Zihin, en karanlık savaş alanıdır. Zihin, kendi labirentinde kaybolan bir tutsağın evidir. Zihin, içeriden kilitlenmiş bir odaya benzer: Anahtar hep sizdedir, peki ya kapıyı açacak cesaret? Kendinizden kaçtığınızda, gerçekten kurtulur musunuz? Bu hikaye bir kaçış, bir özgürlük, bir tutsaklık, bir direnişin hikayesi ama her şeyden önce... Gerçekliğin ta kendisi. Burası bir dünya değil. Bu bir sistem. Bir düzenin değil, bir yanılsamanın, bir simülasyonun, bir yalanın en kusursuz hali. Dışarıdan bakınca uyumlu. İçeriden bakınca çürümüş. Beş ada. Yüzlerce yüz. Binlerce yalan. Her biri bir gerçeğin taklidi. Ama gerçek, hiçbirinde yok. Burada herkes bir şeyin askeri. Ya düzenin piyonu, ya direnişin gölgesi. Ve burada en tehlikeli silah ne makineler, ne bombalar, ne ordular. Zihin. Çünkü burada en kalın zincir bile etten değil düşünceden örülmüş. Göremediğin bir kafesin içindesin. Rüyaların bile senin değil. Her adımın izleniyor. Her kelimenin kaydı tutuluyor. Ve bu düzenin en korktuğu şey, gerçeği hatırlayan bir hafıza. Zihir: en güçlü zehir, kendi zihninizdir. Kendinden kaçarken, benliğine çarpmanın hikayesi.

Kendine neden yeni bir sen yaratmak için adım atmıyorsun? sadece bir adım cesur insan .

Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar. "Yanacaksınız, yakacaklar. Canınızın acımasını önemsemeyecekler." Parmaklarına sarılı urganı sertçe gerdi. Parmak boğumları giderek beyazlaşırken gözleri, alev topuna dönüşmüştü. "Nefesinizi kesecekler." İki farklı asker; Asena Eyşan Boduroğlu ve Mete Mert Çakır. Birbirlerinden haberi olmadan aynı göreve atanırsa en fazla ne olabilir ki? "Bugün bir tehdit mektubu aldım MMÇ`den gelmiş." *Tüm hakları saklıdır.*

Her sabah yaptığı gibi banyoya gitti. Ama o sabah… aynada kendi yüzü yerine bir yabancı duruyordu. Olivia, gerçeklikle bağını yavaş yavaş yitirirken, aynadaki yansımalar ona geçmişten ve bilinçaltından fısıldıyordu. Her yeni yüz, biraz daha deliliğe açılan bir kapıydı. Yalnızlık, sanrılar ve kimlik çatışması arasında sıkışan Olivia’nın tek bir sorusu kaldı: "Ben kimim?" Gerçekle hayalin iç içe geçtiği psikolojik bir yolculuğa hazır olun.

❝𝐁𝐚𝐳ı 𝐫𝐮𝐡𝐥𝐚𝐫 𝐤𝐚𝐫𝐚𝐧𝐥ı𝐠̆𝐚 𝐦𝐚𝐡𝐤𝐮̂𝐦 𝐝𝐨𝐠̆𝐚𝐫. 𝐁𝐚𝐳ı𝐥𝐚𝐫ı 𝐢𝐬𝐞 𝐨𝐧𝐚 𝐤𝐞𝐧𝐝𝐢 𝐢𝐬𝐭𝐞𝐠̆𝐢𝐲𝐥𝐞 𝐭𝐞𝐬𝐥𝐢𝐦 𝐨𝐥𝐮𝐫.❞ Tormentum - akıl hastası suçluların kapatıldığı, deneylerin yapıldığı o meşum hastane - babamın son durağıydı. Onu her ziyaret edişimde, gözlerindeki o korkunç boşluğa biraz daha yaklaşıyordum. Ben Vera. Vücutlara dövme işleyen, ama kendi ruhundaki yaraları asla kapatamayan bir sanatçıyım. Ta ki o gelene kadar. Adını bile bilmediğim o adam, Tormentum`un en tehlikeli mahkûmlarından biriydi. Çift kişilikli bir katil. Bir yanıyla bana bakarken, diğer yanıyla içindeki canavarı besliyordu. Ve bir gün, o karanlık gözlerle karşılaştığımda anladım: Biz aynıydık. O da benim gibi, karanlıkla doğmuştu. "Bazı insanlar karanlıkta yaşamayı seçer, çünkü aydınlık, gölgelerinden korkmalarına neden olur."

