Bir adamın "Ömür törpüsü" mü oluur "Ömer törpüsü" mü??? Buna en iyi cevabı Neslişah verir. Karşınızda Ömer ve Neslişah`ın unutulmaz aşkları var. Merak etmeyin, bu sefer mutlu sonn😉😉

Ailesinin izinden gidip asker olan kız. Önder edindiği adam gibi asker olan adam. Onların hayatı... Kitaba, hem buradan, hem wattpad üzerinden ulaşabilirsiniz. WhatsApp kanalıma ve instagram hesabıma bekliyorum. Hesap isimleri; andromedayolu

Bir varmış, bir yokmuş”la başlar her hikâye; Ama yalnızca adam kadını sevdiğinde, bir ömürlük mutlu son yazılır.Ayrı kalan kalpler bir gün yeniden birleştiğinde, ya her şey olur, ya da hiçbir şey. Çünkü bazı aşklar vardır; ya kalpten kalbe köprü kurar, ya da sonsuza dek yıkılır.

Kalp akıl işi değildi. Kalbe söz geçiremezdin. Eğer sevdiyse, sevme diyemezsin. Dinlemezdi. Onu sevmek istememiştim ama en çok da onu sevmiştim. O ise beni hiç sevmemişti. Onun için çocukluğundan öylesine bir hatıraydım sadece. Nazlı`ydım ben. Nazlı Aladağ. Babasının Nazlı kızı. Annesinin baş belası. Abilerinin kıymetlisi. Onunsa hiçbir şeyi. Emre. Benim kalbimin en büyük yanlışı. ************ Hâlâ eski Naz`sın." "Değilim," dedim keskin bir tonla. Eski Nazlı severdi onu, çok aşıktı ona. "Çok zaman geçti üstünden. Büyüdüm ben." "Evet," dediğinde gözleri gözlerimi buldu. Gözlerimin içine bakarak konuştu. "Büyümüşsün." "Niye geldin?" Sesim istemsiz sitemli bir şekilde çıkmıştı. "Sıkılmıştın buralardan, öyle diyordun abime en son?" abime dediğim kısmı özellikle bastırmıştım. "Naz, sen bana sinirli misin?" "Ben sana niye sinirli olayım, Emre?" dedim kendimle çelişip, sinirli konuşurken. "Sen benim hayatımda mısın ki sana karşı herhangi bir duygu besleyeyim?" Şaşırmıştı. "Biz beraber büyüdük, Naz. Değil miyim hayatında?" "Değilsin!" dedim bir hışımla. "4 yıl oldu, Emre. 4 yıl. Öyle senin her yaz burada olmandan bahsetmiyorum ben. 4 yıldır hiç gelmedin sen. Arayıp sormadın bile. Sence sen benim hayatımda mısın?" ***

İntihar eşiğine gelmiş insanların bedenlerine girerek onları yaşama bağlamaya çalışan Ruh gezgini Margaret ve hayattan hiç bir ümidi kalmayan Alfredonun yolları Collega kasabasının küçük kütüphanesin de aynı kitaba dokunmalarıyla başlar. Margaret yaşatmak Alfredo ise ölmek için aradıkları bu kitabın onları geçmişin tozlu raflarına geri taşımasıyla oldukları güne kadar olan tüm rastlantılarını da onlara geri hatırlatacaktır. Bu tesadüfte yaşammı kazanacaktı yoksa ölümmü ? Aşkmı yaşatacaktı yoksa anılarmı öldürecekti ? "Bir bilinmezlik içindeyken ruhuma takılan Marconun yeşil gözlerine tutunarak yaşamayı seçmiştim hayatın benim için planladığı kaderi bilmeden." " Sen tüm evrende benim Turunçgilimsin Maggy" " Bazı kitaplar okunmaz, yaşanır. " Bazı ruhlar ise sadece sessizlikte bulunur. "

Adam bana doğru yaklaştı önümde diz çöktü eliyle yanağımda kurumaya dönmüş yaşı sildi ve “prensesler ağlamaz bilmiyor musun yoksa?” Dedi. Şaşırmıştım, ilk defa biri bana prenses demişti. Oysa babamda annemde prenses diye bir şey yok demişti bana. Tekrar prenseslerden bahsedersem ceza verirlerdi. Durdum hiç tanımadığım adama bakarken bakışlarım anneme kaydı ve “prenses diye bir şey yoktur.” Dedim. Afallamış gibi bakmıştı. Şaşırmıştı galiba. Ama neden şaşırmıştı ki? bu durumlar bana artık normal gelmeye başlamıştı.

