Bir ceset mi...İstambul Kuzguncuktaki depoda bulunan ceset. Peki bu cinayeti kim işledi? Polisler bunu bulabilecek mi?

Ben Timur KILIÇ namı değer Kaplan. Bu adı almamın sebebi yırtıcı olmamdan dolayı. Elimden bu güne kadar hiç bir suçlu kurtulamadı o dışında ; KASAP. O benim eşimi, çocuğumun annesini elimden aldı. Onu yakalamadan ölmek bana haram... Ben Nesli SERT namı değer Saye. Bu adı almamın sebebi her görevde kolaylıkla kamufle olup her suçluyu rahatlıkla yakalamamdan kaynaklıydı ta ki o karşıma çıkıp tek ailemi kocamı ve çocuğumu elimden alana kadar. KASAP seni bulmadan ölmek bana haram...

Hakan, alnını usulca kadının alnına yaslamıştı. Gözleri yavaşça kapanırken, teninde onun nefesini hissediyordu. İçinde tarifsiz bir huzur vardı; savaş bitmiş, yorgun asker yuvasına dönmüştü sanki. Kadın da gözlerini kapadı, Hakan’ın kokusunu içine çekerken yüzüne yayılan o buruk tebessüm kalbinin derinliklerinden süzülüp gelen bir umut gibi duruyordu dudaklarında. Belki de yıllardır beklediği o kavuşmanın en saf halini yaşıyordu. Acılar siliniyor, gözyaşları duruluyordu. Bir eli Hakan’ın koluna sarılmıştı sıkıca, sanki kaybetmekten korkarcasına… Diğer eliyse, sevdiği adamın yanağındaydı. Parmak uçlarıyla yüzünü hissediyor, gerçekten orada olduğuna inanmak istercesine dokunuyordu ona. Ellerinin titrekliğinde bile dört yılın hasreti vardı. Suskun bir dua gibi dokunuyordu sevdiğine; ne bir kelime, ne bir açıklama… Sadece varlık yeterliydi artık. “Bir daha gitmek yok…” diye fısıldadı Hakan, sesi neredeyse bir rüzgâr kadar hafifti ama kadının kulaklarında yankılandı, yüreğine kazındı bu cümle. Gözleri hala kapalıydı ama gözkapaklarının ardında bir damla yaş süzülüyordu, usulca, sessizce. Başını iki yana salladı kadın. Gitmesini istemiyordu, bir daha ayrılığı taşımak istemiyordu yüreğinde. Dudakları aralandı, ve aynı sözcükler döküldü sessizce: “Bir daha gitmek yok…” Bu cümlede öyle derin bir anlam vardı ki… Sadece bir söz değil, adeta bir yemin, bir bağlılık, bir teslimiyetti. Onlar artık birbirlerine yeniden kavuşmuş değil, birbirlerine yeniden ait olmuşlardı. Dört yıl… Dile kolay. Dört yıl boyunca suskun gecelerde isimlerini fısıldayan rüzgâra, göğe yazılan dualara, yalnız geçirilen doğum günlerine, sessiz kutlamalara, eksik kahkahalara tanıklık etmişti zaman. Ama artık zaman bile onların yanında durmuş gibiydi. Sanki dünya biraz daha yavaş dönüyordu şimdi. Sanki gökyüzü bile daha bir maviydi. Hasret yerini sevdaya bırakmıştı. Ayrılık, usulca geriye çekilmişti. Artık sadece onlar vardı; gözlerinde umut, ellerinde sevda, kalplerinde ise bir daha hiç ayrılmama yemini. Azra ile Hakan`ın aşk hikayesiydi..

