Saye, çocuk yaşta ailesi tarafından terk edildikten sonra zorla alıkonulmuş, travmatik olaylar yaşamış bir kızdır. Hayatının dönüm noktası, acımasız saldırganından kaçmaya çalışırken, Eymen ve Armen adında iki gençle tanışmasıyla başlar. Bu iki gizemli çocuk, Saye’yi ölümün eşiğinden kurtarır, ancak onların da karanlık bir geçmişi vardır. Saye, Eymen ve Armen, yakalandıkları bir organizasyon tarafından kaçırılır ve gizli bir tesisin içinde, üzerinde deneyler yapılan deneklere dönüşürler. Bu deneyler sonucunda her biri insanüstü özellikler kazanır: Saye’nin gözleri kırmızıya dönüşür ve olağanüstü bir algılama gücü kazanır. Armen, hem inanılmaz bir zekâya hem de büyük bir fiziksel güce kavuşur. Eymen’in vücudu, farklı kan gruplarına adapte olabilen eşsiz bir biyolojik değişim geçirir. Ancak bu güçler, hem bedensel hem de zihinsel sınırlarını zorlar ve onları kim olduklarını sorgulamaya iter. Deneylerin ardındaki organizasyon, onların güçlerini kötüye kullanmayı planlamaktadır. Bu üç genç, bir yandan deneylerin etkileriyle başa çıkmaya çalışırken bir yandan da bu sistemden kaçmanın yollarını arar. Saye’nin dövüş yetenekleri ve hayatta kalma içgüdüsü, Eymen’in empatisi ve Armen’in stratejik zekâsı, onları hem bir arada tutan hem de özgürluge yaklaştıran unsurlar olur.

Korkudan ne yapacağını şaşıran adama kulağının bir milim yanından geçen mermi yalnızca bir uyarıydı. Telefondaki adam konuşmasına kaldığı yerden devam etti : "Yerinde olsam fazla hareket etmemeye çalışırdım sıçan. Ne olur ne olmaz patlarsın matlarsın maazallah ! Canının kıymeti olsun biraz ." Levent Dizdar duyduklarıyla yutkunmuştu : " Ne zannediyorsun ben ölürsem gölgeni koruyabileceğini mi ? " deyip keyifsiz bir kahkaha attı. Ölmek üzere olan bir adamın son çırpınışlarıydı bu. Bu yüzden konuşmaya devam etti :"Sandığın kadar görünmez değilsin artık Alpaslan. Onu ben alamadıysam bile bir gün alacaklar ve sen bu kadar şanslı olamayacaksın. " Duydukları ile çenesi seğirmeye başlayan adamın iblisleri artık susmuşlardı. Çünkü istedikleri olacaktı. "Her zaman ayağımın altında dolaşan pis sıçanlar oldu. Hepsi de bulundukları bok çukurunda o kadar çaresizlerdi ki Sonra ne oldu biliyor musun ? İblislerim hepsini cehennemimde misafir ettiler." dediği anda sandalyelerde oturan adamların hepsi sırayla yanmaya başladılar. Hepsinin üzerinde oturduğu sandalyelerde özel yapım bombalar yerleştirilmişti. Buraya gelmeleri sürpriz değildi. Sandalyedeki bombalar onlar gelmeden yarım saat önce ayarlanmıştı. Levent Dizdar gördükleriyle küçük dilini yutacaktı neredeyse. O sona kalmıştı. Uzatmaması gereken çok yanlış birine uzatmıştı o pis ellerini. Bunun bedelini ödemeliydi. Özel bir zehir hazırlanmıştı onun için. Bizzat iblislerin fikriydi. Tek bir kere ölmemeliydi. Her ölüşü cümle aleme ibret olmalıydı. Kimse bir daha Aslan`ın Gölgesine el uzatmamalıydı. Aslan, adama zehri enjekte edilişini zevk ile izliyordu. Vücudunda ki her bir kemik defalarca kez kırılıyormuşçasına bir acı yaşayacak, kan kusacak ama yine de ölmeyecekti. Levent Dizdar son bir çabayla :"Gölgeni senden alacaklar. " diyebilmişti. Adam son kez eserine şöyle bir baktı ve cevabını verdi : "Hiç kimse benim olan kaleme dahi dokunamaz. Gölgemi dilinize dolamışsınız belli ki ama hatırlatırım. ASLANI`IN GÖLGESİ ASLANINDIR !

