1918… Osmanlı İmparatorluğu kan kaybediyordu. Haritalar, kalemle değil kanla çiziliyor, milletler hayal olup yıkıntılar altına gömülüyordu. Geceleri top sesleri değil, halkın içten içe çürüyen umudu yankılanıyordu. Her şey, bir devrin sona erdiğini haykırıyor; ama kimse bunu yüksek sesle söyleyemiyordu. Saraylar sessiz, sokaklar tetikteydi. Sadakat bir yemin değil, bir yük olmuştu. Dostluklar kırılgan, ittifaklar rüşvetle örülüyordu. Herkes birbirini tartıyor, her bakışta bir hainlik, her susuşta bir sır gizleniyordu. Çünkü bu, bir savaşın değil — bir çözülüşün hikâyesiydi. Ve böyle zamanlarda, gerçek savaşlar cephelerde değil, zihinlerde kazanılırdı. Tetikten önce fikir, silahtan önce strateji konuşurdu. Taşlar tahtaya dizilirken aslında insanlar dizilirdi. Her piyon bir halktı. Her vezir, ya bir ihaneti temsil ederdi ya da suskun bir kahramanlığı. Bu, görünmeyen bir savaşın hikâyesidir. İçinden ihaneti, sadakati, sükûneti ve ihtilali aynı anda geçiren bir satranç tahtasında; akıl, cesaretle; vicdan, korkuyla yüzleşir. Taşlar yer değiştirdikçe, kader de yönünü değiştirir. Ve bazen… Bir ülke yeniden doğar.

Aşkım Lüks, soyadını taşıyan son aile üyesi tarafından Lüksemburg’a davet edilir. Bu yolculuk sadece soyadının kökenini keşfetmesini sağlamaz, aynı zamanda Osmanlı`da hafiyelik yapan dedesi Cevher ve onun sadık yardımcısı Balaban’la da tanışmasına vesile olur. Dedesi ve Balaban’ın maceradan maceraya koşan hikâyelerini dinledikçe, Aşkım kendisini giderek bu geçmişin içinde bulur. Ancak tüm bu anlatılanların sonunda, onu bekleyen büyük bir sürpriz vardır

Askeri bir kurgudur ama askeri öyle çok yoktur. Tarihi bir kurgudur bazı yerlerinde Osmanlı Tarihi anlatılmaktadır. NOT:Bu hikayede yer alan olaylar, kurumlar ve karakterler tamamen hayal ürünüdür. NOT 2: Bu hikayede Yunan karakterlerde bulunduğundan dolayı bazı kelimelerde noktalı harfleri okuyamadıklarından dolayı bende nasıl okuyorlarsa öyle yazacağım. Yani yanlış yazım vs. değildir.