Mahalle kurgusu* Karganın kanat çırpışlarının ardından kulaklara Manolyanın masalı uğuldadı...

" Biliyor musun?" dediğinde kaşlarım çatıldı. " Neyi?" deyip yutkundum. " Gülüşün güzel." dediğinde nedense utanmıştım bu sefer. Sırıtan taraf yine o olmuştu.

Kalp akıl işi değildi. Kalbe söz geçiremezdin. Eğer sevdiyse, sevme diyemezsin. Dinlemezdi. Onu sevmek istememiştim ama en çok da onu sevmiştim. O ise beni hiç sevmemişti. Onun için çocukluğundan öylesine bir hatıraydım sadece. Nazlı`ydım ben. Nazlı Aladağ. Babasının Nazlı kızı. Annesinin baş belası. Abilerinin kıymetlisi. Onunsa hiçbir şeyi. Emre. Benim kalbimin en büyük yanlışı. ************ Hâlâ eski Naz`sın." "Değilim," dedim keskin bir tonla. Eski Nazlı severdi onu, çok aşıktı ona. "Çok zaman geçti üstünden. Büyüdüm ben." "Evet," dediğinde gözleri gözlerimi buldu. Gözlerimin içine bakarak konuştu. "Büyümüşsün." "Niye geldin?" Sesim istemsiz sitemli bir şekilde çıkmıştı. "Sıkılmıştın buralardan, öyle diyordun abime en son?" abime dediğim kısmı özellikle bastırmıştım. "Naz, sen bana sinirli misin?" "Ben sana niye sinirli olayım, Emre?" dedim kendimle çelişip, sinirli konuşurken. "Sen benim hayatımda mısın ki sana karşı herhangi bir duygu besleyeyim?" Şaşırmıştı. "Biz beraber büyüdük, Naz. Değil miyim hayatında?" "Değilsin!" dedim bir hışımla. "4 yıl oldu, Emre. 4 yıl. Öyle senin her yaz burada olmandan bahsetmiyorum ben. 4 yıldır hiç gelmedin sen. Arayıp sormadın bile. Sence sen benim hayatımda mısın?" ***

Yıllar sonra terk ettiği sahil kasabasındaki eski mahallesine dönen Umay, yıllardır unuttuğu sokaklarda, kırılmış aile bağları ve gizli kalan sırlarla yüzleşmek zorundadır. Mahallenin dar sokakları, komşuların küçük dedikoduları ve eski anılarla doludur; her köşede bir hikaye saklıdır. Abisinin en yakın arkadaşı Barkın Aral ile yeniden karşılaşması, geçmişin yaralarını yeniden kanatır. Umay, mahalle insanlarının sıcak ama sorgulayıcı bakışları arasında sessizliğini korumaya çalışırken, kendisi ve ailesi için yeni bir sayfa açmaya cesaret eder. "O kadar uzağımdaydı ki,ne kadar yakınımda olduğunu fark etmemiştim."

"Ben Bahar. Alabahar’dan Bahar…" Yıllarca susan, yutkunan, içe atan bir kadının hikâyesi bu. Çocuk yaşta kalbi çatlamış, büyürken parçalanmış; ama hâlâ ayakta kalmaya çalışan Bahar’ın… Bir zamanlar delicesine seven, sonra sevdiğini unutmaya zorlanan bir yüreğin, yeniden kendini duyurmaya çalıştığı bir iç hesaplaşma. "Sadece Bahar olmak istedim..." Ama ne kimse sordu ne de kimse dinledi. Mahalledeki kadınlar gözlerinin içine bakmadı, bildikleri hâlde sustular. Ve Bahar hep sustu. Çünkü bazen sessizlik, çığlıktan daha çok şey anlatır. Bu, kendi hikâyesinin başrolü olamayan ama figüran olmayı da reddeden bir kadının içsel direnişini anlatıyor. Arka planda bırakılanların, sesini bulamayanların, `iyi misin?` sorusunu yıllarca duymayanların hikâyesi... "Benim sesim nerede saklandı bunca zaman?" diye soran her kadın için bir yankı, bir uyanış, bir hesaplaşma. "Alabahar’dan Bahar", kendi sesini arayanların; susturulanların içinden doğan güçlü bir çığlık.

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

Ortaokuldan beri birbirine plotanik olan deniz ve alper birbirlerine açılamıyorlar. Alper okuldan mezun olup polis okuluna girince konuşamaz oldular. Ama bir gün karşılaşacakları akıllarına hiç gelmezdi..