Polisiye türünde gizem dolu ve seveceğiniz güzel bir kitap

İki Dünyanın Arasında Bir Aşkın Peşinde! Elçin, geçmişinin ağırlığını sırtında taşıyan bir kadındır. Şehit babasının mirası, ona vatan sevgisini ve güvenliğini her şeyden önce tutmayı öğretmiştir. Fakat, yıllar önce hayatını değiştirip kendisinden uzaklaşan eski sevgilisi Giray, Elçin`in ruhuna dair gizli bir kırılma noktası bırakmıştır. Özel Harekat Polisi olan Giray aslında karanlık tarafı olan bir adamdır, Elçin`i terk etmiş olsa da onu seneler boyu Doğu görevi yapmak için geldiği şehirde gizlice izlemeye devam etmiş ve aralarındaki bağ hiçbir zaman kopmamıştır. Ama şimdi, Elçin tehlikeli bir sınavla yüzleşmektedir, Erdem... Karşısındaki bu soğuk, manipülatif kaymakamın, her şeyi gerilim dolu bir şekilde değiştireceğini bildiğinden, Elçin`in hayatı bir kez daha tehdit altına girecektir. Tutkunun, öfkenin ve ihanetin iç içe geçtiği bu evrende, Giray`ın Elçin için her şeyi göze alabileceği bir noktaya gelirken, ikisi arasındaki duygusal bağın sınırlarını zorlayacak. Bir aşk, iki kayıp, ve kaçınılmaz bir tehlike... Aralarındaki bu sarsılmaz bağ, hem aralarındaki savaşı hem de kalplerini ateşle yoğuracak. "Sen.." dedi öfkeyle yüzüme bakarken. "Sen, dokunmaman, sevmemen gereken bir insanı delicesine istemenin nasıl acı verdiğini biliyor musun, söyle bana!" bir iki adımla bana yaklaştığında ondan uzaklaştım. "Benden uzakta, varlığımdan bihaber yaşayıp kendine yeni bir hayat kurmanı izlemek, kolay mıydı sanıyorsun?" Biliyordum, o hissin nasıl insanın içini körlemesine yaktığını biliyordum. Ama ona ve mesleğine zarar vermemek için ondan uzakta durmam gerektiğini de biliyordum. "Dokunamıyorsan, istemeyeceksin de." diye fısıldadım yapay bir nefretle. "Senin artık hiç bir şeye hakkın yok Giray!"

Benliğin parçaları çatışırken, gerçek izafidir!” ‘İzafi’, zamanın, anıların ve kararların gölgesinde şekillenen bir yolculuk. Gerçek ne kadar mutlak, adalet ne kadar kişisel?” Bu hikâye, sıradan insanların sıra dışı yükler taşıdığı ve bu yüklerle var olduğu bir dünyada geçiyor Hazırsan, gölgelerin içindeki o kapı seni de bekliyor. Yazar Hakkında Kelimelerle sadece hikâye kurmaz; vicdan inşa eder. Hayatın karanlık dehlizlerine, insan ruhunun en kırılgan köşelerine korkusuzca yaklaşan bir yazar. İzafi ile yalnızca bir roman değil, bir çağrı, bir yüzleşme, bir dönüşüm ortaya koyuyor. Onun kaleminde karakterler yaşar, düşer, kalkar, sorgular. Onlar susarken satırlar bağırır; onlar ağlarken okuyucu kendi yarasına döner. Hayata bakışı sade ama sarsıcıdır: İyileşmek için anlatmalı, değiştirmek için yazmalı. Toplumsal adaletsizliklerden, bireysel travmalara, sistemin ezdiği insanlardan hayatta kalma mücadelesi veren çocuklara kadar geniş bir yelpazede insanı anlatır. Ama her şeyden önce, bir distopyadan damıtılmış bir ütopyaya inanır.

Bakışları yerdeydi. O konuşmadı, ben de konuşmadım. Yağmurun altında öylece oturduk içimizden anlaşır gibi. Burnumu bir kez daha çekip dudaklarımı araladım. "Nereden buldun beni?" Bakışları yerdeki su birikintisinde iken yağmurun biraz azalmasıyla cebinden çıkardığı paketle ilgileniyordu. Paketin içinden bir dal çıkarıp, dudaklarına götürüp yakışını seyrettim. İçine çektiği dumanı yavaşça ağzından verirken beni şaşırtan o cümleyi söyledi. "Seni bulmam için kaybetmem gerek Açelya." Sigarasının külünü silkeledikten sonra bir duman daha çekti içine. Yutkunurken hareket eden adem elmasına takıldı gözlerim. Dumanı üflerken elini uzatıp yumruk yaptığım elimi açtı ve tırnaklarımı batırdığımı fark etmediğim avcumu yavaşça okşadı. Hafif kanayan avcumdaki acıyı almak ister gibi tırnak izlerimin üzerinden geçti parmağıyla. Benim kendimde fark edemediğim şeyi nasıl oluyor da fark edebiliyordu? Rüzgârın esmesiyle burnuma kokusu geldi. Daldığım düşüncelerden hızla çıkardı bu mayhoşluk beni. Tam ağzımı açıp söylediğinin ne anlama geldiğini soracakken bunu anlamış gibi bir şey dememe izin vermeden konuştu. "Ben göremediğin her yerdeyim."

