Nefretten aşka, sürükleyici tarihi, Bosna asker kurgusu 🪻Tüm ailesini Bosna’da kaybettikten sonra kendisini öldürmek isteyen düşmanlarından kaçıp Türkiye`ye sığınan ve kendisinden nefret eden üsteğmene aşık olan Alina Mihaloviç 🪻Sevdiği kadının ölümüne sebep olan Alina ile görev icabı evlenip onu örgütçü dayısıyla birlikte hapse attırmak için aşık rolü oymayan Üsteğmen Barbaros Ege Demirsoy ... Alina tüm ailesini Bosna savaşında kaybetmiş ve dayısının yardımıyla bağ evine sığınarak kardeşi Hana ile hayatını kurtarabilmiş genç bir kızdır. Yemek bulmak için kardeşini bırakıp evi terk ettiğinde hayatı artık eskisinden çok daha zor olacaktır. Geçmişin içinden gelen karanlık silüet onu bulduğunda artık savaşta kan ağlayan milleti için erkek kılığına girerek makus talihini değiştirmeye çalışacaktır. Tesadüfler Alina’yı, rehin alınan savaş muhabiri sevgilisini kurtarmak için gelen Üsteğmen Barbaros ‘a götürür. Kader birbirinden nefret eden bu iki yaralı kalp için ağlarını çoktan örmüştür. Geride kalanlar için savaş , aşk ve entrika hiç bitmeyecektir. 🪻Savaşın mahşerinde kıvranan öksüz kalmış bir ülke 🪻Karanlığa savaş açıp muhabir sevgilisini kurtarmak için gelen bir Türk askeri 🪻Ülkeler arasında savaş sebebi olacak gizli bir görev… 🪻Kendi öz yeğenini ölüme sürecek kadar karanlık bir örgüt lideri ve onu pusuya düşürmek için yemin eden YILDIRIM TİMİ… 🪻Savaşın günahlarından kurtulmak için erkek kılığında dolaşıp düşmanlarıma kan kusturan Alina Mihaloviç… 🪻Sevgilisinin ölümüne sebep olan kadınla görev icabı evlenmek zorunda kalan Barbaros Ege Demirsoy… 🪻Dostluk, ihanet ve sarsıcı bir aşk hikayesi…

~ İki Küçük Kalbin Ezgisi ~ "Bir gün olur da kader bizi de ayırırsa abicim, bil ki sen benim için her zaman en değerlisisin." Umut ve Duygu—iki küçük kardeş, iki büyük yürek. Ailelerini talihsiz bir yolculukta sonra kaybettiklerinde, İstanbul’un karmaşası on yaşındaki Umut’a ağır, beş yaşındaki Duygu’ya sessizce sığınacak bir gölge olur. Yıllar ilerledikçe bu iki çocuk, ışıltısı pasla kaplı sokaklarda sırt sırta büyür: Umut hayal ettiği romanı yazmaya, Duygu ise notaların izinde abisinin düşlerini yaşatmaya ant içer. Fakat kader, her ezgiyi bir boşlukla sınar. Umut’un sakladığı gizli acı, yirmili yaşlarının eşiğinde bedenini susturur; kelimelerinin yerini harf harf suskunluk alır. Duygu, tekerlekli sandalye tezgâhı kadar gıcırdayan eski bir midi klavyeyle, borçlardan ağır bir umut taşır–abisi uyanana dek. Bu roman, yıllar sonra karanlık bir sığınakta hayata tutunan gizemli bir anlatıcının gözlerinden süzülür. Her bölümün eşiğinde duyacağınız fısıltılar, kardeşlik bağını geçmişten geleceğe taşır. İki Küçük Kalbin Ezgisi, kaybın ağırlığına karşı direnen sonsuz sevginin, hayallerin ve fedakârlığın iç burkan şarkısıdır. Sayfaları çevirdikçe, bir romanın gölgesinde iki kalbin aynı ritimde çarptığını hissedecek, pas tutmuş bir melodinin bile umutla parlayabileceğine tanık olacaksınız.

