“Buyurun sizin oğlunuz sanırım” Sıkıca elini tuttuğum 6 yaşlarındaki oğlan çocuğunu karşımdaki takım elbiseli adama verdim. Bu oğlan çocuğuyla evimin yanındaki parkta karşılaşmıştım. Çocuğun ağladığını görünce onu yok sayamadım ve yanına gittim. İsmi Alpmiş ve babasını beklediğini söyledi. Bende onun gözyaşlarını silip birlikte babasını beklemeyi teklif ettim, o da sevinçle teşekkür etti. Ona kendimi tanıtıp sohbet etmeye başladığımızda on beş dakikanın geçtiğini gördüm. Ben konuşmaya dalmışken Alp bir anda ‘baba’ diye bağırıp parkın çıkışına doğru koşmaya başladı. Ona yetişip elini tuttum. “Unutun bunu, çocuk bakıcılığı yapmayacağım.” Karşımdaki adam alaycı bir şekilde gülümsedi. “Yapacaksın.” Karşımdaki adamın bu kadar ısrarcı olmasının tek sebebi oğluyla anlaşıp onun ağlamasını susturmammış. “Lütfen saçmalamayı bırakın, çok yorgunum eve gidip dinlenmek istiyorum ve emin olun bunlarla uğraşacak vaktim yok.” Karşımdaki adam cebinden bir kartvizit çıkarıp elime tutuşturdu ve “Fikrinin değişmesini bekliyorum.” Son kez Alp’in saçını okşayıp, “Fikrim değişmeyecek,” dedim. “Siz o kadar emin olmayın,” dedi ve oğlunun elini tutup arabasına doğru ilerledi.