19 yaşındaki Sare, küçük bir Ege kasabasından İstanbul’a doğru bir yolculuğa çıkar. Hayatında yeni bir başlangıç yapmak için şehre adım atan Sare, önünde belirsiz bir gelecek ve derin bir kaybolmuşluk hissiyle karşı karşıyadır. İstanbul’a varır varmaz, hem şehirle hem de kendi iç dünyasıyla yüzleşmeye başlar. Ancak ne kadar adım atarsa atsın, içinde bir eksiklik vardır – bir eksik parça, bir boşluk, bir gölge. İstanbul’da, Dağhan Korkmaz isimli gizemli bir gençle tanışır. Şehrin en güçlü adamlarından birinin oğlu , Sare’nin dünyasına sızmaya başlar. Bu yeni tanışıklık, onları geçmişin ve geleceğin karmaşasına doğru sürükler. Her ikisi de, İstanbul’un karanlık sokaklarında kaybolmuş bir hikayenin parçalarını birleştirmeye çalışırken, kendilerini birbirine çeker. Ancak Saye, sadece bir aşk hikayesi değildir. Sare, hayatına yeni yönler verecek, geçmişinden ve kendi kimliğinden kaçmak yerine, onları kabul etmeyi öğrenecektir. Annesiyle ilgili sır perdelerini aralayacaktır.Bu yolculukta, neyle yüzleştiği, kimseye anlatmadığı sırları ve kaybolan bir kimliği keşfederken, şehirde bir şeyler yerinden oynar. Saye adlı bu çağrı, ona neyi bırakıp neyi bulacağını sorar.

Karanlığa gömülen şehrin üzerinde şimşekler dans ediyordu. Gök gürültüsü ise sağır eden cinstendi. Sanki ben konuşmadıkça gökyüzü konuşuyor, günahlarımı haykırıyordu adeta. İçimde... Beyaz ve Siyah. Aydınlık ve Karanlık vardı. Hangisinin büyüklüğü daha fazla kestiremiyorum. Terasta duyduğum adım sesleriyle irkilerek çıkışa doğru döndüm. Karan... Panikle geri adım atsamda terasın pervazına yaslanmıştım. Kaçışım yok. Kalbim deli gibi atarken telaşla bir çıkış yolu arıyordum. Ben kafamda bahaneler sıralarken o çoktan sınırlarımı ihlal etmiş bana yaklaşmıştı bile. "Saye!" Kullanmadığım ikinci ismimle seslenince tüylerim diken diken oldu. Herkes, "İclal" olan ilk ismimle seslenirdi. O beni tanıdığından beri hep ıslarla "Saye" diye seslenip durdu. "Bu havada ancak senin gibi biri, bu gökyüzüne kadar uzanan binanın terasına çıkar." Eliyle yanağımı okşamaya başlayınca bir an kalbim yerinden çıkacakmış gibi hissettim. "Saye, sen gerçeği benden ne kadar saklarsan sakla." yüzünü yüzüme yakınlaştırarak "Gözlerinin ardında ki gerçek yüzünü görüyorum." Ve tekrar yineledi sözlerini "Sakladığın o yüzü görüyorum.! "

zengin aile çocuğu saye hala okumak istiyordur. Ama babası buna karşı gelerek onu evlenmeye zorlar. Zorunlu evlilik yaptığı Ayaz Yener ile olan hayatında onu neler bekleyecek? Hep birlikte görmeye ne dersiniz?💗🫠