“Bütün bu metal yığını,” dedim. “Görüp görebildiğim her şey. Kıt aklımı öyle bir karıştırıyor ki, alışmakta hâlâ öyle zorlanıyorum ki, neyin gerçek neyin hayal, yani onların bir oyunu olduğunu anlamakta zorlanıyorum. Ya bir gün evimde uyanırsam, ya bir gün her şey bir anda biterse? Bir rüya görmek gibiyse burada olup bitenler. Oluşturdukları şeye simülasyon diyorsunuz ama hem onlar bize dokunabiliyor hem de biz onlara dokunabiliyoruz. Bir hayalin bize dokunmasını sağlıyorlarsa, gerçekmiş gibi görünmesini, çok daha fazlasını neden yapamasınlar? O pencerede gördüklerim mesela. Neden o hayallerden biri olmasın? Bu yapı. Bu daire. Buradaki her şey. Uzandığım bu koltuk. Yastığımın üzerinde duran papatya. Puanlarla alınabilecek her şey. Kaynağı nereden geliyor? Ya hepimiz bir diğerimiz için sanal bir gerçekliksek? Bunu nasıl anlayabiliriz? Nasıl ayırtına varabiliriz gerçekliğin?"

Bir sabah uyandığında Ethan bildiği dünyanın yavaş yavaş değiştiğini fark eder. Küçük ayrıntılar yer değiştirir, hatıralar bulanıklaşır, aynadaki yüzü ona ait değildir. Evinde beliren gizemli bir kapı, onu gerçeklikle yanılsama arasındaki ince çizgiye sürükler. Peki, gördüğü dünya ne kadar gerçek? Ve o kapının ardında ne saklı?