Defile salonu, büyüleyici bir ışıltı içinde kaybolmuştu. Podyumun başında, yüksek sesle çalan müzikle birlikte modellerin adımları yankılanıyordu. Ama bir anda ışıklar Tamar`a odaklandı. O an, bir nefeslik sessizlik oldu ve hemen ardından flaşlar patlamaya başladı. Tamar, podyuma ilk adımını attığında, salon bir anda çılgınca heyecanlandı. Kameralar ardı ardına çekim yaparken, herkesin gözleri onun üzerindeydi. Altın rengindeki elbisesi, ışıklarla adeta parlıyordu. Her adımında zarafetiyle bütün salonu büyüleyen Tamar, topuklarının şık sesiyle her adımda gücünü ve özgüvenini sergiliyordu. Flaşlar, salonu aydınlatan bir ışık seline dönüşürken, Tamar’ın içi biraz karıştı. Bu kalabalık, bu gözler, hep ona bakıyordu ama o, gözlerini sadece podyumun sonuna odaklamıştı. Kapanışa yaklaşırken, bir an bir şey hissetti. Bir bakış, bir duruş… Gözleri podyumun sonundaki adamla kesişti. Vasil, ışıkların arasında, tüm kalabalığın içinden Tamar’a odaklanmıştı. Gözleri ona kilitlenmişti, bir şeyler vardı, bir çekim… Tamar’ın her hareketi, her zarif adımı, onun içindeki gizli merakı uyandırıyordu. Ama Tamar, sadece podyumu tamamlamaya odaklanmıştı. Defilenin sonunda, Tamar podyumu terk ederken, hala arkasında kalan bakışları hissediyordu. Her adımda, o bakışların ona olan etkisi, Tamar’ı huzursuz etti. O an, yalnızca bir model değildi; o, geçmişin ve geleceğin kesişim noktasıydı.

“Bazen en büyük acılar bağırmaz. Kameranın ışığı sönünce yalnızlık başlar.” Luna, on üç yaşında hayalini süsleyen modellik dünyasının kapısından içeri adım attığında, o kapının ardında parıltı değil; sessizlik, manipülasyon ve görünmeyen bir şiddetle karşılaşacağını bilmiyordu. Kendisine arkadaş gibi yaklaşan, onu anladığını söyleyen bir adamın gözlerinin arkasında, başka bir niyetin pusuda beklediğini görememişti. Yıllarca süren sessizliği, utancı ve kendi bedeninden bile kaçışı, onu yok olmaya değil; yeniden doğmaya zorladı. Yedi yıl sonra Luna artık yalnızca geçmişinden kaçmıyor—onu arıyor. Çünkü bazı yaralar kapanmaz. Sadece yer değiştirir. Ve bazen kendini bulmak, önce kim olduğunu inkâr etmeyi gerektirir. Dissosiye, görünmeyen istismarın, bastırılan utancın ve sessizliğin psikolojik haritasını çizen karanlık bir iç yolculuk. Raşit Cihan’dan rahatsız edici ama unutulmaz bir anlatı: Suçun işlendiği yer beden değil, algıdır.

Jungkook, büyük bir dergide modellik yapma hayalini gerçekleştirmek üzere Spectrum Magazine’in kapısından içeri adım attığında, onu bekleyen dünyanın büyüsüne kapılır. Renkli bir ortam, prestijli bir ekip ve en önemlisi—ünlü model Kim Taehyung ile yapılacak bir çekim. İlk kez büyük bir moda çekimine katılan Jungkook, heyecanı ve tedirginliği arasında sıkışıp kalırken, Taehyung’un etkileyici varlığı ve sıcak tavırları her şeyi daha da karmaşık hâle getirir.

“Şu zamana kadar belki yüzlerce gol atıp zafer kazanmışımdır ama senin kalbini kazanmam Alin; işte o, attığım en özel gol, kazandığım en güzel zafer oldu benim için.” 🤍 Kurgu Wattpad’de de yayımlanmaktadır, dilerseniz oradan okuyabilirsiniz.

Kimi adımlar tesadüf değildir. Kimi bakışlar, bir hayatı altüst etmeye yeter. Dilara’nın geçmişi sessizdi, ama suskun değildi. O, duvarlarını kendi elleriyle ören bir kadındı. Yıkılmadı. Eğilmedi. Sadece bekledi… yanlış bir adamı değil, doğru bir çarpışmayı. Ve Emir geldi. Bir ünvan değil, bir kelimeyle: “Senin kaderinim.” Bazı hikâyeler fısıltıyla başlar, haykırışla biter. Bu, o hikâyelerden biri.

Aryen sarıkaya derslerinde çok başarılı ülke birincisi bir çocuktur 16 Yaşında olan deha yetimhene müdürü tarafından yetimhana kapısında bulunmuş müdür tarafafından büyütülmüştü . Peki aryen gerçek abisini yeni okulda bulursa napıcak Geçmişten kaçmaya çalışan aryen kaderiyle yüzleşicekmi? Ama kim bilebilirdiki aryenin geçmişi onun geleceği olacağına

Sahte bedenler ardında maskelenmiş ruhların hikayesi… Bazen ruh, matemini bedenden gizleyebilirdi. Veyahut güzel bir beden, ruhun çirkinliğini maskeleyebilirdi. Çok güzel ya da çok yakışıklı görünen bir insanın; katil bir ruha sahip olabileceği aklıma gelmeyeceği gibi, kötü veya çirkin görünen bir insanında zarif bir ruha sahip olabileceği aklıma gelmezdi. Ya da tam tersiydi. Çünkü hiçbir şey göründüğü gibi değildi. Hiç kimse kendisi değildi. Her şey, birbiriyle bağlantılıydı ama hiçbir şey birbirine bağlı değildi. Aynı zamanda, zıtlık içindeydi. Ve benim elimde olan koca bir hiçlikten ibaretti.

Genç kızın evden kaçmasıyla değişen hayatı ve bulduğu aşkı......

Bir şans vermelisiniz...

Çalışmak için modatasarım şirketine giden yıldız bazı olaylardan dolayı modellik yapmak zorunda kalır ve bu süreç içinde erkek karakterimizle yani patronuyla vakit geçirmek zorundadır. erkek karakterimizin tasarladığı elbiseleri her defilelerde giyer.

..... Hazal Adalı.

Bora Gürsoy herkesin hayallerindeki adam gibi gözükürdü. Ünlü, komik, zeki ve nefes kesici. Ama onu yakından tanımaya başladıkça o kadar da büyüleyici olmadığı fark edilirdi. Sadece sinir bozucu, hedonist ünlülerden biriydi. Bir yağmur birikintisinden daha derin değildi. Onun kişisel menejeri olmak tahmin edilenden çok daha zorlayıcıydi. Geçmemem gereken sınırları her zaman bana hatırlatırken o sınır tanımıyordu. "Seni sevmek şarkı söylemek, dans etmek ya da güzel bir yaz gününde güneşlenmek gibi değil. Seni sevmek yanacağını bile bile bir yangının tam ortasına atlamak, bir yaranın kanamasına izin vermek gibi. Beni yok ediyor ama canlı hissediyorum."

egemenatalay: Üzerine kırmızı şarap döküp yaladığım günler olacak