Bora ve Gülçin, ateşle barut, Yaklaştıkça yanar, kavrulur umut. İhanet, intikam, aşk ve hüsran, Paris sokaklarında yankılanan ferman. Gökçe ve Altay, kaderin sesi, Birleşir yolları, aşkın nefesi. Kurşunlar susmaz, gölgeler dans, Geçmişin yarası, derin bir sans. Karanlık çöker, son oyun başlar, İhanet, dostluk, kim dost kim düşman? Paris`te son kurşun, yazgıyı yazar, Ya aşk kazanır ya da intikam!

Yıllar geçmişçesine sararmış, bir zamanlar beyaz olan gelinliğimin etek uçları yıpranmıştı. Çıplak ayaklarımda cam kırıkları, boğazımda yangın, dizlerimde yanıklarla yürüdüm asfalt zeminde. Etrafımda bir Allah’ın kulu yok. Yüksek binalar yeryüzüne inen bulutlardan nasibini almış, gökyüzü küle boğulmuştu. Sokaklar kül rengi… Ayaklarımda geçmişin katran karası, üzerimde zaman, tenimde kimsesizliğin dağlanmış yaraları, yüzümde yaşlarla yürüdüm. Attığım her adım, kemiklerime kadar işlerken, nefes almaya çalıştım. Cehennem çukurunda, zemheriyi yaşarken boşuna bir çabaydı ama insan yine de umut ediyordu. Oysa en tehlikelisiydi umut etmek. Bizim gibi yaşayanların zayıf noktasıydı. Size zarar vermek isteyenler, umutlarınızı çalıyordu çünkü alabilecekleri başka bir şey yoktu. Bu hikâye umudu çalınan bir kadına aitti. Direndim. Hayatın getirdiği tüm zorluklara karşı direndim. Çırpınmanın sonunun uçmak olduğunu sanırdım, oysa yüksekten düşmeye zemin hazırlıyormuş. Sen ne kadar yükseğe gitmek ister-sen, düşüşün o kadar kaçınılmaz oluyormuş. Konduğum ağaç dalının kırılacağını nereden bilebilirdim ki… Dizlerimin üzerine çöküp çığlık attım. Avazım çıktığı kadar bağırdım. Ne kadar bağırırsam bağırayım sesim çıkmadı. Konuşamadım. Nefes dahi alamadım. Ağzımı açıp tek söz dahi ede-medim. -15.02.2025-

Yaşlı katedral bencil insanoğlunun kadim sırlarını sonsuza dek saklayamazdı. Hayatı bulanıklaştıran hayalet sırlar vardır. Kimse görmez, duymaz, bilmez ancak biz ruhumuzun karanlık uçurumlarıyla birlikte yaşamanın ağırlığı altında durmaksızın ezilirdik. Tıpkı Elizabeth Bloom gibi. Elizabeth Bloom bakmakla yükümlü olduğu büyükannesi ile oldukça sıradan bir hayata sahiptir. Sığındığı Paris`in büyüsü onu hiç etkilememişti 1968`in sonbaharına kadar. Ethan Moreau, Elizabeth`in hayatını bulanıklaştıran adam. Radikal kararlar ve de dönüm noktalarından ibaretti hayat. Belki de taze kararlar, hayattaki dönüm noktalarının başlangıcı, ilk adımıydı. İnci Alabora, kızıyla birlikte 2024`ün yazında ardında bıraktığı ülkesine geri döner. Tek hedefi büyükannesinin ona anlattığı masallarla yazarlık kariyerinde emin adımlarla ilerlemektir. Sonbaharda büyükannesini ziyaret ettiği sırada büyükannesinin yazılarının arasında elli yıl önce yazılmaya başlayan mektupları bulur. Okuduğu kağıt parçası onu, tanımadığı birini bulması adına tekrardan okyanus ötesine sürükleyecektir. Artık İnci`nin beyaz sırlarının yanısıra devasa sırlar karaya vurmuştu. Ve eve dönüş başlamıştı. Bu hikaye Elizabeth`in, Cora`nın, Grace`in, İnci`nin eve dönüş hikayesiydi. Günün birinde herkes evine geri dönerdi.

Emma Agreste Marinette Dupain-Cheng Adrien Agreste