İçimizde gömülü kalan hatıralar, geri dönmeyi arzuladığımız bir yer midir yoksa kaçmak istediğimiz bir dünya mı? Gülce, bir sabah gözlerini açtığında kendini 12 yıl önce, lisede, üzerindeki üniformasıyla ahşap sırasında otururken bulur. Dehşet içine düşen gözleriyle etrafına bakarken gördüğü tüm yüzler tanıdıktır. Bir kişi dışında.. "Geçmiş, bazen sandığımızdan daha güçlü bir şekilde geri döner." -Düğüm Ustası.

Bilemezdim en güzel sakarlığımla ona tutulup, kalbine doğru yolculuğa çıkacağımı.. *** "Dilruba bittin sen kızım, çocuk şöformuş ve şuan tam arkasında kim var bil bakalım." Son mesajı okurken sanki beynimden aşağı kaynar sular dökülüyordu. Önce mesajı doğru okudun mu diye tekrar gözden geçirdim. Doğru okumuştum. Kalbim hızla atarak başımı telefondan kaldırdım. Ağır çekimde ama öğle hızlı değil. Gözlerim dikiz aynasına kaydı ve şimşekler çaktı. Az önceki ateş saçan gözler aynıydı. Afeti devran meğersem şöformüş hemde kimin şöforü? Bahtsız bedevi Dilruba`nın. Peki o şoförün tam arkasında kim oturuyordu tabiki bahtsız Dilruba...

[ (Visal: Sevdiğine kavuşma, vuslat.) Bu hikayede de karakterler sevdiklerine kavuşmaya çalışıyor. ]