Yeni tutsak ruhlar ve yeni kuklalar, yeni ölümler ve yeni doğumlar, yeni hayatlar ve yeni sonlar.  Aklıma akın eden niniyi dinlememeye çalıştım fakat bu çok zordu ninni bu sefer benim zihninin içindeydi.  Kafesin içine hapsedilen bedenler mi yoksa ruhlar mı? Şanslı olanlar bu defa kız çocuğu muydu? Gözlerini sımsıkı kapattım gözlerimin önüne gelen görüntülere engel olamıyordum. Kundaktaki yalanlar kül olmaya hazır mıydı peki? Uyu bebeğim, seni pışpışlayacak yalanlarım yok, uyan bebeğim kelebeğin yaşayacak zamanı artık yok. Bedenim ufak bir sarsıntı yaşadı, zihnimde ki sesler susmuyordu. Karanlıktan önce ki aydınlıkta hareket et bebeğim, yalanların seni gölgede bırakmak üzere. Uyu bebeğim... Uyu ki insanların tutsak kelebekleri olsun. Uyu bebeğim... Uyu ki senin tutsaklığın kendi elinden olmasın. Zalimler seninde rüyalarını çalmasın uyu ki, döndüğünde sığındığın bir mezar olmasın uyu bebeğim, uyu ki kucağımdan alıp götürdükleri kundaklar ortalarda dolanmasın, uyu bebeğim, yalanlarla değil ninilerle, uyu bebeğim, annenin soğuk bedeniyle değil tatlı diliyle uyu... ¤ Rusya`nın karanlık döneminde iyilik adına açılmış askeri akademiye kurban olarak verilen askeri piyonlar, tutsaklar... Milyonlarca kişinin bir tutsak olarak yaşamaya mahkum edildiği Ether Pyskhe. Piyonların başında bir vezir, hükümet başkanı... Ve oyunun olmazsa olmazı bir Şah, Mina Marian Karan. Acımasız düzene karşı çıkmasının sonuçlarını önemsemeden bu düzenden intikam almaya kendini adamış bir kadın. Peki ne kadar başarabilirdi bunu? Sahi bu uyanış tatlı bir nini ile mi olacaktı yoksa ağıtlarla mı? ¤ "BU İSİMLE YAYINLANAN İLK VE TEK KİTAPTIR. TAMAMİYLE ŞAHSIMA AİT OLUP KOPYALANMASI-ÇALINMASI- DAHİLİNDE HUKUKİ İŞLEM BAŞLATACAĞIMI BELİRTMEK İSTERİM."

545*******: Siz kimsiniz? Siz: AY SONUNDA Siz: Ay bi sakin olim öhm (Gönderilmedi) Siz: AY NE DİCEM Kİ (Gönderilmedi) Siz: Ne dicem bilmiom nası başlim?? (Gönderilmedi) Siz: Eşarbını yan bağlama Siz: Eşarbını yan bağlamağğ Siz: Ben söyleyim sen ağlama 545*******: ??? Kendini her an garip bir şekilde nezarethanede bulan kız, ve adalet peşinde koşan bir adam... Not: Her şey kurgudur. Argo, şiddet ve olumsuz örnek olabilecek davranışlar içerir. Şimdiden iyi okumalar:)

İstanbul başta olmak üzere Türkiye`nin birçok yerinde kalp krizinden dolayı ölümler artmaya başlar. Normal olmayan bu artışı fark eden Sağlık Bakanlığı bu olayın araştırılmasını ister. Böylelikle araştırmanın vakaların en çok olduğu İstanbul`da yapılmasına karar verilir. İstanbul Emniyet Müdürü bu olaya bakması için, yıllar önce işini bırakan şimdi geri dönmek isteyen Dedektif Barlas Arslan`ı ve onunla beraber çalışması için Dedektif Ömer Denizoğlu`nu görevlendirir. Vefat eden ortağının kızını evlat edinmesi ile kendisine yeni bir hayat kurmak isteyen Barlas Arslan`ı geçmişi bırakmaz. Nişanlısını kaybetti. İşini kaybetti. Ortağını kaybetti ve pes etti. Geçmiş onun geleceğinin temeliydi. Ya bu geçmiş onu bitirecek ya da güçlendirecekti. Kızı ile başlayan yeni hayatı onu nelerle karşılaştıracaktı?