“Bazen bir mektup, unuttuğun bir hayatı geri getirir.” Defne, geçirdiği kazadan sonra hayatına kaldığı yerden devam etmeye çalışan genç bir kadındır. Ancak beyninin derinliklerinde kayıp bir yıl, yüreğinin orta yerinde sebebini bilmediği bir boşluk vardır. Ta ki bir sabah, posta kutusunda adına yazılmış, kimden geldiği belli olmayan bir mektup bulana kadar... Zamanla artan mektuplar onu geçmişine, unutulmuş duygulara ve karanlık bir sırrın içine çeker. Her satır, bir hatırayı canlandırır; her anı, onu bir adama biraz daha yaklaştırır: Emir. Ama Defne hatırladıkça yalnızca aşkı değil, kendi karanlık tarafını da keşfeder. Ve bazen, bazı şeyler hatırlanmamalıdır... Bir aşk hikâyesi gibi başlayıp bir bilmeceye dönüşen bu roman; hafızanın, kalbin ve vicdanın sınırlarını zorluyor. Peki sen... geçmişi hatırlamaya cesaret eder misin?

BİR ÖLÜM KAÇ SIR SAKLAR? 🕯️ “Alevsar.” “Alev ve hasar kelimelerinin birleşimi.” “Senin gibi. Senin yaktığın ateşle kalbime bıraktığın hasar gibi.” 🕯️ Yaman Çakır, ailesinin geçmişindeki sırları çözmeye çalışan, intikamı, hırsı ve vicdanı arasında sıkışıp kalmış bir suç çetesi lideridir. Karısının ölümünden sonra etrafındaki herkese karşı güvenini yitiren Yaman’ın, beklenmedik anda, çocuk doktoru olan Gökçe’yle yolları kesiştiğinde ikisi birbirlerinin hayatında bir denge unsuruna dönüşür. Yaman’ın adalet arayışı ve içindeki çatışmalar, Gökçe ile arasındaki duygusal bağa zarar verecek midir? Peki, Gökçe, Yaman’ı anlamaya çalışırken, zaman zaman onun karanlığına kapılma riskiyle mücadele edebilecek midir? 🕯️ Gökçe, hayata karşı direnen, kendi yolunu bulmaya çalışan bir kadınken, Yaman otoriter ve kontrolcü yapısıyla onun karşısına çıkar. İlk başlarda birbirlerine meydan okuyan bu iki karakter, zamanla hem kendilerini hem de birbirlerini keşfetmeye başlarlar. Gökçe, tutsak olduğunu düşündüğü yerde aslında özgürleşirken, Yaman da kalbinin duvarlarını yavaş yavaş yıkar. Tutkulu bir mücadele, derin duygular ve kaçınılmaz bir çekim, onları geri dönüşü olmayan bir yola sürükler.

**Mafya kurgusudur. ... “Git...” diye fısıldadım, sesim dudaklarımdan güç bela bir fısıltı gibi dökülmüştü. “Gitmeyeceğim, gözlerime bak.” Onun gözlerine bakmak bir katilin gözlerine bakmaktı, onun gözlerine bakmak bir katilin gözlerinde ölümü izlemekti. “Sen bak ki ben göreyim...” diye fısıltıyla konuştu, parmakları tüy gibi bir temasla çenemi kavrarken bakışlarımı alev alev yanan mavilerine çevirdi. “Kendimi görmeyi hayal ettiğim göz bebeklerine nasıl bir cehennem yerleştirdiğimi.” ... Massimo Dante Morelli, İtalyan mafyasının karanlık dehlizlerinde hüküm süren bir gölge. Kullandığı zehre panzehir ararken, kaderin ağları onu genç bir kimyagerin laboratuvarına düşürür. Aşk ve nefretin, yaşam ve ölümün dans ettiği bu labirentte, hangi taraf kazanacak?

