Bir Bedel Meselesi

"Ya özgürlüğünü yitirirsin ya da karım olursun." Savcı Derin Kararslan bir hadise sonucu Kıvanç Ardınşah ile anlaşmalı evlilik yapar. İkisinin geçmişinde ortak acılar vardır ve düzenin içine doğmuşlardır. -Şiddet ve küfür içerir

"Şakağından öptüğümden beri çok dincim." Gülümsedim büyükçe. "O günden sonra kurşun yedin, hatırlatırım." "Buna rağmen çok dincim." dedi Yavuz. "Pozitif enerji mi verdim?" diye sordum. "Vallahi yaptın bir şeyler." diyen Yavuz bu kez izin almadan yaklaştı şakağıma. Önce ellerimi kavradı. Gülümsedi. Gülümsemesiyle öptü şakağımdan. Geri çekilmek istemedi... "Yavuz?" dedim büyük bir endiş hâlinde. "Bir gören olacak." "Olsun." dedi Yavuz azıcık geri çekilip. "Olmasın." dedim net bir dille. Dinlemedi Yavuz. Bir kez daha yaklaştı şakağıma. Bir öpücük daha bıraktı. Öpücüğü o kadar masumdu ki... Tıpkı yeni açmış bir çiçeğin yaprağına düşen ilk sabah çiyi gibiydi. Hafif, neredeyse hissedilmez. Ama aynı zamanda, o çiçeğin özünü barındırıyordu. İşte o masumiyetin ardında, bir volkanın derinlerindeki lav gibi, sabırla bekleyen bir arzu da vardı. Dudakları şakağıma değdiğinde yayılan sıcaklık, tenimi yakıp kavurmasa da, ruhumu derinden titretiyordu. Gözlerini kapattığını hissettim. Kirpiklerinin hafifçe şakağıma dokunuşu, fısıltıyla söylenen bir sır gibiydi. O an, zaman durdu. Etrafımızdaki tüm sesler kayboldu. Ne kuş sesi ne dışarıdaki hastaların sesi... Sadece onun nefesinin sıcaklığı ve dudaklarının tenime bıraktığı o tarifsiz his vardı. İçimde yeşeren karmaşık duygularla, ne yapacağımı bilemez bir halde kaldım. Kalbim, bu beklenmedik yakınlığın etkisiyle hızlanırken, zihnimde bin bir soru yankılanıyordu. "Nazelif?" dedi Yavuz sol şakağıma öpücük bırakıp. "Çok güzelsin." "Yavuz?" dedim kısık çıkan sesimle. Sağ şakağımdan öptü Yavuz. "Çok özelsin." . . Asker & Doktor"

"Yıldızlara Tutunmak" kitabındaki Fatih Demiray karakterinin hikayesidir.

Buğra… Zenginliğin gölgesinde büyümüş, gösterişli ama sevgisiz bir hayatın içinde kaybolmuş genç bir adam. Konservatuar sıralarında notalarla avunurken, ailesinin ilgisizliği ve gösterişli yaşam tarzı onun ruhunda derin boşluklar bırakmıştır. Hüveyda… Hayatın yükünü küçücük yaşında sırtlamış, acı kayıplarla büyümüş genç bir kadın. Annesini doğumda, babasını ve kardeşini ise ani bir trafik kazasında kaybetmiştir. Geceleri kâbuslarla uyanan, gündüzleri ise sabrın ve inancın peşinden giden kırık bir yürek... Ve bir gece… Mezarlıkta kesişen iki yaralı kalp... Bir yanda dünyadan kaçmaya çalışan bir kız, diğer yanda dünyaya karşı yabancılaşmış bir oğlan. Belki de hayatlarının dönüm noktası. "Yüreğin Alacakaranlığı" inanç, sevgi, kayıp ve arayış üzerine kurulu sarsıcı bir yolculuk. "Esir düştüm karanlıklara, firar edesim var uçsuz bucaksız aydınlıklara..." Efenim, gelin Buğra ve Hüveyda`nın yolculuğuna eşlik edelim.🌅