Sizce gerçekler acıtır mı? Kendi ailesinin katilini aramak isteyen Eflal Demirel için...

Ayşegül, günlerdir takip edildiğini hissediyor ama kendini paranoya yapıyormuş gibi düşünüyor. Ancak bir gece, Emine`ye attığı son mesajın ardından ortadan kayboluyor. Telefonu masada, kapısı açık... ve ondan geriye kalan tek şey, gönderilememiş bir mesaj. En yakın arkadaşı Emine ve Alp, Ayşegül`ü bulmaya çalışırken giderek daha karanlık bir gerçeğin içine sürüklendiklerini fark ederler. Bu bir kaçırılma mı, yoksa daha büyük bir oyunun parçası mı?

Aşık olduğu kadından boşandığından beri iç aleminde yalnızlıkla boğuşan Teoman başkomiserin annesinin ölmesiyle başlayan bu sürükleyici hikaye, bedenlerine numaralar kazınmış cesetlerin peşi sıra bulunmasıyla ilginç bir hale bürünür.

Kızıl Kardelen devam kitabı

"11 sene sonra benden neyin açıklamasını bekliyorsun sen?" "Gitmek zorundaydım." "İyi,"dedim ondan uzaklaşarak."Gitmek zorundaydın ve gittin şimdi ise kalmak zorunda değilsin." Kafasını iki yana salladı."Ama yaşamak için kalmam gerekiyor,Nisan." ~ BU HİKAYEDE YER ALAN KİŞİLER VE KURUMLAR KURGU ÖĞESİ OLUP GERÇEK KİŞİLERLE VE KURUMLARLA HİÇBİR ALAKASI YOKTUR.

Cesedin gözleri açıktı. Sanki son kez bir şeyler söylemek üzere ağzını hareket ettirecek gibi duruyordu. Cesette tuhaf durumlar vardı. Çünkü bu şehirde büyü kullanmak yasaktı. Sonucu her zaman ölümdü!

17 Eylül 1998`de, hamilelik sürecini daha sağlıklı geçirmek için eğitim veren bir kurumda çıkan yangın sebebiyle sekiz ayını doldurmuş hamile kadınlardan birkaçı, yangından etkilenip erken doğum yaparlar. Bu sebeple İzmit Seka Devlet Hastanesi`nde, 17 Eylül 1998 gününde toplam 11 çocuk dünyaya gelir. Seneler sonra bir seri katil, 17 Eylül 1998, İzmit Seka Devlet Hastanesi doğumlu iki adamı peş peşe iki sene doğum günlerinde öldürür; biri 17 Eylül 2025`te, diğeri ise 17 Eylül 2026`da vahşice katledilir. Davanın savcısı Erkin Gümüşpala, bunun bir seri cinayet olduğunu kavrar kavramaz deliye döner çünkü yakın arkadaşı Cumhuriyet Savcısı Varan Alp Çakmak da aynı gün, aynı hastanede dünyaya gelmiştir. 17 Eylül 1998, Seka Devlet Hastanesi doğumlu yetişkinler tehlikededir. 2027`ye kadar çözülemeyen dava, gelip çatmıştır. Peki bu tarihten itibaren neler yaşanacaktır? Bir araya gelen kuvöz arkadaşları, seneler sonra anlaşabilecek midir? Üstelik kimi avukat, kimi savcı, kimi polis memuru, kimi doktor olmuşken... BU KİTAPTA GEÇEN KİŞİ, KURUM VE OLAYLARIN TÜMÜ KURGU GEREĞİ YAZARIN HAYAL ÜRÜNÜDÜR, GERÇEĞİ ASLA YANSITMAMAKTADIR. TÜM HAKLARI SAKLIDIR.

