"Bana neden yardım ediyorsun?" Defne karşısında ki adamla konuşurken asla göz temasını kesmemişti. Aklı da fikri de karışmış durumdaydı. "Susma. Konuş lütfen." Kollarını göğsünde topladı ve ondan cevap beklemeye devam etti. Birdenbire hayatına giren bu adamdan sonra her şey alt üst olmuştu. Mecaz değildi. Gerçekten de öyle olmuştu. Gerçekten de her şey alt üst olmuştu. Düğün günü her şey güzel giderken yanlışlıkla alıkonulan Defne kaçırıldığı adam tarafından hayatını düzene koymaya çalışıyordu.

Başarıya giden yol çiçekli yollardan geçmektir. Rüya, yarışmada kazandığı sanat eseri müzede sergilenmişti ve konuşma yapmak için kürsiye çıkmıştı. Konuşması bittiğinde müzenin içine sisli bomba, kulaklarında çınlanan silah sesleri ve insanların acı dolu çığlıkları ile cehhenemi yaşamıştı o gün. Cennetin içinde cehhenemi yaşamıştı. Onu o cehhennemden alıp kendi hayatında ona cenneti yaşatacağına söz veren ve gerekirse dünyayı ateşe verebilecek olan ünlü mafya ona sanatın çiçeğini tanıtmıştır. Sanatın çiçeğinin yaprakları kana bulanmaz, kül olur direkt. Yeşermek için mahkum edilmiş sanat çiçeği, koğuşa alınmıştı yanmak için.

Küçük bir mesaj sayesinde adam sevmeyi kadın ise sevilmeyi öğrenmişti. Adam Yüzbaşı kadın ise doktordu, kadının doktor olması belki kaderiydi bilinmez ama Yüzbaşının kaderi daha onbeş yaşındayken başlamıştı ve seçilmişti. . . . (ASKER KURGUSU umarım beğenirsiniz) . . .

Aslında Amerika`da yaşayan ama Koreli olan bir kız ve kızın uzun uğraşlar sonucu kayıt oldu bir okul okulun yurdunda tanıştığı bir erkek ve yaşanan olaylar

"Sen bunu biliyormuydun gerçekten ? " Diye sordum. Ağlamak istemiyordum ama gözyaşlarım durmuyordu. Ben babam olacak bu adama fazlasıyla alışmışken bu biraz ağır olmuştu. "Biliyorrdum tabikide " konuşurken sarhoş olduğu için kelimeleri tam toplayamasa da dediklerini anlayabiliyordum. Biraz güldü sonra kafasını dizlerimin üzerinden kaldırıp sağ elimi tuttu avuç içimi açıp ay şeklindeki doğum lekemin üzerinde yavaşça gezdirdi parmağını. Yüzüne baktığımda gözünden bir damla yaş düşmüştü. "Nasıl tanıdım seni biliyormusun ? "Dedi ve gözlerime bakarak devam etti " 2 sene önce elimi tuttuğunda bu doğum lekesinden anladım " dedi ben ise daha çok ağlamaya başlamıştım. "Peki neden hiç yanıma gelmedin ? "Diye sordum. Bunu yüreğim kaldırmıyordu diğer çocuklarıyla mutlu mesut yaşarken hatta bir de üvey evlat edinmişlerken bir ben mi fazlalık gelmiştim. "Öyle olması gerekiyordu " dedi ve tekrar küçük bir çocuk gibi dizlerime yattı. O zaman istenmemişken şimdi neden benimle yaşamak istiyorlardı? Hiç bir sebep bulamazken sadece aklımdan geçen şey buradan gitmekti. Buradan gitmem herkes için iyi olacaktı .

Yedi gencin yaşadığı olayları anlatan kitabın alıntıları Kurgu bana ait değildir. Yazarı Aslı Arslan

Bazen mutlu bazen hüzünlü bazen gizemli bazen macera bazen kurgu Kimi mutlu sonla bitiyor kimi mutsuz sonla kiminin hikayesi yarım kalıyor kiminin tamamlanıyor kısa hikaye okumayı sevenlere

Nehirin sonsuz sandı mutsuzluğun, sonusuz bir aşka dönüşmesini. Nehir evinde hapis yaşayan kırgın ama güçlü bir çiçek Akif başarılı bir yüzbaşı nasıl karşılacaklar ? Kim bilir :) İlk kitabım bana mir şans verin :)

Oy verip yorum yaparsanız sevinirim.

Elinden geliyorsa, azcık 𝘚𝘦𝘷𝘴𝘦𝘯𝘦 𝘉𝘦𝘯𝘪 Yaz Aşkı konuludur.

Bir kız çocuğu hayal edin. 16 yaşında kadar kim olduğunu, nereden geldiğini, niye yaşadığını bilmemiş. Hayatı bir günde tepeden tırnağa değişiyor. O güne kadar tek bir ismi var. 17 numara...

“Üzgünüm Deva’m,bunu yapmak zorundayım ama sen bana inat mutlu ol olur mu güzelim? Biz ayrı dünyaların ayrı insanlarıyız güzel kızım.Bizden olsa olsa sonu çok güzel biten bir masal olur Deva’m gerçek hayatta bizim birlikte olmamamız imkansızında ötesinde güzelim.” Nefes alamıyordum.Yutkunamıyordum.Hiç bir şeyi idrak edemiyordum.Ne diyordu bu şu an?Bu konuşan Gazel’miydi?Ne tür bir saçmalıktı bu? “Affet beni güzel kızım,affet.Mutlu ol…” Arkasını hemen döndü çünkü gözünden damlayan o yaşı ben görmeyeyim diye halbuki ben çoktan görmüştüm ve o tek damla gözyaşını görmek içimi paramparça etmişti. Gözlerimden yaşlar boşalırken kendimi kaldırıma bıraktım ve saatlerce o yağmurun altında kaldım. Ne kadar süre geçti bilmiyorum ama ben yağmur dinene kadar o kaldırımda oturduğumu asla unutmayacağım…

Adımlarımı hızlandırarak son kalan üç basamağı da çıktım. Önümdeki çelik kapıya açılmayacağını bile bile defalarca vurdum. Omuzlarım yenilgiyle düştü. Geri dönüp merdivenlerden inmeye başladım. O sırada arkamdan kapının açıldığını duydum. Gözlerimi açarak hızla döndüm. Az önce yumrukladığım kapıda tanımadığım biri vardı. Kaşlarını çatarak bir adım daha öne çıktı. “Az önce kapımı alacaklı gibi çalan siz miydiniz? Kimsiniz?” Kimdi bu adam? Bu evi satmayacaklarına ve bir gün döneceklerine söz vermişti. Verdiği sözü tutamamışmıydı