Arabayı hiç bilmediğim bir araya soktuktan sonra durdurmuş kemerimi çözüp yönümü ona* çevirmiştim. Neden durduğumuzu bilmiyordu, birazdan öğrenecekti. Titreyen ellerimi dizinin üzerinde duran ellerine uzatıp kavradığım an vücudunun kaskatı kesilmesine sebep olan o cümleyi kurdum. "Benimle evlenir misin?" "NE?!?!" O* kendine gelince şokla bağırdı. Neden bağırdığını ilk başta anlamadım. Benimle sevgili olmak istemiyor muydu? "SENİNLE EVLENİR MİYİM?" Bağırma sırası bana geçti. "NE?! NE EVLENMESİ?" "SEN DEDİN!" "NE DEDİM!" "BENİMLE EVLENİR MİSİN DEDİN!" "SENİNLE EVLENİR MİYİM?!" "ZÜMRA SİKTİN ATTIN BİLDİĞİM HER ŞEYİ YAVRUM!" "BAĞIRMA BANA!" Bunu ona avaz avaz bağırırken söylemem trajikomikti. O* derin bir nefes alıp, "Tamam," dedi. "tamam, sakinim. Evet evet, sakinim. Şimdi az önce sorduğun soruyu tekrar et yavrum, hadi." Boğazımı temizleyip istediğini ona verdim. Daha sonra halimize gülecektim. "Benimle sevgili olur musun?" An itibariyle yanan yanaklarımı görmezden gelip kaçırmak istediğim bakışlarımı zorla gözlerinde tutmaya çalışıyordum. O* ağzı açık ayran budalası gibi bana bakarken ellerini cimdikledim. Beklemeye sabrım yoktu. "Cevap versene be adam! Evet mi yoksa hayır mı?" •∆• Benimkiler delirmiş hehehe O* yazılan kısımda adamımızın adı yazıyor normalde spoi yememeniz için değiştirdim ^^

Taş gibi adam Taş gibi adamdı az konuşandı Çok enteresandı yandı, yandı... sonunda kafayı sıyırmıştım gülerek şiiri söylemeye devam ettiğimde karşımdaki adamın sabrını sınıyordum resmen - güzelim sakinleşmeye çalışıyorum ama sen sürekli sınırlarımda dolaşıyorsun - işaret parmağımla kendimi göstererek ben mi dedim - evet sen güzelim sinirlenmiştim bir tek senin sınırların mı var korkusavar benim de sınırlarım , kırmızı çizgilerim var sen onları ihlal edebiliyorsun ben artık sınırlarında olmak istemiyorum senin kalbinde olma... cümlenin devamını getirmeye cesaretim yoktu her neyse saçmaladım işte. yüzümde saklayamdığım kırgınlıkla baktım gözlerine keşke ikimizinde ortak sınırları olsa kesişim kümesi gibi.. korkut yüzüme uzun uzun bakıp iç geçirdi yanıma yaklaştı kulağıma fısıldadığı cümleler yüzünden vücudum sanki yaşam fonkiyonlarını yitirmişti - sınırlarımı yavaş yavaş yok ettiğinin farkında bile değilsin beni kendi sınırlarının içine aldın kardelen çiçeğim. belki de sana sınırsızım . not - -

`Efsaneye göre Sonsuz Vadi`ye düşen kimse, bir daha geri çıkamamış...` Arisandra hayatı boyunca duyduğu bu sözlere hep inanmıştı ama gerçekten o durumun içine düşeceğini asla düşünmemişti. Hayatı tepe taklak olurken efsane, kıtalar ve kendisi ile ilgili bilmediği yeni şeyleri keşfederek hayatta kalmak için her geçen gün daha da çabalamak zorunda kalacaktı. Tüm bunların yanında kendisinden çok şey sakladığına emin olduğu ve hayatta kalmak için ona güvenmek zorunda olduğu `hain üye` ise kafasını giderek daha çok karıştırıyordu. Çabaları onu daha derin kuyulara iterken yalnızca öfkeli Tanrıça ve oyunbozan Ruhlardan yardım alabilirdi. Fakat bu evrende kimseye güvenmemesi gerektiğini en iyi kendisi biliyordu...