Bazı evlerde gürültü olur. Kapılar çarpar, tabaklar kırılır, nefesler bastırılır. Ama en çok çocuklar susar. Çünkü çocuklar korkunun kokusunu herkesten önce alır. Atacan o evlerin birinde büyümedi. O evlerin altında kaldı. Bir çocuğun hiç çocuk olamadığı yerde büyüdü. Kelimeleriyle değil, darbelerle eğitildi. Ağlaması yasaktı. Çünkü gözyaşı zayıflıktı. Zayıflık ise cezayı hak edendi. Bir gün susmayı öğrendi. Ses çıkarmamayı. Kendi içindeki çığlıkları boğmayı. Her tokattan sonra derin bir nefes alıp sadece bakmayı. Zamanla kimse ona "Nasılsın?" demedi. Çünkü kimse cevabını merak etmedi. Ve sonra dünya, onun için bir mezarlık gibi oldu. Üstünde dolaştığı ama içinde hiç yaşamadığı bir yer. Atacan, bir erkek gibi değil, bir travmanın yürüyen hâli gibi yaşadı. > "Ben çocukken çok sustum. Ama en çok içimden bağırdım. Bir gün biri beni duyarsa diye değil - duymaya cesaret edemezler diye sustum." Sonra bir kadın geldi. Gökçe. Sorular sormadı. Cevaplar beklemedi. O sadece yanında durdu. Ve ilk kez biri, Atacan`ın gözlerinin içine bakıp kaçmadı. Orada ne kadar karanlık olduğunu bile bile... > "Onunla konuşurken kelime kurmak gerekmiyordu. Çünkü bazı acılar, dilden önce yüze yazılır." - Gökçe Bu hikâye bir aşk hikâyesi değil. Bu, ruhu parçalanmış bir adamla, onun parçalarına dokunmaya cesaret eden bir kadının hikâyesi. Birbirini iyileştiren değil, birlikte kanamayı seçen iki yalnızın hikâyesi. Ve belki, bazen bu da yeterlidir. Burada kahraman yok. Ama hayatta kalmaya çalışan insanlar var. Bir daha kimseye güvenememiş, kimseye içini açamamış, ama bir gün "belki" diyebilen kırık kalpler var. Ve sen, bu satırları okurken, belki kendi sessizliğini de hatırlarsın. > Çünkü bazı kitaplar anlatmaz. Sadece senin içinden geçenleri yankılar. Bu kitap... Senin de sustuğun bir yerin aynası olabilir.

Sonsuz hayatının en sıradan akşamında fark etti: Bazı sessizlikler çığlıktan daha gürültülüdür. İçimde Saklı, görünmeyen çatlaklardan sızan karanlık bir hikaye. Her şey normal görünür. Ta ki bakmayı öğrenene kadar.

Burada herkes kırık. Ama en kırık olan ben miyim bilmiyorum. Merhaba ben Aysima ve bir akıl hastanesinde kalıyorum. Teşhisim Borderline kişilik bozukluğu. Daha ne kadar bu kadar çok delinin içinde kalmam gerek bilmiyorum. Kırık insanlar her geçen gün daha da delirirken benimde delirmemem elde değil.

