Toprağın haykırışları oldu pusulam. Benliğimi bıraktığım kanatlarım ölümün habercisiyle buluştu. Sarmaşıklarına sarılı bedenler onun varlığında vücut bulurken, hayat verdiği topaktan can alacaktım. O kefene sarılmamış ruhları benim için süslerken, kasvetli havasını mavi kanatlarımla dağıtacaktım. Ruhu arşa çıkmış bu insanların, cellatlarının son tanıklarıydık biz. Varlığım yok oluşun miladı. Yaşamı var oluşun yok oluşu.

"Şirket şubelerine yatırımlarınız ne kadar tutuyor Aslan Bey?" "Sizi geçen hafta Mood Bar`dan sarışın bir hatunla çıkarken görmüşler. Bu doğru mu?" "Aşk hayatınızda farklı şeyler mi var?" "Kaç ülkede ev ve iş yerine sahipsiniz? Size göre başarının sırrı ne?" Bunlar gibi onlarca sorular... Hepsi de tek bir kişiye yöneltiliyordu; Aslan Bozyel`e. Peşinde iz sürdüğüm adamı Taksim`de bir kafenin çıkışında yakalamıştım. Daha doğrusu diğer meslektaşlarım gazetecilerle yakalamıştık ancak soru sorma sırası henüz bana gelmemişti. Açıkçası bu karşılaşmaya mikrofonsuzluğum ve kameramansızlığımla hazırlıksız yakalandığım söylenebilirdi. O, diğer gazetecilerin sordukları soruları cevapsız bırakmakla birlikte kalabalığı yarıp son model arabasına ilerlerken ani bir şekilde bozdum suskunluğumu: "Çevrenizde anlaşmazlıklar yaşadığınız veya aranızın iyi olmadığı rakiplerinizin peş peşe ölümü hakkında ne düşünüyorsunuz?" Durdu. Sırtı bana dönük olan bedenini bedenime çevirdi ve birkaç ağır adımla yanıma yanaştı. "Azra Özşan," dedi küçük harflerle ve kulağıma eğilerek fısıldamaya devam etti, "Eğer internetteki son dakika gelişmelerinde ölüm haberin olsun istemiyorsan o lanet çeneni kapa ve bir daha sakın karşıma çıkma." Beni onlarca insanın içinde sessizce tehdit edişini iğneleyici bir tebessümle karşıladım. Elbette görüşecektik. Mahkeme salonunda.

Varlığını kaybettiğim ruhumun ayak izlerini takip ederken karşılaştığım anılarımdan birkaç dakika... Közleri ruhumu yakan hayatımın ödettiği bedeller sayesinde dimdik duran bedenim... Çoktan ateşe verilip yanıp kül olmuş bir hayatım vardı. Ruhum yoktu. Yangın, ruhumu bile yakıp köze çevirmişti ve varlığının artık bir önemi olmayan ruhum yürüdüğü yollarda yanık ayak izleri bırakıyordu. Ruhumun boşluğuyla kıvranan bedenim o ayak izlerini takip ederken her adımda eski bir anıyla karşılaşıyor, yeni bir anıyla doluyordu. Yanıp kül olmuş ruhumu, ayak izlerini takip ederek aramaya devam mı edecektim yoksa bedenimi dolduran yeni anılarla yeni bir ruha mı sahip olacaktım... Bir adım attım. Bir adım daha ve bir adım daha. Umutlarımın parçalanıp gittiği ve umutlarımın yeniden doğduğu o yere geldim...

"Geceleri gökyüzünde gördüğün o yıldızlar... Birçoğu aslında çoktan söndü... Ama biz onların parlamalarını hala görebiliyoruz. Bana hep garip gelmiştir. Bizden kilometrelerce uzakta olan yıldızların geçmişte kalan ışığını izleyebiliyor olmak... Belki de bu yüzden unuttuğumuzu sandığımız bazı şeyleri birden hatırlayabiliyoruz. Bazen bir koku, bazen bir anımsama, bir ses... Zihnimizin en derinlerinde kalan anıları açığa çıkartabiliyor. Gün geceye döndüğünde, parıldadığını gördüğümüz belki de çoktan sönüp giden o yıldızlar gibi, geçmişimiz de her ne kadar geride kaldığını düşünürsek düşünelim hep bizimle. Parıldamaya devam eden yıldızlar gibi, bazen gecemizi aydınlatıyor, bazen bir kutup yıldızı gibi yol gösteriyor bazen de, uykularımı kaçırıyor..." Nevra, hayatını zor koşullar altında sürdüren genç bir kadındır. Maddi sıkıntılar, ona çıkış yolu olarak kirli bir iş teklifini beraberinde getirir. Ancak bu iş, yalnızca fiziksel değil, ruhsal bir bedel de gerektirir. Teklifi kabul etmeden önce, geçmişinden tamamen arınması, tüm sosyal medyadaki izlerini silmesi gerekmektedir. Fakat unutulan bir şifre, Nevra`yı geçmişi ile tekrar yüzleştirecek, unuttuğunu sandığı tüm anıları tekrar tekrar yaşatacaktır. Keyifli okumalar dilerim.

Hollanda’dan Malatya’ya uzanan gerçek bir hikaye.

"Bu sefer olmadı Havuç Kafa." dedi, biri imalı bir şekilde arkamdan. Tabanca mı çıkarıp ona doğru namluyu uzattığımda. İkimizin de tabancaları birbirine bakıyordu. Babası mafya olan bir kız düşünün. Babası tarafından verilen ilk görevde polisin oğluna aşık olacağını nereden bilebilir ki. Adel, Babasının verdiği görevin, merdivenlerini büyük bir hırs ile çıkmaya çalışıyordu. Fakat merdivenin sonunda onu bekleyen`in Babası olmadığını çok geç fark edecekti. Bu görev ona hem en yakınındakini, hemde mesafeleri aşamadığı kişiyi verecekti. Adel`in bir çok kez düşeceği bu merdivende yaşadığı hayatını okuyacağız.

Düzenleniyor • Dostluktan doğan düşmanlığın, düşmanlıktan doğan dostluğun, ölümden doğan yaşamın, yaşamdan doğan ölümün izi. Var olan ve yeni oluşacak düşmanlık.... Düşmanlar arası kapışmalar ve alınan intikamlar... Vazgeçmek güzeldi ama vazgeçmeye çalışmak büyük bir hataydı. Bu aşk beni ölüme götürdü, ölümün kıyısından döndürdü. Herkesi teker teker kaybettim ve kazanmak bir oyun değil ölümle yaşam savaşıydı.

3 yakın arkadaş Genel cerrahide uzmanlık yapan Umay Öztürk Başarılı avukat Tomris Kayatürk Hayatı eşi tarafından mahfedilmiş Marya Demirgan En yakın arkadaşlarının hayatını kurtarmak için elinden geleni yaparlar peki ne kadar başarılı oldular?