İzel savaşın getirdiği sancıdan bir haber, kendine güvenen bir kız olarak yetişmiştir. Tanrılar ve şamanlarla yapılan savaşın sonucu yıkımdı. Bunu en çok avcılar güruhu hissetmişti. İzel ya kaderini kendi yazacak ya da kehanete teslim olup avcıların sonunu getirecektir. Okuyup yorumlarsanız çok sevinirim :) Fantastik bir kitap olup tüm yazım aşamaları bana aittir. Telif hakkı saklıdır!

Alisa, babasıyla ettiği büyük bir kavgadan sonra bir inat uğruna şatafat dolu hayatını bir kenara bırakarak okuluna en yakın mahallede ev tutar. Fakat mahalleye ayak bastığı ilk andan itibaren ne mahalleyle ne de mahallenin abisiyle yıldızları uyuşur. |Mahalle kurgusudur|

Ezilmiş, solmuş bir küçük Nilüfer Çiçeğiyim ben. Dağların arasında karlar yağmış üzerime. Kimsesiz, yetim kalmış bir çocuğum, Hayatımın en derin yaralarına, soğuk ve acı bir örtü gibi yapışmış bu beyaz örtü, içimdeki sıcaklığı örten bir Kar Tanesiyim ben, Gözlerimdeki ışıltı, hayallerin gölgesinde kaybolmuş bir ruh...

Her kalbin taşıdığı bir ağırlık vardır. Ama bazı kalpler… Bir canın ağırlığını taşır. Sayra, hayatı boyunca hep susmuştu. Suskunluğu, abisinin yokluğunda daha da derinleşti. Abisi… hayattaki tek sığınağı, en yakın dostu, koruyucusuydu. Ta ki bir gece, o lanetli gecede, onu elinden alan bir kurşunla yıkılana kadar. Ve o kurşunun sahibi… Ilgaz’dı. Ilgaz, karanlığın içinden çıkıp gelen, geçmişi sırlarla örülü bir adam. Soğuk, sessiz ve ölüm kadar sert. Hayatı boyunca ne sevgiye yer verdi, ne merhamete. Yaşadıkları onu bir caniye dönüştürmedi belki… ama bir şeyleri öldürdü içinde. İnsanlığı, vicdanı, kalbinin sesi… Ve şimdi, geçmişinde bıraktığını sandığı o suç, karşısında bir çift gözle yeniden hayat buluyor: Sayra. Sayra, Ilgaz’ın bir zamanlar canını aldığı abisinin kardeşi olduğunu bilmiyor. Ilgaz ise onun gözlerinde kaybettiği masumiyetin gölgesini görüyor. Ve kader, ikisini aynı çatı altına, aynı sırların, aynı yaraların ortasına fırlatıyor. Sayra, abisinin katilini bulmaya ant içmiş bir kadın. Ilgaz, geçmişinden kaçamayacak kadar derinlere gömülmüş bir adam. İkisi de acıyı tanıyor, ama birbirlerini tanıdıklarında… başka bir savaşı başlatıyorlar. Bir bakış, bir dokunuş, bir gece… Hepsi yeni bir hikâyeyi doğuruyor. Ama bu hikâyenin içinde aşk yok. En azından başta. Başta sadece nefret var. Güvensizlik, yıkım, ve tarifsiz bir çekim… Kalbin kabul etmediği ama ruhun inkâr edemediği bir bağ. Ilgaz, Sayra’ya yaklaşmaya başladıkça… içindeki canavarı susturmakta zorlanıyor. Sayra, Ilgaz’a düştükçe… kalbini suçluluk ve kinle boğuyor. Ama gerçekler ortaya çıktığında, artık geri dönülecek bir yol kalmıyor. Çünkü Sayra’nın aradığı katil, çoktan onun kalbine sızmış oluyor. İntikam mı? Yoksa aşk mı? Birini seçmek zorundalar. Ama seçecekleri her yol… kalplerini kanatacak. Ve işte o zaman, “Gerçekler ortaya çıktığında aşk artık bir seçim değil, bir kıyamet olacaktı. Ama ikisi de bunun bir kıyamet olduğunu bilmiyorlardı. Çünkü onlar ne kalplerine söz geçirebiliyorlardı, ne de kalplerini birbirlerinden uzak tutabiliyorlardı.”