Kahraman olmak isteyen bir çocuğun, sessiz bir bozkırdan rengârenk bir dünyaya adım atış hikâyesi... Cole, sıradan bir oduncu köyünde, büyükbabasının gölgesinde yaşayan on iki yaşında bir çocuk. Ancak kalbinin derinliklerinde, gerçek kahramanlar gibi savaşmak, tanınmak ve unutulmaz olmak istiyor. Gündelik yaşamın basitliğiyle, büyülü bir dünyanın iç içe geçtiği bu sırlarla dolu yerde Cole’un hayalleri sınanırken; çiçeklerle sembolleşmiş klanların, eski tanrıların ve kayıp kahramanların dünyası adım adım önüne seriliyor. Ancak burada herkesin çiçeği sonsuza kadar açmayacaktır. Kendi kaderini seçmek mümkün mü, yoksa bazıları hiç seçilemeyecek kadar küçük mü kalır? “Karanlık, en parlak ışığın doğuşunu beklerken, kahramanlar gölgelerde yükselir ve dünyaya umut saçarlar." Unutulmaz arkadaşlıklar, macera, aksiyon ve fantastik ögelerle dolu bu seri ikinci eviniz olacak. @Tüm Hakları Saklıdır.

Doğar doğmaz annesini kaybeden, adı bile olmayan bir çocuk... Teladu`nun donmuş topraklarında büyüdü; sevgi görmeden, sadece hayatta kalmaya çalışarak. Bir gün, kendisine zulmeden bir muhafızı kırık bir cam parçasıyla öldürdü ve kaderini kendi elleriyle yazmaya başladı. Yıllar boyunca acıyla yoğrulan bu çocuk, bir savaşçıya, sonra da efsanevi bir lidere dönüştü. Paralı asker olarak başladığı yolculuk, binlerce kişilik bir orduya ve kendi adaletini kurduğu bir krallığa evrildi. Karalius`un tacı altından değil, acıdan dövüldü. Soğuk tepelerde, siyah zırhıyla bir hayalet gibi yürürken, karanlık geçmişiyle yüzleşmeye hazırdı. Yüzündeki yara izleri, çektiği acıların iziydi ama bu izler, onu çirkinleştirmiyor; aksine, karizmasına gölge değil, ağırlık katıyordu. Onu gören, bir kraldan fazlasını görüyordu. Karalius`un huzurunda suçlular diz çöküp af diliyordu. Ama Karalius`un adaleti merhametten değil, haktan geliyordu. KARALIUS SESLENDI "Adalet artık bir kelime değil, bizim ayak sesimizdir!" Küllerden doğan kralın gözlerinde, ne korku ne tereddüt var. Sadece adaletin sancağını taşıyor.

Önsöz: Sakarya… Yeşilin en koyusuyla grinin en keskin sınırında bir şehir. Bu şehirde geçmiş, kolay kolay gömülmez. Nehrin taşıdığı sadece su değildir; bazen bir hayat, bazen bir sır, bazen de ölüme açılan bir kapıdır. Ben Tolga Yılmaz. Sessiz bir hayat kurmak için geldim buraya. Ama bilirim, sessizlik uzun sürmez. Hele ki karanlık seninle konuşmaya başlarsa… Bu hikâye, gözlerini kapattığında bile tetikte kalanların, geçmişinden kaçamayacağını bilenlerin hikâyesi. Ve bu kez, kaçmak gibi bir niyetim yok.

Lamia ihanetten sonra bir kaçış yolu ararken karşısına çıkan bir vampir onun hayatını değiştirecekti. Lamia aslında normal birisi değildi devamı kitabımda☝

O’nu severken acı çekiyordum, O’nun beni sevmekten vazgeçeceği düşüncesi ise bana acı veriyordu.