Ekranlarda gördüğümüz her hikaye, yalnızca bir eğlence aracı değil, aynı zamanda toplumsal ve psikolojik derinlikleri yansıtan birer penceredir. Sahnenin Arkasında: Zihin ve Toplum, diziler ve filmler aracılığıyla toplumun, bireylerin zihinlerini nasıl şekillendirdiğini inceleyecek. Her bir karakterin içsel çatışmalarını, toplumsal rollerini ve zihin dünyalarını psikolojik ve sosyolojik bir bakış açısıyla analiz edecek olan bu eser, ekranın arkasındaki gerçek hikayelere odaklanacak. Bu kitap, izlediğiniz yapımların sadece yüzeyine bakmanın ötesine geçerek, karakterlerin içsel dünyalarını, toplumsal yapıları ve insan doğasına dair derinlemesine keşif yapmanızı sağlayacak. Her sahnede gizli olan, bilinçaltında yankı bulan düşünceleri ve toplumun bireyler üzerindeki etkilerini keşfedeceksiniz. Şimdi, ekranın ötesine geçin ve gerçek anlamda “Sahnenin Arkasında”ki öykülerle tanışın.

Hayatımın içinden ,çevremden esinlenerek yazdığım yazıları bu kitabımda toplayacağım… Sevgili okumalar.

Okudukça anlayacaksın herşeyin doğru olmadığını

Bir kadın vardı rüyalarımda.. gözlerinde çok eski bir fotoğrafın izleri vardı.Dudaklarının kıvrımında bir veda vardı.Veda ediyordu kadın.İnsan ,hiç kavuşmadan veda edebilir miydi?

Altı MİT ajanı, her şey aralarından birinin rehin alınmasıyla başladı. "İki yol var; Ya mantığını seçer bu işten en karlı şekilde kurtulursun ya da duygularının kuklası olur bir uğruna bin feda edersin." Bu bir ikilemdi. İlk ikilem. Bana sunduğu ilk ikilem.

Karanlığın Kalbinde Kaybolmak... Işıltılı bir partiden sonra, genç kadın kendini zifiri karanlık bir ormanda bulur. Bağlı eller, yırtık elbise ve bilinmeyen bir korku... Hatırlayamadığı bir geçmişin izlerini sürerken, hayatta kalma mücadelesi verir. Kaçırılmış mıydı? Bu ıssız ormanda kimler yaşıyordu? Cevaplar, korkunç bir gerçeği ortaya çıkaracak ve onu karanlığın kalbinde yalnız bırakacaktır.

"Hayalini Yaşarken Kaçmak" Yeni modern, tükenmişlik ve hayal dünyasını anlat konuları hız kesmeden devam eden Başrolde Can ve Efsun İsimli karakterlerimizin olduğu yaşantısıdır "Hayalini Yaşarken Kaçmak" Adlı kitabımı çok düşündüm ve biraz gerçeklikle hayal arasında kaldığımız döneme hitaben yazılmıştır. Bazı dönemler ise kaçmak isteriz aslında hayat zordur ama kitaplarla tecrübe ediniriz.

Burçin ve Engin karakterlerimiz bir tiyatro salonundadır. O facia akşamın üzerinden günlerin geçtiği anlaşılır. Burçin her zaman olduğu gibi açık, bir o kadar absürt davranışlar sergilemektedir. Engin ilk kez yalnız başına bir yerlere gitmemenin ne demek olduğunu daha iyi anlar.

