-oldu" dedim ama dudaklarım sımsıkı kapandı. "Ne oldu?" Dizleri üzerine çöktü. Beni kucağına oturttu, yüzümü iki eli arasına alıp saçlarımı geri çekti. Yüzünü yüzüme yasladı. Gözleri kıpkırmızıydı. Ağlıyordu. "Ne oldu Hafsa? Ne oldu?" "B-b-bir şey oldu." Nefesimin soğuk havada bıraktığı duman girdi aramıza. "A-aş-âşık oldum." Omuzlarım düştü. O kadar çok ağlıyordum ki görüşüm bulanıklaştı. Yüzünü gördüğüm her saniye böylesine kıymetliyken göremiyordum şimdi. "S-s-sana âşık oldum." Ona âşık olmuştum. Ve bu çok acıtıyordu. Neredeyse bunu ona hiç söyleyememiş olacağım gerçeği kadar çok...

Gördüklerimle dolan gözlerimi saklamadım gelenler adeta sonumun geldiğini bana söylemek için geliyorlar gibiydi. Kalbime çöken karanlıkla içimdeki o his yeniden belli etti kendini. gözlerimden akan yaşları silmem için beni dürten ablamı umursamazken akşamın karanlığında ağaçların arasına sinmiş iri bir beden çarptı gözüme kim olduğunu nerde olsam tanıyacağım kişiydi o. sevdiğim, benliğim ve terk edişlerimdi o. Alpay Yaman DAİMOĞLU`ydu o. kimsenin yenemediği karşı gelemediğiydi. oysa sadece bir kişiye karşı gelememişti. Bana, Akça dağcıya.

Bazı hikayeler, doğanın en küçük varlıklarının büyük dönüşümleriyle başlar. Bu hikaye de öyle. Yaşamın zorlukları ve fırtınalarının ardından, içimizdeki cesaretin ve direncin kanatlandığına tanıklık ederiz. Her fırtınanın ardında, yeni bir başlangıcın ipuçlarını buluruz. Bu hikayede, bir kelebeğin küçük kanat çırpışı içinize mutluluğun dolmasını sağlayacak . ------------ " Bu fırtına hiç bitmeyecek gibi hissediyorum. Sanki hep böyle kalacak... ve ben kelebekleri göremeyeceğim “