Bazen bir gün, her şeyin özeti olabilir. Sabah uyanıyorsun ama neden kalktığını bilmiyorsun. Sokağa çıkıyorsun, kimse gözünün içine bakmıyor. İşe gidiyorsun, sistem işliyor ama içinde bir şey duruyor. Bu hikâyede ne büyük olaylar var ne kahramanlar. Sadece biri var - herkes gibi görünen biri. Günlük hayatın sessiz çığlıkları, iç sesle dış dünyanın çatışması, kalabalıklar içinde görünmez olmak... Eğer bazen "burada olmamalıydım" hissine kapılıyorsan, bu sadece bir hikâye değil. Bu, bizim hikâyemiz olabilir.

Çocukluk arkadaşı olan Derin ve Mete on yılın ardından tekrardan takipleşmeye başlar. Ve yarım kalan aşk küllerinden yeniden doğar.

Bir aşk hikayesi...

Yarım kalan bir melodiyle başlar her şey. Bir kız... beyazlar içinde, geçmişini arar. Bir adam... hiç var olmamış bir hayalet gibi fısıldar kulağına. Ve bir çınar ağacı... her şeyi sessizce izler. Ama bu bir roman değil yalnızca. Bu, parçalanmış bir zihnin onarmaya çalıştığı geçmişin hikayesi. Melodi bir çığlıktır. Kayıp bir çocukluğun, susmuş bir annenin ve bir odanın camından görünen ağacın melodisi. Bu hikayede gerçekle hayal, sessizlikle çığlık arasında yalnızca bir perde kadar mesafe var. Ve bazen en büyük kurgu, yalnızca tek bir kişinin gerçeği olur.

"Bu hayattaki tek doğrum sensin sanmıştım. Meğer en büyük hatammışsın." Karaca`nın 3 kuralı vardı. Ölene kadar aşık olmamak. Kimseye güvenmemek. Geçmişini sonsuza kadar saklamak. Bu 3 kuralında çiğnenmesine sebep olan adama hayatını vermek istedi. Ölse de onunla olmak, onu sonsuza kadar unutmamak istedi. Çok geç olsada fark etti, 3 yanlış yapmıştı. 3 yanlış 1 doğruyu götürdü. Sonra 1 doğru yanlışa dönüştü. Karaca en büyük hatasını böyle yaptı, en başından beri yanlış olan şeyi doğru sanmak...

Asker & MİT Ajanı Asker Kurgusudur.🎖 Konu, içerik ve kapak tasarımı bana aittir. Piyade Yüzbaşı Ateş ve Yaman Timi görevdeydi. Kurşunu mermi yatağına yerleştirdikten sonra derin bir nefes aldı, en ufak bir hata yapmamalıydı. Mağaranın girişine nişan almadan önce dudaklarını telsize göttürdü. "Yaman Timi, tek bir kurşun boşa gitmeyecek." dedi. Bu sözcükler anlamı belliydi, çatışma başlayacak mermiler hainler kafalarını deşecekti. Ateş nişan aldı. Mağaranın girişinde ki teröristin anlını deldi. Yanında ki ne olduğunu anlamadan yediği kurşunla yere yığıldı. İçerideki teröristler tüfeklerini almadan onlarda arkadaşlarının yanlarına gittiler. İçeride ki tüm hainlerin öldüklerinden emin olduktan sonra temkinli bir şekilde kalktılar. Mağaranın içine girdikten sonra Ateş konuşmaya başladı. "Yavuz, Demir sağ tarafa. Naz, Yiğit sol tarafa. Pusat benlesin ve diğerleri etrafı kontrol edin!" dedi. Yaman Timi ise hep bir ağızdan "Emredersiniz komutanım!" dedikten sonra tim emirleri hızla uygulamaya başladı. Pusat ve Ateş ilerlerken karşılarında ki odadan sesler geldiğini fark ettiler. İkisi de temkinli bir şekilde kapının önüne geldi. Ateş, Pusat`a gözleri ile kapının kilidini işaret etti. Pusat ise kapının kilidine nişan alarak iki el ateş etti. Kapı gıcırdayarak açıldı içeride sandelyeye bağlanmış bir sivil... İlk bölümden kısa tanıtımdır.