Doktor, sandalyesini hafifçe öne çekerek eğildi. Şimdi daha yakındı, yüzündeki ince gülümseme kaybolmuş, yerini derin bir ciddiyet almıştı. “O zaman neden bu kadar huzursuzsun? Kendi zihnin bile sana bir savaş açmış durumda. Kaçmayı bırakman gerektiğini ne zaman anlayacaksın?” Bu sözler kanıma dokundu. Gözlerimi hızla ona çevirdim, ama o bakışlarımı yakalamıştı. “Zihnimle ilgili hiçbir şey bilmiyorsunuz.” dedim, sesim daha sert çıkmıştı bu sefer. Doktor geriye yaslandı, bacağını indirip sandalyede rahat bir pozisyon aldı. Yine de bakışlarını benden ayırmıyordu. Öğrenmek için, sana yardım etmek için buradayım.” Aklımda bir soru dolanıyordu, öyle bir soru ki, dilimin ucunda duruyor, beni sormadan rahat bırakmayacak kadar içimi dürtüyordu. En sonunda tutamadım ve doğrudan, hiç dolandırmadan sordum. “Deli doktoru musunuz siz?” Sözlerim odanın soğuk duvarlarında yankılandı. Bir an için bir gerginlik yarattığımı düşündüm ama onun yüzündeki ifade tamamen beklenmedikti. Doktor, bu kez gerçek gülümsemesini saklama gereği duymadı. Dudaklarının köşesi hafifçe yukarı kıvrıldı ve bu gülümseme öylesine samimiydi ki, içinde en ufak bir alay izi taşımıyordu. Gözleri bir an için aydınlandı, sanki söylediklerimde gizli bir anlam bulmuş gibiydi. “Peki ya sen?” dedi, hafifçe başını yana eğerek. “Sence sen delimisin?” Bu soru, beni hazırlıksız yakaladı. Ama aynı zamanda onun tonundaki sakinlik ve sıcaklık, beni istemsizce güldürdü. O an, odanın üzerimize çökmüş olan kasvetli havası bir anda dağılmış, yerine daha hafif, daha insani bir atmosfer yerleşmişti. Yüzümde beliren tebessümü gizlemek gibi bir çaba içine girmedim. “Sizce ben delimiyim?” dedim, onun oyununun bir parçası olmayı seçerek. O, sandalyesine daha rahat bir şekilde yaslandı. Ellerini kolçaklara koydu, başını arkaya yasladı ve bir an duraksayarak bana baktı. Gözlerindeki ifade, sanki bir sırra vakıf olmanın verdiği bilgelikle doluydu. “Delilik,” dedi, sözleri hem hafif hem derin bir tona sahipti, “çoğu zaman insanların anlayamadığı şeylere taktıkları bir isimdir. Ama hayır, Zerya, delilik diye bir şey yoktur. Sadece, normların dışına çıkan ve korkutucu olan bakış açıları vardır.”

Hafif hafif esen rüzgar saçlarına çarparken, uyuşan tenini korkuluklara yasladı. Kafasında hiçbir düşüncenin olmaması onun için normalken, yanındaki yoldaşı için bir sorundu

“Neva’yı okumalısın. Çünkü onun başına gelen, senin de başına gelebilirdi.”

"Her gün aynı. Aynı sokaklar, aynı insanlar, aynı boşluk... Peki ya bir sabah gözlerini bambaşka bir dünyada açsaydın?" Çağrı, hayattan kopmuş, yalnız ve toplum tarafından dışlanmış bir gençtir. Güçlüdür, zeki ve soğukkanlıdır ama kimse onu anlamaz. Monoton bir okul günü sonrası, her zamanki gibi uykuya daldığında… bambaşka bir yerde uyanır. Taş duvarlı bir han… Ahşap masalarda sarhoş adamlar… Orta Çağ’a ait, ama hiç bilmediği bir dünya. Başta bunun sadece tuhaf bir rüya olduğunu sanır. Ta ki ertesi gece gözlerini tekrar açtığında, tekrar kendi dünyasına döndüğünü fark edene kadar. Artık her gece uyuduğunda, bir gün modern dünyada, bir gün Orta Çağ dünyasında uyanmaktadır. Ancak bu geçişler basit bir tesadüf değildir. Çağrı, bilmediği bir kaderin parçasıdır. Her 10.000 yılda bir sıfırlanan bir dünyada, kaybedilmiş zamanı geri kazanmak için seçilmiştir. Ama bir soru hala aklını kurcalar: Gerçek dünyası hangisi? Gerçek kimliği ne? Ve bu döngü nasıl sona erecek?

Hiç bir neden yokken giden insanlar düşünmez mi ardında bıraktıklarını?

Sevdasına geç kalan ve geçmişinden kaçan bir genç adam vardı. Bir gün geriye döndüğünde hiçbir şeyi bıraktığı gibi bulamamıştı. Sevdiği kadın kayıptı. Onu bulmaya çalışırken hayatın ve kendi içindeki sırların da kapıları kendisine aralanıyordu. • 11.07.18 • kurgu 01.09.18 • yayın