Dört temel taş, dört elementi simgeliyordu. Altın, Gümüş, Yakut, Ve Safir.... Dünya yok olduğunda değerli taşların ruhu onu iyileştirdi ve kendi ruhunu dünyaya üfledi. Taşın ruhu kendi varislerini yarattı ve onlara kendi ruhundan bahşetti. Artık her taşın bir koruyucusu, yeryüzünde bir hükümdarı vardı. Bu hükümdarlar kendi aralarında savaştı ve sınırlarını çizdiler. Birde bu savaştan uzak kalmayı seçen "Değersiz Taşlar" vardı. Onların diğerlerine göre soluk teni ve gri gözleri vardı. Hayatları griden ibaretti. Sadece taşın ruhuyla kutsananlar renge bulandı ve yüceldi. Değersiz taşlar için bir boyut yaratıldı ve onların yaşaması için geliştirildi. Değersiz taşlar kinle bulanıp kendilerine "KİNDAR" dedi. Gittiklerinde ise onların diyarından bir şey çaldılar. Yakut`u... Onu lanetlediler ve aralarında sakladılar. Kendileri gibi yetiştirip büyüttüler. Ruh taşı dengesi bozuldu ve taşların diyarı tamamen alt üst oldu. Yakutun yokluğu içten içe onları felakete sürükledi. Ta ki hükümdarlar boyutlar arası kapıyı açana kadar... Her yerin griye bulandığı dünyada kendilerine ait olanı bulmaları zordu. Bu yüzden seçilmişleri toplayıp kendi topraklarına götürmeli ve Yakut`un ruhunu tekrar diriltmeleri gerekiyordu. Yakut hükümdarlığı tekrar kurulmalı ve koruyucusunu bulup dengeyi sağlamalıydı. -TÜM HAKLARI SAKLADIR-

Esra`nın tüm hayatı, 15 yaşında annesini kaybettikten sonra başlamıştı. Yıllar boyunca okulunu dahi bırakıp tamamen, annesinden sonra hayata küsen kumarbaz, içkici babasının borçlarını ödemeye adamıştı kendisini. Amacı, yıllarca onu yeniden hayata döndürmek, ve eski babasını ortaya çıkarmak olmuş ve bunun için savaşıp durmuştu. Derken babası bir gün eve, eli kanlı bir kâtil olarak gelmişti. Öldürdüğü kişi ise, tehlikeli bir Mafya babasının erkek kardeşiydi...

Aşk mı kazanırdı nefret mi? Eski ben nefret derdi, şimdiki ben ise karar veremiyordu. Aşk aşksa nefreti yenerdi ama geçici bir duygudan ibaretse nefret her zaman üste çıkardı. Ben ona olan nefretimle büyüdüm, o ise bu nefretimden haz alarak büyüdü. Ve sonuçta ikimizde birbirimizden nefret ediyorduk. Şimdi ise kalbime tarifsiz bir duygu düştü. Artık iki düşmanım vardı; O ve aşk.

*Neden bakıp kendin karar vermiyorsunn*

Karanlıktan koşan aydınlığa, yerinden memnun olmayan pişmanlığa giderdi. Emin olamayanlar bu işin neresindeydi? Yolun ortasında kalakalanları bu ayrımın neresine koyabilirdik. İşte biz tam olarak ne yapacağını bilemeyen iki kişiydik. Bu yol ayrımının bir kaldırımında ben karşı kaldırımında o vardı. Kaçamayanlar ve yok sayamayanlardık belki.. "Yapacak bir şey yok." "Her zaman yapacak bir şey vardır." "Ben umut tarlası değilim." "Zaten ben de çiftçi değilim." Biz yolumuzu kaybettiğimizi bilip, bulmak için çabalamayanlardık. Ama değişebilirdi belki de değişmeliydi. "Sırrını açığa çıkarırım." "Ben sana sır vermedim." Sır gibi gözüken geçmişi kabul etmek için ne yapmalıydık?