Nileg İmparatorluğu`nda konuşmak yasak, özel güçleri kullanmak ise ölüm sebebi. Elise Timone, Nileg İmparatorluğu`nun ezici gölgesinde doğmuş, Toprak Halkı arasında yaşayıp sisteme hizmet eden sıradan bir kız. Tıpkı diğerleri gibi bu sistemden ve imparatorluğun kölesi olmaktan rahatsız olsa da asla sesini çıkaramıyor. Bir gün bir ses ortaya çıkıyor ve bu ses hem Nileg İmparatorluğu`nu hem de sistemi değiştirmek adına bir yol açıyor. Bastırılan hayaller yeniden ortaya çıkıyor, duygular yeniden ortaya çıkıp umut yeşeriyor. Sesin ardından ortaya çıkan şarkı, sadece bir yankı olmakla kalmıyor bir isyanın da başlangıcı oluyor.

• ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Ana karakterlerimiz olan Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşıdır. Aynı zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Erkek karakterimiz olan Mirza’nın babası polistir. Ve bir gün tayini çıktığından dolayı, yaşadıkları yer olan Hakkari’den Ankara’ya göçmek durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden tam 15 yıl geçer. Ve artık çocuklar büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olur. Gülfem ise Ankara’da, yani çocukluk arkadaşı olan Mirza’nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesini kazanır. Gülfem aile büyüklerinin vasıtası ve ısrarları üzerine, Mirza ve onun ailesi ile yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi?

kitap bittiği zaman düzenlenecek, yazım hatası ve saçma bulunan yer bu süre içerisinde düzeltilecek, iyi okumalar) ... hayat iki seçenek ile başlar, yalan ve dolanlar ile... yalan; herkesin hayatına katılmış ve ağzına yuva yapmış. peki... dolan? yalanlar hayatımızda her zaman var, peki dolan kimin hayatında var? Eyşan ve Doğan. bu hayata ikisininde hayatında olan dolanlar hadinden fazlaydı, birbirlerine olan sevgilerini; duvarların ardında bırakmışlar, ve yalanların ardında saklanmışlar. hayat onlara sandıklarından daha zor. bakalım bu iki genç yalan ve dolanları ardında bırakıp doğrular ile yaşayacak mı? ⚠️kitap kapağı şahsıma aittir. kitabımda (Ç)alıntı yapanın hakkında hukuki işlem başlatılacaktır!⚠️ yazılım tarihi: 23.05.25 saat 17:00

Arkadaşlarımla çevirdiğim rastgele bir numaranın hayatım olacağını nerden bilebilirdim? Ya da maceram olacağını. Hayatımın nokta kadar yerini tüm hayatıma bırakan o numara artık her şeyimdi. Ve ben onu kaçırmamak için elimden geleni yapacaktım. Ve yapıyordum. °°°°°°° Kurgumu çok seveceğinize eminim. Hepinizi kitabıma davet ediyorum.

Hava kararıyor, yağmur çiseliyordu. Esin, içindeki heyecanın, mutluluğun nişanlısının evine adımını atarak söneceğini hiç bilmiyordu. Ancak beklenen oldu. Esin o eve girdi, dünyası başına yıkıldı. Çok yağmurlar yağdı, çok havalar karardı ancak hiç kimse, hiçbir şey o acının üzerini kapatamadı. Biri hariç, Altay Mahir Karakaş. Gelişiyle tüm dengeler bozuldu, oyun sıfırdan kuruldu. ⛓️ Not: Yetişkin okurlar içindir.

[MAHALLE KURGUSU] ⤜→ Acıyla kavrulan yüreklerin deniziydi Karadeniz. Kavuşulamayan sevdaların deniziydi. Karadeniz’i, yüreği Karadeniz olanlar anlardı. Acıyla yoğrulmuş, ruhu ölmüş ama yaşayan bedenler anlardı. Anladım. O kadar iyi anladım ki bu deli Karadeniz’i, zamanla o bana baktı ben de kendini gördü, ben ona baktım onda kendimi gördüm. Hırçınlığımı, dize gelmez deli dalgalarımı, karanlık derinliğimi gördüm. Annemin verdiği sevgiyle dolup taşan gözlerim, görmez dediğim o deli dalgaları gördü. Küçükken annem ve babam varken Karadeniz gibi olmam diyen kendimin, Karadeniz’den daha hırçın olduğunu zamanlarını gördüm. Karadeniz oldum. Burada, yüreğimdeki bu acıyla yaşayabilmek için olunması gereken o asi, deli deniz oldum. Zamla bu deli dalgalarda yoğruldum. Işığımı, gülüşümü, sevgiyle parlayan gözlerimi, şefkatli ellerle dokunulan yüreğimi denizin derinlere gömdüm. Karadeniz’in ta kendisi oldum. Güneş saçlı, deniz gözlü annesinin o çok sevdiği Karadeniz’in dingin limanı değil, asi dalgalarıyla coşan karanlık gecesi oldum. ⤜→ ✉¹sâye`den posta: Sürmene`nin Gültepe mah. sıcacık arkadaşlık ve aile bağlarıyla, tüm neşe dolu anlarıyla sizleri bekliyor :)

Asel misafirlere ikramda bulunuyordu. O sırada Ayşe teyze konuştu, benim biricik oğlum Emir`in izni çıktı yarın mahalleye geliyor.