📖 Velmora`nın Gölgesinde “Adalet, bazen bir kurşun kadar sessiz gelir.” Velmora bir zamanlar umutla anılırdı. Şimdi ise yalanlarla örülmüş bir sessizlikle yönetiliyor. Kael Ardent, ailesini bu sistemin adaletsizliğine kurban vermiş eski bir gazeteci. Artık kalemi değil, gerçeği ortaya çıkaracak cesareti taşıyor. Sokaklar bastırılmış, halk susturulmuş olabilir... ama içten içe bir kıvılcım yanıyor. Bu bir uyanış hikayesi. Bir adamın. Bir halkın. Bir ülkenin. Velmora’nın gölgesinde, kim ışığa ulaşabilecek? boş.

O; kan, büyü, acı ve sırlarla dolu bir sunakta yıkanarak hayatı başlamış biri. Bir kurban. Sessiz bir kindar. Koyun postuna engerek saklayan bir avcı... Bununla beraber, adını aldığı mirasın şimdiki varisi ve en güçlüsü. Deli bir dahi. Her şey saklandığı yerde bulunması ile başlar. Gerçekler onları bağlayan ipin kopmasıyla tane tane etrafa saçılır, şaşkınların ve saklayanların yüzüne çarpar. Ya da O daha ana rahmine düşmeden bile önce her şey başlamıştır ve gerçekler sadece O bulunduğu için meydana çıkmaya karar vermiştir... Kızın etrafı korkunç bir geçmiş, karanlık ruhlar, insan taklidi yapan canavarlar ve onun gölgesinde dolanan düşmanlarla doludur; onu ele geçirmek, kullanmak, yutmak ve öldürmek isteyenlerle...

Bir insan herkesten ve her şeyden kaçabilirdi, kaderi hariç. Kader, insanın kaçamayacağı tek gerçekti. Beren, Aren`in dönüşüyle yüzleşirken, kaderin ne kadar kaçınılmaz olduğunu derinden hissediyordu. Aren`in gözlerinde gördüğü tanıdık bir parıltı, onu hala sevdiği adamın geri döndüğüne inandırıyordu, ama içindeki bir his, gerçeğin bambaşka olduğunu fısıldıyordu. O gece, İtalya`nın karanlık sokaklarında yankılanan siren sesleri, her şeyi değiştirmişti ve artık dönüşü olmayan bir yoldaydılar.

Zalimler ve Masumlar, Aksaray`da yaşayan köklü, saygın ve toplumda önemli bir yere sahip bir ailenin genç yakışıklı erkek evladının, kendisinin hiç tanımadığı ancak ailesinin büyüklerinin yakından tanıdığı, zengin ve prestijli bir ailenin sorunlu, psikolojik sıkıntılarla boğuşan genç ve güzel kızıyla evlenerek İstanbul’a damat gitmesini ve burada karşılaştığı çarpıcı olayları konu alıyor. Bu romantik gerilim; gelenek, baskı, aile sırları ve içsel çatışmalarla örülü bir yolculuğu anlatırken, aşkın, sabrın ve insan ruhunun sınırlarını da sorguluyor.

Liya bir Türk boyunun kızıyken, ailesinin bir baskında katledilmesi sonucu küçük kardeşi ile birlikte Loran krallığına sığınır. Tek isteği kardeşi ile birlikte mutlu ve özgür bir yaşam sürmektir. Bunun için sıra dışı güzelliğini herkesten gizlemeye karar verir. Lakin onu hiç ummadığı birisi fark eder. O kişi Kral Leonardo`dur!

Bir damla kan uğruna birleşen iki hayata intikam yemini dahil olursa. *** Düşman aşiretin kızıyla bir dama kan uğruna evlendiği için kızın konağa geldiği gün Mardini terk eden adam.. Düşman aşiretin oğluyla bir damla kan uğruna evlendiği gün evlendiği adam tarafından terk edildiği için intikam yemini eden kadın.. *** Başlama tarihi; 09.04.2025