Beril yerdeydi. Beril kanlar içindeydi. Beril ölmüş müydü? Üçlü koltuğun hemen önünde sırtüstü uzanıyordu yerde. Saçları birbirine karışmış, her zamankinden daha koyu görünüyordu. Sanki kanlar kurumuş da keçeleştirmişti saçlarını. Yüzünün kenarından dökülen saçlarının bir kısmı omuzlarında bir kısmı yerdeki kan birikintisinin içindeydi. Ne zamandır orada öylece yatıyordu kanatsız melekler gibi? Bir kolu salonun kapısına doğru uzanmıştı, bana doğru, diğer kolu ise karnındaydı. Her yer kandı. Gözümün görebildiği her yer, alabildiğine kandı. Ona bakarken sanki ruhum bedenimden ayrılmış gibi kendimi izliyordum bir yandan da. Elim yüreğimde karşıma bakakalmışken bir anda dizlerim beni taşımayı bıraktı. Düşmemle beraber tok bir ses duyuldu. Eve geldiğimden beri kulaklarıma dolan ilk ses bu olmuştu. Dizlerimin acısı değildi beni kendime getiren, duyduğum bu sesti. Tekrar ayağa kalkacak gücü bulamadım ama sürünerek Beril`e yaklaştım. Kendime gelmem lazımdı, ambulansı aramam lazımdı. Yaşaması lazımdı. Titreyen ellerimle nabzını bulmak için boynuna doğru daha da yaklaştım. Kan kokusu iyice arttı. Öğürdüm. Kendimden tiksindim sonra böyle bir durumda bunu yapabildiğim için ama elimde değildi. Hayır, kan değildi beni iğrendiren, bunun Beril`e ait olmasıydı. Bu olduğu durumdu. Ona hiç yakışmazdı hareketsiz kalmak. Kanlar içinde hareketsiz kalmak hem de. Elim boynuna değdi. Parmaklarımın uçlarındaki teni soğuk geldi. "Hayır! Hayır!" Hareket eden bir şey yoktu. "Hayır, Allah`ım yalvarırım hayır!" Burnuna uzattım elimi, minik bir nefes parçası dilendim. "Allah`ım, lütfen?" Yaşlar akıyordu artık gözlerimden. Gözyaşının tenime değmediği bir santim yer kalmamıştı. Artık çenemden yere doğru damlamaya başlamıştı. O saniyede bir damlanın kayıp yere düşüşünü gördüm. Kan birikintisinin içine doğru süzüldü. Kıpkırmızı kanın gözyaşlarımla seyrelmesini izledim. Kırmızı renk bir ton açıldı. Birkaç saat önce tuvali seyreltmem gözlerimin önüne geldi. Kırmızı renkler ile Beril`i resmedişimi hatırladım. Bende onu böyle çizmiştim sanki. Kıpkırmızı, gözleri kapalı, güzeller güzeli Beril. Kaderin cilvesi miydi bu? Sinirli bir kahkaha doldu kulağıma. Benim sesim miydi, gülmüş müydüm? Utanmaz diye düşündüm. Bir kez daha güldüm sonra galiba. Sesler duyuyordum. Ağlama sesi miydi, gülme sesi miydi? Sonra yine ağlamaya başladım. İçim dışıma çıkana kadar, ciğerim delinene kadar ağladım. Beril ölmüştü. Yıllarımı paylaştığım dostum ölmüştü.

"Lotus çiçeğinin özelliği simsiyah hayatlara, bembeyaz, yeni bir yol vermesidir. Lotus biziz, benim Lotus çiçeğim sensin."

HAYATIM YALANDAN İBARETTİ AİLEM ÖLDÜRÜLMÜŞTÜ KAYIP ZAMAN DA YAŞIYORDUM...

Yaren, Komutan Akın`ı mesleği yüzünden bırakır. Yaren bu duruma daha sonradan pişman olsa da geri dönmek ister. Ve Akın` a mesaj atar. Devamını hadi gelin birlikte okuyalım. Siz: Ayrılsak ölürüz biz. Siz: Bir bedende bütünüz biz. Siz: Ellerde ölürüz biz. Siz: Yok dokunduğun her yerim acıyor şimdi. Siz: Gidemezsin ki, gidemezsin ki. Siz: Biliyorum deli gibi sevdin. Siz: Ayrılalım artık diyemezsin ki, diyemezsin ki. 053**: Sen kendin gitmeyi tercih ettin. 053**: Ben her şeye rağmen sana kal dedim. Siz: Hatırlar mısın? Siz: Bu şarkı bizim şarkımızdı. Siz: Senden sonra bir daha bu şarkıyı dinleyemedim. Siz: Dinlemeyi geç. Siz: Şarkıyı duyduğumda seni hatırlamamak için kuytu köşe bir yere geçip ağlıyordum. 053**: Sahi, söylesene. 053**: Ağlamak unutmak için çözüm niteliğinde mi? 053**: Eğer öyleyse gittiğinde benim senin için döktüğüm gözyaşları neydi?