"Karanfiller" dedi Lavin buz grisi gözlerinin içinden. Bense eski tanıdık o hikayeyi perde arkasında okurken konuştum. "Karanfillerin hikayesini bilir misin?" Bilinmezliğin sırrını aralamak için bana cevabını verdiğinde ise o tanıdık hikayeyi, hayatımı anlatmaya başladım. "Hz.Meryem, Hz.İsa çarmıha Yahudiler tarafından gerildikten sonra oğlunu görür ve olduğu yerde dizlerinin üzerine çökerek ağlamaya başlar. Gözyaşları toprağa kavuşunca bir mucize yaşanır ve karanfiller ortaya çıkar." "Karan..." Ardından Lavin`in dudaklarından bütün gerçekliği kendisine söylüyormuş gibi benimle buluşturdu. "Lacrimosa." Lacrimosa, ölümün getirdiği gam, karanfiller ise ölümün ardından gelen gözyaşlarıydı. Bu çoktan ölümü sırtlanmış ruhun darbesiydi. Bu kemikleri ve kanadı kırık, sadece nefes almak için yaşayan, ruhu olmayan adamın hikayesiydi.

Nur gizli bir teşkilata bağlı akıllı ,güzel bir o kadar da sırlarla dolu bir geçmişe sahip birisi. Azad ve Nur’un karşılaşması bu karşılaşmanın iş anlaşmasına dönmesi Azad için güzel gibi gözüksede Nur için tam bir ateşten çember haline gelmişti. Azad bir aşiretin ağası aynı zamanda bir mafya lideri. Zehirli sarmaşık operasyonu nasıl devam edicek?

Ben bir kibritim sizi yaka bilmem için önce benim yanmam gerekiyor.

Ana vatanımdan ayrılıp bir girdapa gittiğimi o an bilmiyordum, asıl bilmediğimse çekildiğim sandığım girdabın aslında yurdum olacağıydı

Sözlüğümde üç kelime vardı benim Lavinya sen,yada,hiç…

Yabancı bir ülkede kaybolmuştu... Kalbini, hiç güvenmemesi gereken birine teslim edeceğini bilmeden. "Moskova`ya eğitim için geldim. Aşka bulaşmak gibi bir planım yoktu..." Ama planlar her zaman değişir. Soğuk bakışlı bir adam. Kırmızı pasaportlu bir kız. Ama kimse ona karların altında saklanan karanlık sırları ve bir adamın gözlerinde gizlenen tehlikeyi anlatmamıştı. Soğuk, yalnız ve ölümcül... O adam onun kaderiydi.

Karanlıktan koşan aydınlığa, yerinden memnun olmayan pişmanlığa giderdi. Emin olamayanlar bu işin neresindeydi? Yolun ortasında kalakalanları bu ayrımın neresine koyabilirdik. İşte biz tam olarak ne yapacağını bilemeyen iki kişiydik. Bu yol ayrımının bir kaldırımında ben karşı kaldırımında o vardı. Kaçamayanlar ve yok sayamayanlardık belki.. "Yapacak bir şey yok." "Her zaman yapacak bir şey vardır." "Ben umut tarlası değilim." "Zaten ben de çiftçi değilim." Biz yolumuzu kaybettiğimizi bilip, bulmak için çabalamayanlardık. Ama değişebilirdi belki de değişmeliydi. "Sırrını açığa çıkarırım." "Ben sana sır vermedim." Sır gibi gözüken geçmişi kabul etmek için ne yapmalıydık?

Aniden olmadı, birikti.Yavaş yavaş doldu, sonunda taştı. Bugün attığım üç beş adım yormadı beni, dün yürüdüğüm kilometrelerce yol nefesimi kesti.Aniden bitmedi bıçakla kesilmedi birikti.Doldum, taşıyorum artık. Siz sadece taştığımı görebiliyorsunuz. Ben bugün vazgeçmedim