Bu kurguda ki kurumların gerçek ile bağlantısı yoktur! Durum ve olaylar hayal ürünüdür.  `Kırıldıkça güzelleşen Lotus çiçeği...` Kendini vatanına adamış MİT personelini Zeren Yalçın ona verilen yeni görev için yaşadığı yerden terör yuvası diye adlandırılan bölgeye Vali olarak atanır. Yeni bir ekip, yeni bir hayat... Eski Yüzbaşı`na verilen görev de Zeren Yalçın gibidir. Bir görevinden sonra emekli olmak zorunda kalan Barlas Karadağ yeni Vali`nin koruması olur. Bir ekip kurar, yeni bir hayata başlar. Barlas Karadağ arkasında bırakmak zorunda kaldığı geçmişi Zeren Yalçın`ın geleceğidir. Gerçekler, yalana dönüşmüş bu yalanlar bir bir ortaya çıkmaya başlamıştır. "Evim var sanıyordum yokmuş, senle tanıştıktan sonra bildiğim evin ev olmadığını anladım."

Kendimi güzel diye adlandıramazdım belki. Ne boyum uzundu, ne nefes kesen güzelliğim vardı; ne gözlerim renkliydi ne de ince belim, güzel bir fiziğim, kadife gibi sesim, bembeyaz tenim. Hikayelerden fırlamış bir kız değildim anlayacağınız. Zaten benimki de hikaye değildi. Hayattı. Yalnızca okuduğum öykülerdeki o güzel ve saf kızların, yakışıklı ve mükemmel erkeklerle olan aşk hikayeleri yoktur hayatta. Yolda yürürken güzel diye adlandırmayacağınız insanların da bir evlilikleri, sevdaları, hayatları olduğunu görürsünüz. Ben o sıradan insanlardan biriydim. Ne tesadüflere, planlara, çekişmelere; ne de eli silahlı adamlara, mafyalara, belalara dair bir iz vardı hayatımda. Aşkı güçlü kılan kalpteki zincirlerdir, yaşanan çekişmeli ve kaçırılmalı olaylar değil. Her aşkta ortak tek bir şey vardır, o da kaybetme korkusudur. Çünkü bir yerde sevgi varsa korku da baş gösterir. Sevileni kaybetme korkusu. İşte bu korkuyu herkes yaşar. Ben Hülya. Beraber büyüdüğümüz kapı komşum Sefa`ya aslında âşık olduğumu onu kaybedebileceğimi fark edince anladım. O ise zaten yıllardır kalbinde benim için bir sevda büyütmüştü.

İçimdeki çocukluğu öldürdün baba

O gün yeni taşındığı evinde otururken karşı eve baktı.Uzun uzun sanki bir şey hissetmişti o an.Nerden bilebilirdi?Neden hissetmişti doğrusu onu..O aşkını neden bir kez daha hissetmişti

Her bedenin benliğinin altında başka bir hikaye yatar. Her hikayenin bir acısı, Her acının bir zaafı vardır. Peki ya zaaflar öldürür mü? Zaaflarını gizleyen, kapalı perdelerin ardına saklayan, hâlâ çocuk olan yetişkinlerin hikayesi. Bir ajan merkezi tarafından çocukluğundan beri ajan olarak yetiştirilen Filiz, bir gün görevi için bir cinayet işler. Her şey yolundadır. Görevinin tamamlandığını sanıyordur. Ta ki iki yıl sonra öldürdüğü adamın çok daha karanlık işleri olduğunu öğrenene dek. İnsanların üzerinde deney yaptıklarını ve bu şekilde bir çeşit ilaç ürettiklerini öğrenen Filiz, ekibiyle birlikte bu çeteyi çökertmek için harekete geçer. Ama bu görevde aşkı bulacağından ve geçmişiyle yüzleşeceğinden habersizdir. "Ya şah sandığımız aslında sadece bir piyonsa?" ŞAH ve MAT Birbirinin kimsesi olmuş, kimsesiz çocukların hikayesi...

Ana karakterimiz Deniz`in küçüklüğünden yaşadığı şeylere ortak olacağız.Denizin küçük yaştan annesini kaybetmesi ile teyzesi ile hayata tutunmaya devam eder. On dokuz yaşına geldiği vakit kazandığı üniversite ile gittiği şehirde yeni yelkenler açmaktadır. Yeni yelkenlere yol açarken Sevgili Denize eşlik edeceğiz, hepinize iyi kumalar dilerim. İnstagram hesabımdan takip etmeyi unutmayın!!!

Göksu Turan, askeri alanda yani bir timde uzun zamandır görev yapan bir doktordur. Diğer doktorlar gibi o da bir kişinin doktorluğunu yapmaktadır. Ancak doktorların baş şefi emekli olunca timin başı olan üsteğmen Fetih Karaer`in doktorluğunu yapmaya başlar. Ancak bir gün saldırı olur ve Göksu ve tim ayrılmak zorunda kalır. Bir sene sonra Göksu bilmeden time geri gelir.