Üşüdüm. Üşümemi sağlayan hava değildi, sevgisizlikti. Ölümüne sevilmeyen bir insanın kalbini hiçbir söz ısıtamazdı. Kalp ısınmazsa hiçbir yer ısınamazdı. Gözümden bir damla yaş aktı yere; çiçeği büyüttü. Sevgisizliğin yağmuru yağdı üstüme; içimdeki çocuğu büyüttü. Sevilmeyi bekleyen her kadın, içindeki çocuğu bilmeden büyütür. Artık insanların ona `yanımda çocuklaşıyorsun` deme gibi bir şansı kalmamıştır. Zaten bunu söyleyen insan büyütmemiş midir, o kişinin içindeki çocuğu sevgisizlikle? *** Ailesinin onu evlatlıktan reddetmesi ile gidecek hiçbir yeri olmayan İl, son çare olarak en yakın arkadaşının evine gider. Orada da sıkıntılar peşini bırakmazken; en yakın arkadaşının yazlığına gitmeyi karar alır. Yeni insanlarla tanışmaya başlar ama bir şeyler ters gidiyordur. Kafasını dinlemek için çıktığı bu yolda, kafası daha da karışmıştır. Unutmayın ki; Dünyanın fazla zamanı yok.

Liva: “Ben hiç rüya görmedim. Gökyüzü bana hep sessiz kaldı. Ama sen… Sen geldiğinde, içimde unuttuğum bir şey uyandı. Sanki çok önceden tanıdığım bir hüznü, gözlerinde yeniden buldum.” Ereniel: "Rüyaları korumakla görevliydim. Ama kendi rüyamı koruyamadım. Kanatlarım kırıldığında, sadece gökyüzüm değil… Kalbim de sustu. Ta ki seni görene dek. Liva, sen rüyasız doğdun belki… Ama benim en eski düşümsün.” Rüyaların küle döndüğü bir dünyada, iki yalnız ruh bir araya gelir. Biri geçmişin yüküyle, diğeri bilinmeyen bir kaderle sınanırken; ay ışığı, unutulmuş bir bağın üzerini aydınlatır. Ay Altında Kırık Kanatlar Zamanı aşan bir bağın, kayıp rüyaların ve kaderle savaşan iki yüreğin hikâyesi.

Arven - Sayılar hiç bir zaman ifadesiz olmaz. 8~🐍 Niva - Ben geç gelirim ama yerinde dokunurum.

Bu kitap; BEIVA evrenini tanıtmak ve biraz da kitap yazmak üzerine hazırlanmış bir metinler bütününü sizlere göstermek için tasarlanmıştır. Bu kitabı bir deneyim aktarımı amacı ile de kullanmak istiyorum çünkü eski yazmalarımı barındırıyor. Zamanında yaptığım hataları ve başarılarımı, sizlere güzel bir içerikle sunmak istiyorum. Umarım beğenirsiniz.

Yavuz, bana elindeki tableti uzattığında ona baktım. “Bu ne?” “İzle.” Gösterdiği görüntüyü izledikten sonra birkaç kez daha izledim. İnanmak istemedim, bu görüntüye. Çünkü, bu görüntüdeki kadın benim sevdiğim olamazdı. Bana ihanet edemezdi, yanlıştı. Belki de yalandı da. Tableti geri uzattığımda sessiz kaldım. Masaya parmaklarımı tek tek vurarak düşünmeye çalıştığımda aklıma hiçbir şey gelmedi. Neden? Niye? “Ne yapacağız?” diye sormuştu birisi. Ben de bilmiyordum. İlk defa bir şeyi bilmiyordum ve bilmek istemiyordum. “Aradığımız kişi-“ “Zeynep Hena Erçin.” dedim, ondan önce. “Düşmanım ve aynı zamanda da sevdiğim kadın, biliyorum.” Eğer böyle bir şey yaptıysa, sonu ölümdü.

Aile & Asker kurgusu 🪷 Kitaptan küçük bir alıntı⤵️ 🪷 Gözlerime bakmaya devam ederken sordu. “Sen benim kim olduğumu biliyor musun?” kafamı aşağı yukarı salladım. “Abim!” dedim gür bir sesle. “Abimsin sen benim!” Afalladı. Ona, sen uzaylısın desem bu kadar şaşırmazdı hani. “Ne?” dedi. “Nil ben. Kardeşinim!” 🪷 21.08.2024🍭

Bazen vazgeçmelisin derdim kendime Bir kez gördüğün biri için bu sabır niye Ama diğer günler yine aynıydı Yine onu bekledi kalbim Kime baktıysa onu görmek istedi gözlerim...