Adı gibi sert bakışları onları yumuşatabilecek tek insanla denk düştüğünde her zaman olduğu gibi kalbi tekledi. Herkesin karşısında hazırola geçtiği bir adamdı ama onun da boynu sevdadan yana eğikti en nihayetinde. Onunkine birkaç saniye değip geçen sıcak kahverengi gözlere baktı. Sonra aklını başından alan kumral saçlara. Ah o cevval yüze... Birkaç metre ilerisinde ,kadere bak ki tam karşısında, ellerini nazikçe havaya kaldırmış arkadaşlarıyla oynayan bedenine. Önünde duran yarısına kadar dolu içki bardağını tek seferde içip ayaklandı. Ayaklarının onu götüreceği yer belliydi. Bir gün elbet sığınağı olacak yarin yamacına. Hayatla arasında bir gönül davası vardı. Kaderin hükmü ne olursa olsun, kazanmaya kararlıydı.

Geçen zaman eskiden yaşanan olayları siler miydi? Bazı insanlar için evet bazı insanlar için de hayırdır bu cevap. İşte bu hikayede hayır ve evet diyenlerin hikayesi. Geçmişi bir yana koyamayan Armin çocukluğundan beri aşık olduğu adamla bazı olaylar yüzünden yollarını ayırırlar. Geçmişi unutan Turan önüne yeni bir yol açmaya çalışırken kader onları yan yana getirmek için kolları sıvar. Armin ya kendini çıkmaz bir labirentin içinde bulucaktı ya da her zaman yaptığı gibi her şeyden kaçıcaktı.

Vakit geçirmek için yazılan bir kitaptır. Linçlemek yerine kitabı okumayın. Boş vaktim oldukça bölüm atacağım. Şimdiden teşekkürler.

• ABİMİN ARKADAŞI • YAŞ FARKI (7) • ÇOCUKLUK AŞKI • ARKADAŞIMIN ABİSİ •ROMANTİK KOMEDİ "Şimdi ben seni sevmeyip de ne yapayım? Söyle bana ben seninle ne yapayım?" ... Dramın ve komedinin birbiriyle ahenkli bir şekilde dans ettiği bu serüvende birbirinden kopmak zorunda kalan iki çocukluk aşkı bize eşlik edecek; Ali Agâh ve Efşan. Babasının cezaevine girmesinden sonra memleketinden gitmek zorunda kalan Efşan Duman yedi yıl sonra vedalaşma şansının bile olmadığı mahallesine geri döner. Aile sıcaklığı, dostları ve kalbini emanet ettiği adam yerli yerindedir. Fakat Efşan yılların ondan çaldığı gençliğine kavuşurken başına gelen belalardan nasıl kurtulacak? Her şey eskisi gibi tozpembe olacak mı?

Mahalle kurgusudur. Cezaevinden yeni çıkmış Koray`ın ve Gülbahar`ın imkansız aşkı.

Klasik Mahalle hikayesidir. Kafa dağıtmalık, entrikadan, yalan dolandan uzak çerezlik bir mahalle kurgusudur.

Zehra, Ankara`dan Balıkesir`e taşınırken kafasında deli sorular vardı... Yeni lise, yeni arkadaşlar? Bir de üstüne üstlük sınav yılıydı. Berbat geçireceğini düşündüğü sınav yılında kendisi gibi çılgın bir arkadaş grubu bulabileceğini nereden bilirdi ki? Vedat, Efsun, Ceyhun ve Zehra Aşk ve komedi bir arada!

Önceden aynı mahallede yaşamalarına rağmen birbirlerinden çok uzak yaşayan Karan ve Aylin, Taşındıktan sonra yıllar sonra aynı mahalleye geri taşınan Karan. İlk görüşte aşka inanır mısınız? O halde sıkı tutunun bu ikilinin aşkı çok güzel olacak 🫶💅

[Düzenleniyor] Ruhu sessiz ve savruk adımlarla çürüyen köksüz bir adam, gül kokusuna bulanmış arı bir ruha meftun olduğunda yeniden, en başından doğarmış. “Gıcık adamsın Giray.” Elini bıraktığım sırada sözlerime usulca gülümsedi. “Öyleyim ya... lakin sen de afili kızsın, Pelinsu.”

" Sen başkasın Gece" Başka mıydım? " Nasıl yani?" " Kelimeler ile anlatılamazsın"

Bu sefer çığlıklar dahada yükseldiğinde kaşlarım çatıldı. Kafese girmeden gölgesi düştü. Sonrasında heybetli beden ortaya çıktı. Boyu uzun, kara saçlı, kara gözlü oldukça heybetli bir adam kafesin içine girdi. Abimden uzundu ama abim de an az onun kadar iriydi. O abimin aksine tezahürat edenleri görmezden gelip gözlerini balkonlarda gezdirdi. Kara gözleri bizim balkonda durduğunda göz göze geldik. Sert yüzü bozuldu ve gülümsedi. Noir bana gülümsedi.