"Gördüğün her şeyin gerçekliğinden nasıl emin olabilirsin?" Meyra, arkadaşlarıyla birlikte katıldığı bir yılbaşı partisinde kendini bir kavganın ortasında bulur ve bu kavganın sonucunda Meyra ikinci kattan düşer. Gözlerini araladığında olay günü de dahil son bir senesini hatırlamıyordur, üstelik onu bekleyen tek sürpriz bu olmayacaktır. Uyandığında zihninde beliren kişilerle başı derttedir. *** Kapak Tasarımı: Büşra Yörük Tüm hakları saklıdır.

Kırık Rozet Bir polis memuru, hayatının en büyük ödülünü kazandıktan sonra, ihanet ve karanlık bir oyunla karşı karşıya kalır. Demir Alkan, başarılarıyla tanınan, örnek alınan bir polisken, bir gün beklenmedik bir suçlamayla karşılaşır ve her şeyini kaybeder. İşini, itibarını ve hayatını yeniden kurabilmek için yıllarca mücadele eden Demir, karanlık bir gizemin içinde kendini bulur. Bir dostun, bir düşmanın ve bir ‘gölgenin’ peşinden sürüklenen Demir, adaletin peşinden giderken, en büyük düşmanının kim olduğunu asla bilemeyecek… Hayat, bazen kırık bir rozetin ardında saklı kalır.

Eğer yazdığım kitap çalınır veya izinsiz alıntılanırsa, bu telif hakkı ihlali olur ve hukuki işlem başlatabilirim. Türkiye’de Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu kapsamında bu suçtur. Maddi ve manevi tazminat davası açabilir, hapis ve para cezası talep edebilirim. Ayrıca, çalıntı içeriğin kaldırılması için yasal yollara başvurabilirim. Şehrin karanlık sokaklarında yürüyen bir adam... Ne tam olarak bir kurban, ne de bir kurtarıcı. O sadece Gölge. Geçmişi sırlarla dolu, hafızasında derin yaralar taşıyan bir adam. Gölge`nin tek bir amacı vardı: geçmişinin izlerini takip etmek. Ancak, kader onun peşini bırakmaz. Ateş`in geçmişten kaçışı, eski defterlerin açılması ve yıllar önce kaybettiği ailesinin ardında bıraktığı karanlık... Bu, bir intikam hikayesi değil. Bu, kaybolmuş bir ruhun kendini bulma yolculuğu. Sessiz adımların, derin sırların ve geçmişin gölgeleri arasında sıkışıp kalmış bir adamın hikayesi. Bazı insanlar unutmayı seçer. Bazılarıysa gölgeleriyle yaşamayı...

Karla Altar, sıradan bir gece kulübüne gittiğinde hayatı hiç beklemediği bir şekilde değişir. Gece kulübünde, karanlık bir adamın kanlı bir saldırı düzenlediğini görür. Bu adam, Doğu Aras Koral’dır; tehlikeli, gizemli ve herkesin korktuğu biri. O an, Karla’nın aklında bir soru işareti belirir: Kim bu adam? Merakına yenik düşen Karla, gece kulübüne geri dönmeye başlar. Her seferinde Doğu’yu gözlemler, karanlık dünyasına daha fazla yaklaşır. Bu adamın sırları ve tehditkar bakışları, Karla’nın hayatına dokunmak için bekleyen bir tehlikeye dönüşür. Doğu, kulübün en tehlikeli ismi olmasına rağmen, Karla’nın dikkatini fazlasıyla çeker. Zamanla, Karla’nın bu karanlık adamla olan karşılaşmaları artar. Ancak Karla, Doğu’nun kim olduğunu ve aslında ne kadar tehlikeli olduğunu henüz bilmemektedir. Ne yazık ki, bu bilmeme durumu, onu çok büyük bir belanın içine sürükleyecektir.