Kapak Pinterestte ait. Bu kitap kimsesiz hissedenlere, çirkinliği vücut bulan, mükemmel olmaya, kusurları olan umut olmadığına inanan kızlara ve erkeklere ithafen yazılmıştı. Kim olduğumu, ne olduğumu, nasıl olacağımı artık kestiremiyorum. Dönüm noktası dedikleri o noktaya varmıştım, vararı da çok oldu. İleride nasıl yaşayacağımı bilmiyorum. Bilmek de istemiyorum. Şu an ne isem, ileride de aynısıyımdır. Bundan eminim. Buradayım, Yine buradayım, Hep burada olacağım. Hep kaçmayı becerdim, ama geri döndüm. Hep böyle oldu. Ben kaçtım, ben geri döndüm. Klasik döngü haline gelmişti benim için. Hiçbir şeyi beceremiyordum. Elimi attığım herşey elimde kalıyordu. Bardak alıyordum, bardak ortadan ikiye ayrılıyor, okuma kitabı alıyorum elimde yırtılıp kalıyor, bulduğum durumdan kaçmaya çalışıyorum geri dönmek zorunda kalıyorum. Kendi ayaklarıma geri dönüyorum. İnsan kaçtığı yere kendi ayaklarıyla geri döner mi? Ben dönüyorum. Hep dönüyorum. Yine buradayım işte. Hep olduğu gibi. İsteyerek ya da zorla. Önümde duran kayıt belgelerine baktım. Liyan Mehir Özdemir yazıyordu. 19 yaşında ve birçok kendi hakkımda bile bilmediğim şeyler yazıyordu. Alıp okumadım. Merak etmedim. Hep olduğu gibi. Ben kendimi merak etmem ki zaten. Kemse de beni merak etmez. Hep olduğu gibi, hep olacağı gibi,