🕯"Ölülerin hatıraları, yaşayanların kabusudur. Bir ölü, hiç ölmeyenlerin en büyük korkusudur."🕯 Geçmiş... bazıları için bir hatıra, bazıları içinse bir zincir. Onlar içinse; hem bir ceza, hem de asla kaçamayacakları karanlık bir orman. Farklı hayatların içine doğmuş, farklı acılarla büyümüş, farklı yollarla can almayı öğrenmiş bu insanlar, kaderin tek bir noktada buluşturduğu seri katiller...... Her biri kendi karanlığında boğulurken, aynı zamanda bu karanlıktan kurtulmanın yolunu arıyor. Katiller... ama hâlâ insan olduklarını unutmadılar. Günahkârlar... ama hala içlerinde umut taşıyorlar. Hayatlarının büyük bölümünü ölümle geçirmiş bu kişiler, şimdi ilk kez yaşamı seçmeye çalışıyorlar. Temiz bir gelecek kurmak için geçmişlerini gömmek zorundalar. Ama geçmiş kolay gömülmez, özellikle de seninle birlikte nefes alıyorsa. Bir yanda kendilerine kurulan ustaca tuzaklar, diğer yanda yıllardır güvenilen dostlukların paramparça oluşu… Güvendikleri herkes, her şey, her bağ yavaşça çürürken; katillerin kirli dünyasında tek temiz kalan şey inanç olabilir mi? Peki ya o büyük düşman? Her hayatı gölgeleyen, görünmeyen ama hep hissedilen o varlık… Asıl düşman kim? Kimi zaman bir insan, kimi zaman bir düşünce, kimi zaman sadece kaderin ta kendisi. Kirli olan sadece katiller mi? Yoksa onları böyle yapan sistem, insanlar ve sahte masumiyetler mi? Bu hikâye, sadece kanın ve cinayetin değil; pişmanlığın, yüzleşmenin, inşa etmenin ve yeniden doğmanın hikâyesi. Kirli dünyalarda temiz kalmak mümkün mü? Yoksa bazı hayatlar baştan kirletilmek için mi yazılmıştır? Geçmişten gelenler geleceği değiştirecek. Ve bu kez, ölüm değil, seçim kazandıracak.

"Bak, açan her güzel çiçek sana açıyor. Her güzel söz senin için dökülüyor dudaklarımdan ve her çizik senin uğruna bir bedel olarak kabul görüyor bedenimde. Şimdi, ver o güzel ellerini ellerime çünkü ben sen yokken bizden habersiz açan her çiçeği, her gündüzü ve her geceyi, her düşen gözyaşını ve dudaklardan dökülen bütün çığlıkları, her acıyı ve yok olan tüm mutlulukları, kaçırdığımız zamanlardan daha kısa bir sürede sana vaat ediyorum. İnan bana çünkü bu sarı kasımpatılar umut. Ben sana umutlar veriyorum."

Çocuklar büyür ve değişirlerdi. Alışkanlıkları, yaşam tarzları yaşadıklarıyla şekillenir, birçok şey unutulmaya mahkum bırakılırdı. Peki ya çocukluk aşkları? Kalır mıydı sonsuza dek? Yoksa unutulurlar mıydı? Ölüme aşık bir kadını döndürebilir miydi hayata? İnandırabilir miydi tekrar sevileceğine? Yoksa yetmez miydi gücü hiçbirine? Öylece kayıp gider miydi sevdiğim ellerinden? Bazı visaller mahşere kalmıştı ancak masal devam edecekti geride kalanlarla...

Savaş bölgesinde hayata tutunmaya çalışan küçük Fatıma`nın hayallerine ulaşmak için çocukluk aşkını terk etmesinin ardından yıllar sonra aynı operasyonda denk düşmesini konu alıyor. "Kusura bakma ama hayallerim ve bir başkası arasında kalsam ben daima hayallerimi seçerim. Ve sen de hayallerimin arasındasın."

"Demir Kadın"lakabıyla ülkeye nam salmış Başarılı avukat Havva Güneş haber bile vermeden giden çocukluk arkadaşının ismini tam 20 yıl sonra bir dava dosyasının üstünde görür..."Sanık:Mert Alperen Arslan" Havva " ben büyüyünce avukat olacağım belki seni kurtarırım "demişti o söz şimdi gerçek mi oluyordu?

Bir gerçek ailem klişesi... Bazı farklarla çocukluğunu yaşamamış bir kız çocuğu ve evlat acısı çeken bir aile Nehir bilmiyordu aile ne demek .Ailesi kız evlat ne demek bilmiyordu. Aile ne demek olduğunu bilmeyen bu insanlar tekrar aile olabilecek miydi?